IJskoud ❄️ Shawn Mendes AU || ON HOLD

Hoofdstuk 18

Shawn 🔥
Met wat snoeplantaarns in mijn hand loop ik in de richting van het huis van de ouders van Blake. Ik had de anderen nog mee gevraagd, maar die hadden al plannen. Als ik dichter bij het huis kom, merk ik dat het wel erg donker is binnen. Vreemd...
Ik druk op de bel, maar het blijft akelig stil aan de andere kant van de deur. Ik blijf een tijdje wachten en druk vervolgens nogmaals op de bel. Maar nog steeds blijft het donker binnen. Zuchtend wil ik weer weg lopen, maar dan gaat het licht in de hal aan. Langzaam gaat de voordeur een stukje open. Door het kiertje kan ik net de schaduw van haar gezicht herkennen.

"Blake?.." snel trekt ze me naar binnen en ze sluit vervolgens weer snel de deur weer achter ons. What the heck?! Ik draai me snel naar haar toe om haar vragend aan te kijken, maar de vragen zijn niet meer nodig als ik haar gezicht zie. "Dokter nodig? Ik had namelijk gehoord dat je een dokter had besteld." grap ik, maar ze kan er niet echt om lachen. Ze doet snel het licht in de hal uit en meteen moeten mijn ogen opnieuw wennen aan het donker. Ik hoor hoe ze voor me de trap op naar boven loopt en zie hoe vervolgens boven het licht aan gaat. Snel loop ik achter haar aan, maar zie dat ze nu door een andere deur loopt dan waar haar kamer is. "Sorry van die opmerking van net..., dat was niet heel slim van me. Maar wat is er gebeurd? Waar is Jax?" ik maak de lamp op de overloop uit en stap de kamer in die ze zojuist in was gestapt. Vol ongeloof kijk ik om me heen, deze ruimte is nog kleiner dan haar slaapkamer. Er is geen raam te bekennen en het enige wat er staat is een bed en een ongelofelijk kleine kast. Ze kruipt moeizaam onder de dekens van het bed wat net in de kamer past.

"Sorry, ik had je af moeten bellen. Jax is naar een Halloween slaapfeestje... en mijn ouders konden hun handen weer eens niet thuis houden zoals je duidelijk al had zien." het komt er bijna onverstaanbaar uit. Haar ogen beginnen weer waterig te worden, terwijl ze de deken tussen haar vingers friemelt. Voorzichtig ga ik bij haar op de bedrand zitten en wil ik haar hand in de mijne pakken, maar ze trekt haar handen meteen weer weg. "Maak je geen zorgen Shawn, het gaat vanzelf wel weer over. Pap en mam mogen je hier alleen niet zien... Het is misschien beter als je gaat." ik zucht even en kijk haar met medeleven aan. Iets in me zegt dat ze niet helemaal eerlijk is over waar Jax is, maar ik laat het voor nu maar even. Toch vraag ik me af waarom haar ouders me niet mogen zien, maar aan de andere kant weet ik niet of ik dat wel voor haar wil riskeren.

"Dan gaan we samen terug naar mijn appartement, ik laat je hier echt niet alleen Blake." ze kijkt me verbaasd en met een kleine aarzeling aan, maar klimt uiteindelijk toch voorzichtig uit haar bed. Ze trekt een tas onder het bed vandaan en stopt er een paar dingen in die ze nodig heeft. Ik sla een van mijn armen beschermend rondom haar middel. "Laten we dan maar snel gaan goed? Voordat je ouders thuis komen." twijfelachtig knikt ze en samen lopen we door de wijken richting mijn appartement. Overal lopen en rennen kinderen door de straten in de meest uiteenlopende kostuums. Af en toe hoor je wat gegil, maar er wordt ook veel gelachen. Ik kijk even opzij naar Blake die wat somber voor zich uitkijkt. Ze staart naar de wat kleinere kinderen die samen met hun ouders of oudere broers en zussen langs de deuren gaan of binnen gezellig spelletjes of films aan het kijken zijn. Ik trek haar iets steviger tegen me aan en wrijf troostend over haar zij. Haar heldere blauwe ogen kijken op naar mij en ze glimlacht zwakjes.

"Woon je eigenlijk ver?" ik kijk even op haar neer en schudt mijn hoofd. Maar dan bedenk ik me dat het maar net is hoe je het bekijkt. Ik woon in dezelfde plaats, maar wel aan de andere kant vergeleken met waar zij woont. Dus het is zeker nog wel een stuk lopen.

"Het is wel nog een flink stuk lopen. Wil je even stoppen anders?" ik zie een twijfelachtige blik in haar ogen, maar toch schudt ze - eigenwijs - haar hoofd. In stilte lopen we verder, maar dit keer is het geen ongemakkelijke stilte.

Als we eindelijk bij mijn appartement aan zijn gekomen, kijkt ze haar ogen uit. Wat ik ook wel kan begrijpen, het is best wel groot en helemaal voor iemand die alleen woont. Ik help haar voorzichtig op de bank in de woonkamer en zet haar tas naast de bank neer.