ဝမ္းနည္းပူေဆြးျခင္း
" လင္းဖန္..ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ မင္းသိေနတယ္မလား "
မိုရႊီမွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေအးခဲလာသလိုခံစားလိုက္ရၿပီး မလႈပ္႐ွားႏိုင္ေတာ့ေပ။ လင္းဖန္က အရိပ္လူေပၚထြက္လာမွာကို သိေသာေၾကာင့္ သူ၏တိုက္ခိုက္မႈ႔ကို မေ႐ွာင္ဘဲ သူစိတ္တုိင္းက် တိုက္ခိုက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္ဟု သူထင္ေနသည္။
သို႔ေသာ္ လင္းဖန္က အရိပ္လူေပၚထြက္လာမွာကို သိ႐ွိေနခဲ့လ်ွင္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ စိတ္အာရံုနတ္ဆိုး၏ဝါးၿမိဳျခင္းခံလိုက္ရစဥ္က မည္သည့္အတြက္ အရိပ္လူမေပၚထြက္လာခဲ့သနည္း။ မိုရႊီစဥ္းစားေနမိ၏။
" အႀကီးအကဲ "
မိုရႊီမွာ လႈပ္႐ွားရန္မႀကိဳးစားရဲဘဲ အရိပ္လူအား ေျပာလိုက္ေလ၏။ ခဏေလးအတြင္း သူ႔အသက္ေသဆံုးသြားရမွာကို သူအလြန္ေၾကာက္ရြ႔ံေနသည္။
" ေက်ာင္းေတာ္က မင္းတို႔လို ကုိယ္က်ိဳးၾကည့္တဲ့ အႀကီးအကဲေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနရတာ "
အသံက အရပ္မ်က္ႏွာတိုင္းမွ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ ႐ုတ္တရက္ အစိမ္းနက္ေရာင္ အလင္းတန္းတစ္ခုက အံ႔အားသင့္ဖြယ္အျမန္ႏႈန္းျဖင့္ ေလထုကိုျဖတ္၍ လင္းလက္လာ၏။ လူရိပ္ကိုမျမင္ေတြ႔ရဘဲ အလင္းတန္းသာလ်ွင္ ေလထဲမွာ လင္းလက္ေနသည္။ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လူရိပ္တစ္ခု ပီျပင္ထင္႐ွားစြာ ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုလူသည္ အနက္ေရာင္ဝတ္ရံုကိုလႊမ္းျခံဳထားၿပီး မ်က္ႏွာကို ဖံုးကြယ္ထားေလ၏။ ႐ုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း လူရိပ္သည္ ထိပ္ဖ်ားမွာ ေသြးမ်ား စြန္းထင္းေနေသာ ဓားေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူလိုက္ေလသည္။
ထိုေသြးမ်ားသည္ မိုရႊီ၏ေသြးမ်ားျဖစ္သည္။
မိုရႊီကား မူလေနရာမွာ လႈပ္႐ွားျခင္းကင္းမဲ့စြာ မတ္တပ္ရပ္ေနေလသည္။
သူ႔မ်က္လံုးေတြကား ျပဴ းက်ယ္ေနၿပီး အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ အႀကီးအကဲက သူ႔အသက္ကိုႏႈတ္ယူသြားႏိုင္လိမ့္မည္ဟူ၍ ထင္မွတ္ထားပံုမရေပ။
