First love.

-30-

Perrie heeft mijn arm nog steeds vast als we naar binnen lopen. Niall, Zayn en Brooke zitten op de bank. Zayn heeft Brooke in zijn armen en het ziet er echt heel schattig uit. "Ahw, Brooke is zooo schattig!', zeg ik blij en ik loop meteen naar Brooke toe. "Inderdaad hé. Ja jij bent heel schattig kleine Brooke", zegt hij tegen het baby'tje. Ik ga langs hem om de bank zitten en Zayn legt Brooke in mijn armen. "Ze is echt een schatje he?", zegt Perrie die ook langs me gaat zitten. "Ze is echt om op te eten", glimlach ik. "Als je dat maar niet in het echt doet", lacht Perrie, ik lach met haar mee.

"Lusten jullie trouwens wat drinken?", vraagt Perrie. "Ja graag", glimlacht Niall en ik knik alleen. Perrie weet wel wat ik lekker vind. Ze loopt naar de keuken en komt al snel weer terug. Ik zit nu bij Niall op schoot omdat ik anders vond dat hij zo alleen op die stoel zat.

"Wat is er eigenlijk tussen jou en Liam gebeurd?", vraagt Zayn. Ik schrik als hij dat vraagt. "Wat? Hoe bedoel je?', vraag ik. "Nou hij vertelde dat jullie gezoend hadden enzo...". "Dat is niet waar dat hij maar verzonnen om mij te kloten", zegt Niall. Zayn kijkt naar mij. "Dat klopt. Ik was naar zijn concert gegaan en hij probeerde me te zoenen maar ik wees hem af en zei dat ik hem wel aardig vond maar niets meer. Maar toch moet hij het weer verzieken"."Wat een klootzak zeg. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat hij zoiets zou doen", zegt Zayn. "Ik ook niet", zeg ik. "Nou hopelijk doet hij het niet meer want ik had ook gehoord dat Niall een paar rake klappen had gegeven". "Ja dat hoop ik ook". Ik moet een beetje lachen omdat Niall rood wordt. Hij is eigenlijk niet zo'n type van mensen slaan.

"Hoelang zijn jullie eigenlijk van plan te blijven?", vraagt Perrie. "Ow wil je ons nu al weg hebben dan?", lacht Niall. "Nee nee, het was gewoon een vraag", lacht ze terug. "Ik denk tot 5 uur ongeveer want we moeten nog naar Esmee's moeder in het ziekenhuis. We hadden belooft mee te eten". Zayn kijkt me raar aan maar dat komt denk ik omdat hij niet weet dat mijn moeder ziek is en ik hem dat niet verteld heb.
"Ligt je moeder in het ziekenhuis?". "Ehm ja ze heeft kanker", zeg ik zacht. "Ow". Het is even still.
"Hoelang heeft ze het al?", verbreekt Zayn de stilte uiteindelijk. "Ongeveer 3 weken ofzo denk ik maar ze heeft het pas een paar dagen geleden verteld". "Waarom niet eerder?". "Ik heb geen flauw idee, maar kunnen we misschien evn over iets anders praten?". "Tuurlijk, waar zullen we het ovr hebben dan?", glimlacht Zayn. "Over hoe super cute Brooke is!", lach ik. "Ej ze is wel van mij hé", zegt Perrie. Zayn kijkt haar aan. "En van mij dan?". "Van jou ook liefje", zegt ze en ze geeft hem een zoen.

- - -

Niall houdt mijn hand vast als we samen het ziekenhuis weer binnenlopen. Ik wil dit niet. Ik wil niet dat mijn moeder hier ligt. Ze verdient dit niet. Niemand verdient het om zo iets te krijgen, het is vreselijk. Mensen raken dierbare kwijt. Mensen gaan zich misschien wel alleen voelen. Ik wil niet alleen zijn. Als mama er niet meer is heb ik niemand.
Geen vader die zegt dat ik geen hoge hakken en een jurkje aan mag doen. En geen moeder meer die zegt dat ik niet mag uitgaan. Niemand meer om tegen me te zeggen wat goed of fout is. Wat ik nig ga meemaken. Niemand die er bij de geboorte van mijn kindje is of als ik een nieuw huis heb gekocht. Niet meer lekker winkelen met mama en op een terrasje gaan zitten. Niet meer met papa naar de film. Papa is al heel lang weg maar als nog, ik mis een vaderfiguur in mijn leven. Straks ook nog een moederfiguur.

"Es, gaat het prinsesje?", zegt Niall als hij een traan wegveegt. Ik had helemaal niet in de gaten dat ik aan het huilen was. "Ja, het gaat wel", zeg ik en ik sla mijn armen om Niall's middel heen. "Als er iets is kun je het altijd vertellen, dat weet je hé", zegt Niall in mijn haar. "Weet ik". Ik geef hem een kus op zijn mond en we lopen naar mijn moeders kamer.

Ze zit rechtop in bed televisie te kijken en heeft een tijdschirft op haar schoot liggen. Ze ziet ons aan komen en meteen verschijnt er een glimlach op haar gezicht. "Heey lieverd!", zegt ze blij. "Heey mam, gaat alles goed?", vraag ik als ik op Niall's schoot naast het bed ga zitten. "Ja hoor, het gaat al een stuk beter. De dokter zegt dat ik misschien iets eerder weg mag". "Dat is super fijn!". "Inderdaad! En weet je wat wij dan gaan doen? Wij gaan dan lekker een hele dag lekker shoppen!". "Yes", lach ik en mijn moeder lacht mee.

We eten met mijn moeder mee en dan gaan we naar huis. Ik ga met Niall mee want anders ben ik alleen en op dit moment wil ik het liefst voor altijd in zijn armen liggen. Al mijn problemen zijn weg. Mama is het ziekenhuis en Liam gedraagt zich gewoon normaal.

- - -

"Waar denk je aan?", vraag ik aan Niall. We liggen op bed en ik lig met mijn hoofd op zijn buik. "Aan de toekomst", antwoord hij. "En wat gebeurd er dan in de toekomst?". "Wij die samen een huis kopen net iets buiten Dublin. Een groot vrijstaand huis met een grote tuin en een zwembad natuurlijk". Ik moet wen beetje lachen. "Wat lach je nou?". Niall lacht nu ook een beetje. "Gewoon vind ik leuk". "Jij bent leuk". Hij drukt zijn lippen op de mijne.