Classical musicတစ္ပုဒ္အားျငိမ့္ေညာင္းစြာပ်ံ့လြင့္ခြင့္ေပးထားေသာcafeအေသးစားေလး။
စနစ္တက်ထြင္းထုထားေသာသစ္သားစားပြဲခံုပုေလးေတြႏွင့္လက္ရာေျမာက္လွေသာသစ္သားထိုင္ခံုအပုေလးတို႔ႏွင့္အတူ ပုလဲေရာင္နံရံထက္႐ွိနာမည္ႀကီးပန္းခ်ီဆရာတို႔၏အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာလက္ရာေျမာက္ပန္းခ်ီကားမ်ား။
သာမန္အားျဖင့္မီးသီးလံုးအေသးစားေလးမ်ားကိုသာအ႐ိုး႐ွင္းဆံုးအသံုးျပဳထားေသာ္လည္း ဆိုင္၏အေရာင္အဝါအားေခ်ဖ်က္ႏိုင္ျခင္းမ႐ွိဘဲပို၍ သာ၍ပင္ပနံသင့္ေနေသးသည္။
ထိုအထဲမွာမွအေမွာင္အက်ဆံုးေနရာတြင္ေက်ာက္႐ုပ္ကဲ့သို႔မတုန္မလႈပ္႐ွိေနေသာေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္။
ယခုခ်ိန္ထိတိုင္တစ္စက္ကေလးမ်ွမတို႔မထိရေသးေသာေအးစက္စက္ေကာ္ဖီခြက္ႏွစ္ခြက္မွာသူတို႔ေ႐ွ႕တြင္ေနရာယူထားသည္။
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ပ်ံ့လြင့္လာေသာေတးသံသာကိုျမင္လႊာတို႔အားအသာအယာမွိတ္ကာနားဆင္ခြင့္ျပဳေနစဥ္ ေအးစက္စက္စကားတစ္ခြန္းကိုၾကားၿပီးသကာလ သူ၏ျမင္လႊာအစံုတို႔သည္ေျဖးညင္းစြာပြင့္ဟလာသည္။
ထို႔ေနာက္ အသက္မပါေသာအျပံဳးတစ္ခု...
:ထပ္ေျပာျပန္ၿပီ ငါတို႔လမ္းခြဲၾကရေအာင္တဲ့:
မည္သို႔ပင္ဆရာဟူေသာဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုကိုေစာင့္ထိန္းေနရပါေစကာမူ တစ္ခါတစ္ရံစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျဖင့္ဝုန္းဒိုင္းၾကဲကာ ထိုသူ၏ရင္ခြင္အက်ယ္ကိုထု႐ိုက္ေသာင္းက်န္းမိခ်င္သည္။
"မင္း..မပ်င္းေသးဘူးလား "
ခနဲ့သလိုေျပာလိုက္တဲ့စကားအဆံုး ဖန္ခြက္လက္ကိုင္ဆီလွမ္းမည္ျပင္ေနေသာလြန္းထင္ရဲ႕လက္အစံုတို႔ရပ္တန္႔သြားရသည္။
တစ္ခ်ိန္ကသူမွသူျဖစ္ခဲ့ေသာေကာင္ေလးမွဟုတ္ပါေလစ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ႀကိဳဆိုေနေသာအျပံဳးမ်က္ႏွာ...
![](https://img.wattpad.com/cover/145656636-288-k347442.jpg)
YOU ARE READING
He=My Life (Completed)
Teen FictionMyanmar BL👬..... လူသားႏွစ္ေယာက္ၾကားကျဖဴစင္ေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာ...