The Missing Piece Of Me

Chapter 39

*DeannaWongst commented on your post a minute ago.

Yesterday
"I'm moving on 😊"
@PongGaston: so braveee naman
@MadayagMadz: kung san ka masaya
@MarengJema: kung sa iba siya masaya, bakit hindi di ba? 😊
DeannaWongst: @marengjema usap tayo
MarengJema: @deannawongst, be happy 😊 if we see each other when I get back sana huwag ka munang lalapit.

I bit my lower lip while composing my reply on her comment.

It's been two months.
Two months since she changed.
Two months since she started meeting her ex in a club house.
Two months since she told me that I'm the only one she'll love.
Kaya pala bigla na lang siyang naging cold kahit na ginawa ko na lahat.
Kaya pala.
Two months na akong niloloko ng taong mahal na mahal ko.
My high school sweetheart.
She broke my heart, again.

Flashback

A month ago

From: Ponggay
Ate Jema? It's me Ponggay. Can we talk?

To: Ponggay
Hi Pongs! Nasa timing ka, tulog parents ko. Of course we can talk :)

Ponggay calling...

"Hello? Ponggay! Kumusta ka?", bungad ko sa kaniya.

"I'm n-no-not ok", mahina niyang sagot.

"Are u crying? Why?", concerned kong tanong sa kaniya.

"K-kumusta k-ka? K-kayo n-ni D-Deanna?", tanong niya na may halong pag-aalala.

Huminga ako ng malalim bago siya sagutin.

"I have practiced this, a lot. Marami-rami na rin kasi ang nagtatanong kung kumusta kami ni Deans eh ayun saulado ko na dapat ang sasabihin pero masakit pa rin", my voice suddenly cracked after reminiscing things.
"I don't know what I did wrong, Pongs. Ginawa ko naman lahat para maparamdam sa kaniya na nandito ako palagi for her. Kahit antok na antok na ako I always manage to message her lalo kapag nangungulit siya. Hindi ko binibilang lahat ng ginawa ko dahil ginawa ko yon out of love pero ang sakit. Ang sakit sakit. Nakahanap lang siya ng pamalit iniwan niya na ako sa ere. Isang buwan na oh. Isang buwan na akong naghihintay sa sorry niya, sa panlalambing niya pero mukha yatang pag bored siya don niya lang ako naaalala", I ranted. Iyak ako nang iyak sa phone not minding what other people will say dito sa rest room.

"I'm sorry kung pinabayaan ko siya. The truth is, I know. I know all along that whenever she's at the dorm, si Mich ang kausap niya at hindi ikaw. I was there when Mich kissed her in the cheek. I was fucking there pero wala akong nagawa eh. Natatakot ako, Ate. Natatakot ako sa outcome kaya hindi ko magawang sabihin kay Deanna. I'm sorry, Ate. I'm sorry", paulit-ulit na paghingi ng tawad ni Ponggay habang pinipigilan ang paghikbi.

"Sssssssh. Tahan na Ponggay! Okay lang ako ha? Masakit, oo pero matagal ko ng alam na one day mahuhulog din ang loob niya sa iba at wala akong magagawa dahil malayo ako. Lugi ako eh. Luging-lugi ako, Pongs!", pagri-reason out.
"Mahal na mahal ko yung bestfriend mo kahit gaano man kagago yun. Kahit sobrang sakit na nitong puso ko hindi ko magawang magalit sa kanya eh. Tinamaan talaga yata ako ng sobra. Feeling ko nga isang sorry niya lang, ako pa ang magkukumahog na bumalik sa kanya. Totoo. Pero imposible na yatang mangyari yun", pinunasan ko na ang mga luha kong tuluy-tuloy sa pag-agos.

"Ate Jema, I'm sorry I couldn't do anything for you but if you need a friend, I'm here. I know you're in too much pain and I can't help but blame myself pero I'll support you sa kung anuman ang desisyon mo, okay? Hangout tayo pag uwi mo!", pangko-comfort niya sa akin.

"Sure! Osige ha? Baka hinahanap na ako nina mama. Gotta go. Take care"

I ended the call and proceeded to the faucet. Naghilamos na ako ng mukha and let it dry. I applied light foundation especially sa may eyebags para hindi halatang namamaga and then I opened the door nang biglang may nagsalita from the back.

"Sabi na ikaw yung umiiyak eh", sambit niya.

Napangisi na lang ako.

Ang boses na 'yon.

She's here.

I turned to hug her.

So tight.

"I missed you", bungad ko habang nakayakap.

"I missed you too", sagot niya habang mas hinihigpitan ang pagkakayakap sa akin.

We finally let ourselves go.

Sinamahan ko siya sa kwarto ni papa to pay a visit and offered her to have lunch.

After a while, nagpaalam na muna siya kena papa na gustong makipag catch up sa akin at pumayag naman agad sina papa.

"Gusto mong kumain sa may rooftop?", tanong niya habang nag-aayos ng mga gamit.

"Yea sure", matipid kong sagot habang nakangiti.

She handed me a frappe at isang burger and we made our way to the rooftop using the elevator.

"I heard the rumors", she mentioned while drinking.

I gave her a so-what-look kaya naman tinarayan niya ako.

"So? That's it? Pumayag ka?", tanong niya habang nakataas ang kilay.

"Pumayag na gaguhin? Itinago nga eh. One month haha di yata yun nag o-online. Buti na rin yun para di niya mabasa kadramahan ko", sagot ko habang nginunguya ang burger.

The elevator door suddenly opened kaya naman lumabas na kami at naghanap agad ng mauupuan.

"Kwento na", matipid niyang utos habang nakatingin sa langit.

I cleared my throat to get her attention.

"It's skeptical until now. We were okay until she met her ex at a bar. Maybe she made Deanna feel home. One thing I failed when I left Philippines. And then boom! Wala na, finish na. Although hindi niya inamin dahil siguro takot siya o wala siyang balak, nalaman ko pa rin", pag e-explain ko habang sumisipa sipa sa hangin.

"You did not tell her you knew? Why? Kasi patatawarin mo pa rin siya?
Oh c'mon!", padabog na tanong niya sa akin.

"Maybe. Hanggang ngayon kaya ko pa eh. Malay mo next month magising na ako sa katotohanang mahal niya ako pero mas mahal niya si Michelle 😊", sagot ko habang nakatingin sa alapaap.

"Pathetic", she frowned.

"Just in love with the wrong person", I corrected.

She hugged me.

Hindi ko namalayang lumapit na pala siya.

"Your best friend is here, she'll protect you", she whispered and we just smiled to each other.

End of Flashback

After replying on her comment I decided to unfollow her, not bcoz I'm bitter but I'm moving on.

"You are a month late, Deanna Wong. Kung sana last month sinabi mo yan, baka ako tong si gaga na makikinig sa excuses mong wala namang silbi", I told myself.

"May sinasabi ka, Anak?", tanong ni Mama.

"Ma! Wala po. Sabi ko lang nagugutom ako. Masarap sigurong kumain ng sinigang", pagpapalusot ko.

"Uuwi na raw tayo next week sabi ng Doctor kaya huwag kang mag-alala. Ipagluluto kita ng sinigang!", my mom cheerfully answered.

"Talaga, Tita?! Fave ko rin po yun!", sagot ni Fhen na halos kakagising lang.

"Basta talaga pagkain...", at siniko-siko ko siya.

"Teka? You coming home? Akala ko ba?", I added.

"It turned out they can't handle me here kaya uwi na lang daw ako ng Pinas haha!", pagbibiro niya.

"Eh? Magaling na ba injury mo?", tanong ko habang nakanguso sa kamay niya.

"Nope. Kaya nga di na ako maglalaro", sagot niya.

"Ganun kalala?", tanong ko.

Tumango lang siya.

"I'm sorry", tugon ko.

"Joke. Siyempre I can still play pero baka next next year pa", sagot niya.

I felt relieved.