My Life - Louis Styles

30

Pov. Louis

Het was de volgende dag. Ik had mijn schooltas ingepakt. Iedereen sliep nog en ik kon snel naar school gaan. Ik heb tot half 5 les en ik begin om half 9. Ik ben de hele dag op school en ik zal papa dus de hele dag niet zien.

Ik pak mijn tas en en mijn spullen en ik doe mijn deur voorzichtig open. Ik ga zacht naar benden en ik doe mijn jas aan en ik doe mijn tas op mijn rug. Ik pak de huissleutel en ik doe de deur open.

"Waar ga je naar toe?" ik schrik op en ik kijk achter me en ik zie Gemma staan. Ze waren gebleven? "School, doei." zeg ik snel en ik sleut de deur. "Louis!" roept ze maar ik ren snel naar de bus. Ik stap de bus in en ik zet mijn pas er tegen aan en de deuren sluiten. Ik zie Gemma kijken en ik kijk snel weg. Ik kan mijn oortjes en ik zet mijn telefoon weer aan. Veel berichtjes kwamen binnen van gisteren. Ik klikte ze alleen aan, maar ik las ze niet. Ik zette mijn muziek aan en ik keek naar de weg.

Ik kom aan op school. Ik bedank de chauffeur, check uit en ik loop de bus uit. Ik loop het schoolplein op. "Louis!" ik kijk achter me en ik zie Hannah. Ik glimlach en ze omhelst me. "Hey Ha." glimlach ik. "Hey." glimlacht ze en ze laat me los. "Hoe gaat het?" vraag ik en ik leg mijn hand op haar arm. Ze haalt haar schouders op. "Ik ben deze week alleen maar bij haar geweest en ik wilde nu even naar school. Het gaat iets beter zegt ze, maar ik weet dat ze liegt tegen mij en haarzelf. Ze weet dat het niet lang zal duren." "Ik ben er altijd voor je oké? Je mag altijd naar me toe komen of ik kom naar jou. Je kan bij me blijven slapen als je wilt. Je weet dat mijn ouders het niet erg zullen vinden." "Dat weet ik. Dankje Lou." Ze drukt een kus op mijn wang en ik glimlach. "En hoe gaat het met jou?" ik zucht. "Laten we ondertussen maar lopen." zeg ik en ze knikt en ik begin alles aan haar te vertellen behalve over gisteren. Ik wil er niet alleen maar aan herinnerd worden.

Pov. Harry

"Hoe bedoel je Louis is op school? Hij zou dat tegen ons zeggen." zeg ik tegen Niall. Ik zie Mama op haar lip bijten. "Waarom doen jullie allemaal zo raar?" "Haz, je weet niet veel van gisteren meer he?" vraagt Niall zacht en ik frons. "Jawel. Ik schrok van Louis en ik ben weggelopen en toen ik terug kwam heb ik hem niet meer gezien. Is hij heel boos?" "Haz je had gedronken." "Gedronken?" Niall gaat dichter bij me zitten en hij pakt mijn handen. "Je was heel dronken. Je hebt wat dingen gezegd dat je niet meent en dat weet ik, maar Louis niet. Hij was boos en verdrietig en is naar zijn kamer gegaan en heeft zich de hele dag opgesloten." legt Niall uit en mijn ogen vergroten. "Wat heb ik gezegd?" "D-dat maakt niet uit nu."zegt hij zacht. "Niall wat zei ik?!" vraag ik als ik zijn arm vast pak. Hij zucht even en knikt dan.

"Dat je leven verpest is door je vader. Dat toen alles goed ging dat je ontdekte dat je zwanger was en je zei dat je dat niet wilde en daarna zei je sarcastisch Happy Life. Ik zei dat je niks meende om bij jou door te dringen en bij Louis, maar bij jullie allebei drong het niet door. Daarna zei je dat je alles meende en daarna zei je dat zijn geboorte het ergste was, omdat je vrijheid weg was. Je vertelde dat je je leven verpest had aan luiers verschonen enzovoort. Louis stond op en vroeg aan je of je echt zo dacht en jij zei dat hij nu zoveel groter is en dat we geen luiers hoeven te verschonen, maar dat we wel de puberteit moeten doorstaan. Hij is daarna naar boven gerend en hebben we hem niet meer gezien of gesproken."

Tranen liepen over mijn wangen. Mijn Louis. Zo denk ik niet over hem. Niall drukt mij tegen hem aan.

"We moeten hem van school halen, we moeten praten." "Harry nee. We houden hem nu op school. Na school praten we met hem oké? We kunnen niet zomaar naar zijn school gaan." met tranen in mij ogen kijk ik hem aan. "Hij moet weten dat ik het niet meen!" "We praten na school. We kunnen hem niet zomaar halen en dat weet je. Het zal alles erger maken." snikken verlieten mijn lippen en Niall wreef over mijn rug.

Pov. Louis

"Lou." "Hi Be." glimlach ik nep. "Hey, gaat het?" ik knik. "Gisteren was de dag. Ik wilde je niet lastig vallen, maar hoe ging het?" ik zucht en ik kijk naar haar. "Lou?" "Mag ik een knuffel?" "Oh Lou." zegt ze zacht voordat ze mij omhelst. "Was het zo erg?" "Hij heeft alles bevestigd." fluister ik en ik krijg weer tranen in mijn ogen. "Hij houdt niet van mij Bebe." snik ik. "Hij heeft recht in mijn ogen gezegd dat ik zijn leven verpest heb." "Wat?" zegt ze zacht en ik snik en knik. "En Niall?" "Ik heb mezelf de rest van de dag opgesloten en iedereen genegeerd." zeg ik en ik laat haar los en ik veeg een traan van mijn wang. "Maar Lou, je vader kon zichzelf ook niet zijn. Zijn emoties zijn waarschijnlijk hoog opgelopen waardoor hij niet helder na denkt." "Hij was dronken." "Lou dan kan hij zeker niet nadenken." "Dronken mensen spreken de waarheid, toch?" "Niet iedereen." ik zucht en kijk weg. "Mag ik bij jou blijven? Alsjeblieft ik zal niet tot last zijn." "Louis dat kan niet, je moet praten met je vader." een snik verlaat mijn lippen en ik schud mijn hoofd. "Alsjeblieft." snik ik. "Jij bent mijn enige hoop op dit moment, ik kan hem nog niet zien."