IJskoud ❄️ Shawn Mendes AU || ON HOLD

Hoofdstuk 11

Blake ❄️
Ineengedoken lig ik in mijn eigen bed. Alles doet pijn en ik heb eerlijk gezegd nog niet in de spiegel durven kijken. Ik voel nog steeds hoe het bloed langs mijn voorhoofd naar beneden sijpelt. Tranen rollen over mijn wangen en hartverscheurende, woedende snikken verlaten mijn mond. Het scheelde maar 0,2 punten...
Langzaam begin ik in paniek te raken als ik aan Jax denk, hij is nu alleen met mijn ouders een weekendje weg. Ik mocht überhaupt niet mee, maar ze wilde Jax niet bij mij laten vanwege één tegenvallend resultaat uit mijn toetsweek. En dat heb ik gevoeld...
Niet alleen dat mijn cijfer in hun ogen tegenviel, maar ook het feit dat ik Jax hier bij me wilde houden. Uiteindelijk hebben ze hem gewoon meegenomen..

Ik schrik op als ik mijn telefoon hoor. Met tegenzin pak ik mijn telefoon van mijn nachtkastje af.

"Wat?" het komt er zacht, maar scherp en bot uit. Ik probeer om mijn stem onder controle te houden, maar ik weet ook dat Ivy daar dwars doorheen prikt.

"Heeft Shawn een vriendin ofzo omdat je zo chagrijnig bent?" ik zucht, wat me meteen weer een pijnscheut door mijn hele lichaam oplevert. "Maar even zonder geintjes, waar ben je? We zitten al een halfuur op je te wachten." ik realiseer me nu ineens dat ik inderdaad met Ivy, Bailey en een vriend van Bailey samen naar de film zou gaan.

"Thuis, ik voel me niet zo lekker. Ik was in slaap gevallen, dus ben vergeten te bellen." net als ik denk dat ze het gelooft, maak ik per ongeluk een verkeerde beweging. Een pijnlijke schreeuw verlaat mijn mond en ik hoor Ivy aan de andere kant schrikken. Ik hoor nog een angstige wat was dat op de achtergrond en ik hang snel de telefoon op. De pijn in mijn lichaam begint toe te nemen, terwijl ik er niks tegen kan doen. Hoe meer ik me er tegen probeer te verzetten, hoe erger het wordt. Voorzichtig sla ik de dekens van me af, terwijl ik me voortbeweeg naar de badkamer. Ik heb pijnstillers nodig...
Maar ver kom ik niet, mijn lichaam begeeft het en alles wordt zwart voor mijn ogen.

"Blake?.." vaag in de verte hoor ik hoe mijn naam zacht geroepen wordt. "Blake, verdomme!BLAKE?!" het geluid klinkt steeds harder en suf kijk ik om me heen. Wat is er gebeurd?..
Beneden hoor ik iemand hard tegen de deur kloppen, wat de hoofdpijn die ik al had alleen maar versterkt. Voordat ik het weet hoor ik beneden ineens de voordeur open gaan, Ivy zal wel de geheime reserve sleutel gebruikt hebben. Ik probeer op te staan, maar val met veel gestommel weer terug op de vloer. Kort daarna hoor ik voetstappen de trap op rennen.

"BLAKE?!" ik kijk Ivy even aan, maar kijk al snel weer weg. Mijn hoofd bonkt en alles wat ik wil is gewoon wat pijnmedicatie en mijn bed.

"Ik kan haar beneden niet v-wow... dit is een slecht moment om mezelf voor te stellen denk ik zo." ik kijk even omhoog en zie dat nu ook Bailey en de jongen die ik niet ken boven staan. Geweldig dit.

"Jullie mogen me ook wel m'n bed in helpen in plaats van daar te blijven staan staren." mompel ik terwijl ik opnieuw een poging doe om op te staan, maar alweer zonder succes.

"Ethan? Zou jij haar misschien in bed kunnen leggen? Bailey? Kun jij beneden een glas water pakken? Dan pak ik wat pijnstillers." Ivy kijkt me hoofdschuddend aan, maar ik negeer het. De jongen, die blijkbaar Ethan heet, doet wat Ivy hem vraagt en hurkt zich voorzichtig naast me neer.

"Niet schrikken goed? Zeg het als het niet gaat of als ik je anders vast moet houden." ik knik heel voorzichtig en hij draait me eerst langzaam op mijn rug. Vervolgens schuift hij een van zijn armen onder mijn knieën. "Sla je arm maar om mijn nek en laat je knieën maar op mijn arm rusten." ik doe wat hij vraagt, maar meteen begint iedere spier in mijn lichaam te zeuren. Ik begin binnensmonds te vloeken, terwijl ik tegen mijn tranen begin te vechten. Zijn licht grijze shirt komt al snel onder mijn bloed te zitten, terwijl ik me zo min mogelijk probeer te bewegen. Met zijn andere arm ondersteunt hij mijn schouderbladen en hij draagt me voorzichtig terug naar bed.