First love.

-46-

ESMEE'S P.O.V.

Zijn mond valt open en zijn ogen worden groot. "Weetje zeker dat je dat denkt? Het kan ook vaak niet eens waar zijn", zegt hij, bijna op een bezorgde toon. "Nou ik had zo'n test gedaan en toen was het positief maar ik geloof het niet we gebruiken altijd zo'n ding, weetje wel". Ow dit is zo beschamend om hier met Louis over te praten ookal is hij een dokter. Het is gewoon raar om over dit soor dingen te praten want je dit meestal privé . "Misschien is dit een beetje een rare vraag maar hoe vaak hebben jullie het gedaan?". "Ehm... twee keer dus daarom lijkt het me zo onwaarschijnlijk". "Weetje nog ongeveer hoelang geleden de eerste keer was?". "Ik denk... ik denk iets van twee weken geleden ofzo. Hoezo?". "Nou meestal kun je pas na twee weken zien of je zwanger bent en sinds dat dus is en je die test hebt gedaan kan het zo zijn dat je zwanger bent".

Ik klap helemaal dicht. Hoe kan ik nu al zwanger zijn. Ik ben dan al wel 20 maar dan nog dat ben ik ook pas een paar weken geleden geworden. Mijn moeder was bijna 30 toen ze mij kreeg en dan kom ik aan met mijn 20 jaar. Ik wil wel heel graag kinderen maar niet nu. Ik weet ook dat Niall heel graag kinderen wil maar ik denk nu nog niet. Hoe moet ik dit ooit aan Niall gaan vertellen? Dadelijk verlaat hij me. Nee, dat wil ik niet! Ik wil Niall niet kwijt. Hij is mijn alles, zonder hem ben ik niks. Wat praat ik nu eigenlijk voor shit, ik weet het nog niet eens zeker.

"Es?... Gaat het wel?", verbreekt Louis mijn gedachten. "Ow eh ja...". Ik heb niet eens in de gaten dat ik aan het huilen ben.

"Ach kom eens hier Es, boobear zal je wel wat opvrolijken". Hij spreid zijn armen en slaat ze stevig om me heen. Ik knuffel hem terug. "Ik weet dat het heel raar klinkt maar ik denk dat Niall hier best wel blij mee zal zijn als je zwanger zou zijn". Hé wat bedoelt hij nou?. "Hoe bedoel je?". "Nou hij heeft me verteld dat hij een hele toekomt in jullie ziet en dat hij heel graag kinderen met jou wil". Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als de woorden binnen dringen. Natuurlijk heeft Niall me dit al verteld maar het is gewoon leuk om het nog een keer te horen.

Hoe graag ik dit ook tegen hem wil zeggen wil ik er eerst zeker van zijn. Ik wil hem niet boos of ongerust maken. Ik geef om hem en ik hou zo veel van hem.

"Ik denk dat je morgen gewoon eens langs moet komen en dan kijk ik wel met een echo ofzo", zegt Louis. "Ja dat is goed. Maar kun je alsjeblieft niets tegen Niall zeggen? Ik wil hem niet boos of ongerust maken", vraag ik. "Maar naar natuurlijk Es. Ik zal er voor zorgen dat hij niks weet". Hij glimlacht. Ik geef hem nog een keer een knuffel en kruip dan lekker naast Niall het bed in. Ik voel meteen zijn grote sterke armen om me heen die me een veilig gevoel geven. Ik geef een kusje op zijn arm en sluit dan mijn ogen.

"Nee ik hoef dat stomme kind niet!", roept Niall door ons appartement. "Maar Niall je zei dat je het wilde en dat je een toekomst in ons zag!", schreeuw ik met tranen in mijn ogen terug. "Dan had je maar beter moeten nadenken!". "Het is ook jouw kind hoor! Jij wilde het houden! Ik had abortus kunnen plegen maar stond je niet toe!". Ik begin weg te lopen maar als ik bijna bij de deur ben voel ik een hand mijn arm grijpen.

"Ow dus jij denkt nu zomaar even weg je gaan lopen?", dreigt hij. "Ja! Ja, dat ben ik zeker van plan! Ik wil je nooit meer zien Niall! Je laat me gewoon alleen achter met een fucking kind dat je zelf ook wilde! Denk je nou echt dat jij dat mag opvoeden? Ookal wil je geen kinderen nu, als je ze ook maar een keer aanraakt ga je eraan!", roep ik. Ik trek me los uit zijn greep en loop het appartement uit.

Natuurlijk moet het weer regenen buiten en heb ik alleen een t-shirtje aan. Ik zak neer op de grond en barst weer in huilen uit. Waarom moet dit nu gebeuren? Waarom? Wat heb ik fout gedaan? Ik dacht dat hij een toekomst in ons zag en kinderen wilde.

Ik schrik wakker en zie dat ik in een andere kamer ben. Ik ga weer liggen en staar naar het plafon. Wat nou als Niall helemaal geen kinderen wil. Ik maak me nu eigenlijk druk om niets want het is niet eens zeker maar dan nog, ik moet dan weer altijd aan het negatieve gaan denken.

"Es?", vraagt Niall met een schorre stem. "Kon je niet slapen?". "Nee, ik had een nachtmerrie", zeg ik en ik ga lekker dicht tegen hem aan liggen. Hij slaat een arm om me heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Wil je er over praten?". Zal ik het nu al vertellen of niet? Waarom is het zo lastig! Ik kan hem toch gewoon vertellen dat ik denk dat ik zwanger ben? Ofniet? "Ja, maar het is misschien een beetje raar want ja...". "Maar dat maakt toch niet uit prinsesje. Je kan alles tegen me zeggen. Wat dan ook". Zijn woorden doen me goed maar ik weet niet of mijn woorden hem goed doen.

"Nou eerst moet ik iets anders vertellen...". Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. "Wat is er Es?". "Nou toen jij al naar bed gegaan was heb ik een afspraak gemaakt bij Louis morgen". Zijn ogen zien er heel bezorgd uit. "Waarvoor? Er is toch niets ergs aan de hand he?". Hij kijkt me nu echt heel bezorgd en vragend aan. "Nou... eh... Ik had eh... Je weet wel zo'n test gedaan... voor eh om te kijken of je zw... of je zwanger bent". Zijn ogen worden groot. "En...". "En er kwam... eh er kwam positief uit. Maar ik weer niet eens of het kan want... Want we hebben het nog maar twee keer gedaan en... en ik heb daarom een afspraak gemaakt bij Louis". Hij doet zijn mond open maar er komt geen geluid uit. "Ik hoop niet dat je boos bebt Niall? Want ik hou heel veel van je en ik wil je echt niet kwijt! En het is trouwens nog niet eens zeker dus...". "Nee, nee Es ik ben niet boos op je. Het, het is gewoon onverwachts. Ik zou eigenlijk wel meewillen morgen als dat zou mogen?". Zijn wangen worden rood. "Dus je bent niet boos ofzo? En je vind het ook niet erg, stel dat ik zwanger ben?". Ineens schiet de stres in mijn hoofd. We kunnen natuurlijk niet altijd appart blijven wonen. Dat gaat waarschijnlijk echt niet lukken. Ik heb niet eens het geld om voor de baby te zorgen, ik heb geen werk. Niall heeft dan wel werk maar ik wil niet dat hij alleen voor het geld zorgt. Mijn moeder kan ik dit ook niet aandoen, want die is al ziek. Er loopt een traan over mijn wang.

"Gaat het wel prinsesje?", vraagt Niall en hij slaat zijn twee sterke armen om me heen. "Ja, ik was gewoon even aan het denken", snik ik. "Waaraan?". "Nou, stel dat we een kind krijgen, waar gaan we dan wonen? Ik heb niet eens genoeg geld om voor een kind te zorgen ik ben pas net klaar met school. Hoe moeten we dat dan allemaal gaan doen?". "Laten we ons daar nu maar niet druk om maken. We weten het nog niet eens zeker een anders komen we er echt wel uit". Hij geeft me een kus op mijn wang. Ik kijk hem aan zoen hem

vol op zijn mond. Hij zoent me terug, met zoveel passie. Bij dig gevoel weet ik gewoon dat hij me nooit in de steek zal laten en dat hij echt van me houdt.

"Ik denk dat we maar moeten gaan slapen Es, het is al laat", zegt Niall uiteindelijk. Ik knik en kus hem nog een keer snel op zijn mond. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht en dat geeft mij ook weer een goed gevoel.

__________________________

HEEEY PEEPPSSS,

OMG IK BEN ZOOOO BLIJ!! HEB GEWOON MEER DAN 10K READS EN BIJNA 1000 VOTES!! IK BEN JULLIE ZOOOOOOOO DANKBAAR!! JULLIE WETEN NIET HOE BLIJ IK

HIER VAN WORD!

IK HOOP DAT JULLIE DIT STUKJE WEER LEUK VONDEN!:)

Please, vote, comment, like:) (don't forget it!)

XXXXXXX IrwinsBandana_