IJskoud ❄️ Shawn Mendes AU || ON HOLD

Hoofdstuk 23

WARNING: DIT HOOFDSTUK KAN NOGAL GEVOELIG ZIJN VOOR SOMMIGE MENSEN. #GEWELD

Blake ❄️
Tranen rollen over mijn wangen, terwijl ik een nieuwe helse pijn op mijn rug voel branden. Het leer weerkaatst opnieuw en opnieuw op mijn ontblote rug. Een enkele keer wordt ik verrast door het koude metaal van de gesp. Mijn lichaam is inmiddels te uitgeput om zich nog te verzetten, dus ik heb besloten om het wederom maar allemaal over me heen te laten komen. Een trap tegen mijn maag en ribben, laat mijn maaginhoud even omhoog komen, maar dat zakt gelukkig weer redelijk snel terug. Helaas doet de misselijkheid dat niet. Enkele zwarte vlekjes blokkeren af en toe mijn zichtveld, waardoor ik me ook duizelig ga voelen.

"Bied verdomme je excuses aan!!" met moeite ligt ik mijn hoofd op om omhoog te kijken. Zonder ook maar enige vorm van medelijden kijkt hij me aan, terwijl ik het leer dit keer hard in mijn gezicht voel. Ik bijt op mijn tong om een schreeuw te onderdrukken. "Komt er nog wat van?!" mijn lip trilt, terwijl de waterige waas voor mijn ogen alleen maar erger wordt.

"S-Sorry." het is vrijwel onverstaanbaar, maar het voldoet dit keer. Hij geeft nog een aantal riemslagen op mijn rug en een laatste trap na, waarna hij de badkamer uitloopt. En dat is het moment dat ik me niet meer in kan houden. Snel draai ik de badkamerdeur op slot, waarna snikken meteen mijn mond verlaten. De deurbel klinkt door het huis, waardoor ik alleen maar misselijker wordt. Kai had blijkbaar contact met mijn ouders opgenomen, gevraagd of Jax vannacht bij hem mocht slapen en morgen een dag met hem door mocht brengen. Gezien mijn ouders en Kai altijd al als twee handen op een buik waren, hadden ze dit natuurlijk alleen maar toegejuicht. Ik had geprotesteerd, gezegd dat ik het niet wilde hebben. Daarna zijn er een aantal spullen gebroken en wat er daarna is gebeurd is niet zo lastig meer in te vullen. Ik wilde gaan douchen tot dat mijn vader ineens de badkamer in kwam gestormd. De witte tegels van de badkamervloer zitten onder het bloed. Beneden hoor ik Kai zijn stem, terwijl ik weer terug denk aan laatst op het schoolplein. Zou Shawn ons gezien hebben?, dat zou wel verklaren waarom hij de laatste dagen wat afstandelijk is. Ik vraag me überhaupt af hoe Kai me gevonden heeft op Jax zijn school. Zouden mijn ouders hem hebben ingelicht? Of is Kai inderdaad een vriend van Shawn en schuilt er veel meer achter? Wat als Kai daadwerkelijk gelijk heeft? 'Wordt toch wakker Blake, die jongen speelt gewoon een spel met je. Net als ik dat deed.' Ik kan niet ontkennen dat mijn onzekerheid rondom Shawn erger werd op dat moment. Ik bedoel dat Shawn en Kai elkaar kennen is inmiddels wel duidelijk. Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat het met Shawn ondanks alles toch anders voelt dan dat het met Kai ooit gedaan heeft. Bij Shawn voel ik me veilig, bij Shawn heb ik voor het eerst in mijn leven een thuis gevonden. Alles voelt zo oprecht en die zoen?.. Shawn laat me dingen voelen die Kai nooit bij me naar boven heeft gehaald, hij haalt gevoelens boven waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden... En tegelijkertijd is dat ook zeer beangstigend.

Nadat ik mijn pijnlijke lichaam eindelijk van de badkamervloer heb gekregen, probeer ik Shawn nogmaals te bereiken voordat ik snel een douche neem. Shawn had me namelijk vanmiddag gebeld, maar ik had het te laat gezien. Ik heb hem vervolgens diverse keren terug proberen te bellen en een aantal berichtjes gestuurd. Maar alles zonder enige response, zoals ik al zei is hij nogal afstandelijk sinds de dag dat ik Kai tegen kwam. Steeds meer begin ik te denken dat Shawn me vanmiddag per ongeluk belde. Mijn bloed mengt zich met het water, terwijl de stralen de pijn in mijn lichaam alleen maar verergeren. Snel snap ik onder de douche vandaan, waarna ik me snel afdroog om vervolgens schone kleren aan te trekken. Meteen voel ik hoe het bloed in mijn shirt trekt, maar ik negeer het. Net als ik de badkamerdeur van slot wil draaien om maar in bed te gaan liggen en me op mijn nieuwe 'kamer' op te sluiten, gaat mijn telefoon. Shawn?...

"Hey Shawn..., ik begon bijna te denken dat je me negeerde.." mijn stem trilt van de zenuwen en lijkt met ieder woord zachter te worden. Om heel eerlijk te zijn kwam dat laatste er eerder onverstaanbaar uit, maar daar lijkt hij niet zo wakker van te liggen.