IJskoud ❄️ Shawn Mendes AU || ON HOLD

Hoofdstuk 6

Shawn 🔥
Ik kijk om me heen in het best wel kleine appartement. Jax was uiteindelijk in slaap gevallen tijdens de film en Blake is hem nu naar bed brengen. Maar eerlijk gezegd? Het is hier echt een chaos... Voorzichtig pak ik een fotolijstje van de dressoir af maar ik kan Blake niet vinden op de foto. Waarom leven haar ouders en in zo'n klein appartement en hebben ze geen tot weinig foto's van Blake. Nu ik zo aan het rond kijken ben, zie ik eigenlijk zelfs helemaal geen foto's van Jax.

"Sorry, het is allemaal een beetje improviseren." verschrikt laat ik het fotolijstje op de grond vallen. Scherven kletteren over de vloer en de foto schuift onder de kast. Lekker bezig weer jongen. Ik hurk neer om de foto op te rapen, maar heb niet door dat Blake hetzelfde deed. Onze voorhoofden botsen tegen elkaar en ze valt in de glasscherven van het fotolijstje. Binnensmonds vloekt ze terwijl ze onhandig probeert op te staan. Handig Shawn, alweer...

"Laat me je helpen.." voorzichtig help ik haar overeind op de bank en kijk op de vloer naar wat ik heb aangericht. Haar bloed is te vinden tussen de glasscherven, waarvan sommige nog kleiner zijn geworden. Snel draai ik me naar haar om. Kleine wondjes op haar handen en armen, maar ook een redelijk diepe snee in haar arm. Glassplinters glinsteren in de wond en haar gezicht spreekt boekdelen.

"Waar ligt een pincet? En een EHBO-doos, schone handdoek en wat ontsmettingsmiddel?" ze haalt haar schouders op en bijt op haar tanden. Een gevoel van machteloosheid begint door mijn lichaam te razen en mijn hart bonkt in mijn keel. Alhoewel dat waarschijnlijk niet door de adrenaline komt...

"Hoezo weet je dat niet?! Ik neem aan dat je wel ervaring hebt met het gebruiken van die spullen als je ouders hun handen niet thuis kunnen houden." voordat ik door heb wat ik zojuist heb gezegd, voel ik een brandend gevoel op mijn wang. Shit Shawn.., vooroordelen
Blake kijkt eerst even vol ongeloof van mijn gezicht naar haar platte hand, maar herpakt zich dan weer snel. Mijn handen bal ik even tot vuisten en de spieren in mijn kaken spannen zich aan. Niet doen Shawn, niet doen...

"Ik woon hier verdomme niet okay?! Dit is het appartement van mijn vriendin Ivy dus ik weet niet waar die spullen liggen! En dat van mijn ouders daar heb ik ook niet om gevraagd!" haar stem trilt. Ik haal mijn hand even door mijn haren heen en haal even diep adem om tot rust te komen.

"Sorry.., ik meende niet wat ik zei. Op het moment dat ik in paniek raak of me machteloos voel, kan ik me nogal druk maken. Soms uit zich dit ook in woede en kan ik niet meer helder nadenken. Voordat ik weet wat ik zeg is het mijn mond al uit, maar vaak is het dan al te laat." ze kijkt me verbaasd aan maar knikt. Ik heb zojuist toegegeven dat ik me machteloos voelde..

"Misschien in de badkamer? Een schone handdoek is daar zeker te vinden en een pincet denk ik ook wel. Ik zal Ivy anders wel even bellen." ze wijst naar de plek waar de badkamer zich zou moeten bevinden en ik ga meteen kijken. Vervolgens loop ik met alles de badkamer uit. De EHBO-kit en het ontsmettingsmiddel stonden in het medicijnenkastje op de badkamer. Ik zoek in de keuken naar een aansteker en probeer zo de pincet enigszins wat te steriliseren. Voorzichtig ga ik bij haar op de bank zitten en leg de handdoek op mijn schoot.

"Leg je arm er maar op." ik begin met de glassplinters uit haar wond te verwijderen en leg de scherven die ik eruit haal op de handdoek neer. Ze probeert zo kalm mogelijk te blijven zitten, maar in haar gezicht is te zien dat ze de pijn verbijt. Zorgvuldig bekijk ik de snee in haar arm, maar deze is in mijn ogen niet diep genoeg om naar de huisartsenpost te gaan. Vervolgens ontsmet ik de wond met de jodium om er zeker van te zijn dat het niet gaat ontsteken door het eventuele vuil, dat op de grond lag en verbind ik hem. Ze kijkt me dankbaar aan en met mijn duim veeg ik voorzichtig enkele tranen van haar weg.

"Hoe weet je dit allemaal?.." haar wangen kleuren lichtroze en haar blauwe ogen zoeken snel een weg om te ontsnappen aan mijn bruine ogen. Ik ruim de scherven op en pak de gevallen foto onder de kast vandaan.

"Ik heb een aantal EHBO cursussen gevolgd. Ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen als er iets met de kinderen onder mijn toezicht gebeurd en ik niet kan helpen. Machteloos staan is verschrikkelijk.." ik neem weer plaats bij haar op de bank en neem haar kin voorzichtig beet tussen mijn duim en wijsvinger. Haar ogen vinden haar weg weer naar die van mij en een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

"Blake.., ik meende echt niet wat ik daarstraks zei. Ik raakte een beetje in paniek, dat is alles." ze knikt en geeft me een warme glimlach. Voorzichtig breng ik een van haar lokken achter haar oor. Terwijl onze ogen elkaar diep aan staren, merk ik dat mijn gezicht steeds dichter bij die van haar komt. Mijn gedachten draaien overuren vertellende hoe verkeerd dit allemaal is, maar mijn hart begint steeds sneller te kloppen. Mijn focus verplaatst zich van haar ogen naar haar lippen, haar zachte roze lippen... Ik kijk weer even terug naar haar ogen, voordat ik de mijne sluit. Haar warme adem voel ik tegen mijn lippen. Ik kan bijna haar lippen op die van mij voelen, kan ze zelfs bijna proeven totdat de deurbel door het appartement klingelt. Verdomme...

"Blake? Kun je de deur open maken? Ik heb m'n handen vol." ik hoor een zucht naast me en zie hoe Blake naar de hal loopt om de deur te openen. Dit zal wel ongemakkelijk gaan worden..

"Hey Blakey, sorry ik weet wat ik zei vanmiddag, maar dat was misschien een klein leugentje. En gezien het feit dat pap en mam niet thuis waren en jij toch niet het lef hebt om die jongen- Ow shit you did.." Blake komt samen met het meisje dat ik herken van de foto's binnen gelopen. Waarschijnlijk dus die Ivy waar Blake het over had. Maar waar the heck heeft ze het over. Ik kijk vragend naar Blake, maar die kijkt woest naar Ivy met een rood gekleurd gezicht. Wacht, ben ik die jongen?...