ငရဲဝံပုေလြ
လင္းဖန္၏စကားလံုးမ်ားသည္ က်င္းယြမ္တို႔သံုးေယာက္သားကို တအံ့တျသျဖစ္သြားေစ၏။သူတို့၏မ်က္ႏွာမ်ားမွာ အလြန္အမင္းအံ့ျသေနပံုထင္ရွားေနကာ လင္းဖန္ကို ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း လင္းဖန္က ေႏွာက္ေႏွးၾကန္႔ၾကာျခင္းမ႐ွိေစပဲ လ်င္ျမန္စြာ ေ႐ွ႕ကို ေျပးထြက္လိုက္၏။
" လင္းဖန္ ဒီအခ်ိန္က နင့္ရဲ႕အစြမ္းကို ျပရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဖူး.."
က်င္းယြမ္၏ မ်က္နွာထက္တြင္ အလြန္အမင္းစိုးရိမ္ပူပန္ေနပံုရကာ လင္းဖန္ကို ေျပာလိုက္ေလ၏။သူတို႔သည္လင္းဖန္၏သိုင္းပညာကို မေတြ႔ျမင္ဖူးေသာ္လည္း လင္းဖန္ကား ယြမ္ဟိုင္ေက်ာင္းတြင္ အသံုးမက်သည္႔ေကာင္လို႔ ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ လင္းဖန္အေနျဖင့္ သိုင္းပညာကို အားသြန္ခြန္စုိက္ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာင္မွ သူတို႔ႏွင့္အဆင့္တူသာျဖစ္၏။သို႔ျဖစ္၍ အဆင့္ ႐ွစ္ ေမ်ာက္ဝံကို တိုက္ခိုက္ရန္ျပင္ေနေသာ သူ၏လုပ္ရပ္သည္ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ကိစၥမဟုတ္ေခ်။
လင္းဖန္ကား ဘယ္သူမွမဟန္႔တားႏိုင္ခင္မွာပင္ ေ႐ွ႕ကိုေရာက္႐ွိသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ေမ်ာက္ဝံသည္ ရဲတင္းစြာနဲ႔ တိုက္ခုိက္ရန္ ေ႐ွ႕ကို ေျပးလာေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ျမင္သြား၏။ေမ်ာက္ဝံႀကီးသည္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ သူ၏ တုတ္ခိုင္ႀကီးမားေသာ ေျခေထာက္ႀကီးမ်ားကို ေျမေပၚေဆာင့္လိုက္ရာ ေျမႀကီးပင္တုန္ခါသြားသည္။ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမ်ာက္ဝံႀကီး၏ ႀကီးမားလွေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးသည္ လင္းဖန္ထံသို႔ အ႐ွိန္အဟုန္ႏွင့္ ေျပးဝင္သြား၏။ေမ်ာက္ဝံႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ့မ်ား ျပည့္ေနကာ ၎၏ထူထဲလွေသာ အေမႊးမ်ားသည္ လင္းဖန္ကို ရစ္ပတ္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေစနိဳင္သည္။ေမ်ာက္ဝံႀကီးျဖတ္သြားေသာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ငလ်င္လႈပ္လိုက္သလို တုန္ခါေနေလသည္။
အဆင့္႐ွစ္ေမ်ာက္ဝံႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရန္ျပင္ေနေသာ လင္းဖန္ ကိုၾကည့္ကာ က်င္းယြမ္၏ႏွလံုးသားမွာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔မႈ့ေၾကာင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ေန၏။ ေမ်ာက္ဝံႀကီးကား စူး႐ွက်ယ္ေလာင္ေသာ အသံႀကီး ေအာ္ဟစ္လိုက္ကာ လင္းဖန္ထံသုိ႔ တိုးဝင္သြားေတာ့၏။
