YEDİ SANİYE

Bölüm 22 "Yenilgi"

BÖLÜM 22 "Yenilgi"

Girmem gereken ama girmediğim dersinin sınıfını kontrol etmiş ama Kader hocayı bulamamıştım. Kader hocayı bulmak ümidi ile okulun koridorunda ilerlerken sınıfımdan Tansel'i gördüm. Şanslıydım ki ona denk gelmiştim. Uzun boylu sınıf arkadaşımın önüne geçmiş ve beni fark etmesi ile sevimli bir gülümseme ile ona bakmıştım.

"Tansel! N'aber?"

"Boşuna yalvarma, not falan vermem."

Anlık bir şok geçirdikten hemen sonra parmak uçlarıma yükselip Tansel'e bakmıştım. "Not istemeyecektim, hem ben her zaman güzel notlar tutarım."

"Son birkaç gündür de güzel not tutuyor musun peki?"

"Belki onları kaçırmış olabilirim" dedim masumca. "Ama kesinlikle senden not istemeye gelmedim. Sadece Kader hocayı bulamadım, nerede olduğunu soracaktım."

"Dersin sonunda asistanı geldi. Bir sonraki sınıf için Kader hocanın istediği kitabı bulamamış sanırım, ona bakmaya gitmiş olabilir."

"Teşekkürler" deyip onu arkamda bıraktım ve Kader hocanın odasına doğru ilerledim hızlı adımlarla. Bu sırada bana selam veren birkaç kişiyi de başımdan savarcasına selamlamış olabilirdim, acelem vardı. Sonunda kendimi kanıtlayabilirdim. Buna sadece birkaç adım uzaktaydım.

Kader hocanın odası öğretmen odalarının olduğu katın en sonundaydı. Normalde burada derslikler olmadığı için çok fazla öğrenci bulunmazdı. Bu iyi bir şeydi, çünkü birilerinin daha zamanımdan almasını istemiyordum.

Odanın önüne geldiğimde heyecanla nefesimi dışarı verdim ve kapıyı tıklattım.

Tak, tak, tak.

"Girin."

İçeriden Kader hocanın sesini duyduğum zaman kapıyı yavaşça açtım ve kafamı içeri uzattım. Kitaplığın önünde duran Kader hoca, kimin geldiğine bakmak için arkasını dönmemişti bile.

"Merhaba hocam" dedim tedirgince.

Kader hoca elinde tuttuğu kitabı kitaplığa bıraktı ve omzunun üzerinden bana baktı. "Notları almak için mi geldin?"

"Hayır. Sizinle bir şey konuşmak istiyorum."

"Ne gibi bir şey?"

"Önemli bir şey" dedim her bir kelimeyi vurgulayarak.

Kader hoca ilk önce yüzüme bakmış ardından kendi kendine kafasını sallayıp kafasını odanın köşesine doğru çevirmişti. "Sen çıkabilirsin Betül."

"Tamam hocam, iyi günler."

Kader hoca seslenene kadar Betül'ün orada olduğunu fark etmemiştim bile. Kader hocanın asistanı, Betül, odadan çıktığı zaman Kader hoca bana döndü. "Söyle bakalım bu önemli şey ne Melisa?"

"Lafa nasıl gireceğimi bilmiyorum" dedim cümlelerimi toparlamaya çalışırken fakat hiçbir işe yaramıyordu. Hepsi birbirine girmiş gibiydi. Bende direk konuya girmeyi seçtim. "Görebiliyorum."

"En son bildiğim üzere, gözlerinde bir sıkıntı zaten yoktu."

"Kastım öyle bir görebilmek değil. Benim kast ettiğim şey... etrafımızdakileri görebilmek."

"Etrafımızdakiler?"

"Ruhlar."

Kader hoca ilk önce yüzüme baktıktan sonra alayla gülümsemişti. "Hepimiz belirli zamanlarda böyle dönemlerden geçeriz Melisa. Eminim ki alacağın yardım sayesinde..."