Karanlığın ve aydınlığın iç içe geçtiği bir noktadaydım. Yalnız değildim ama yalnız hissediyordum.
Peki, şimdi ne olacaktı?
Siyah kanatlarımın gölgesine baktım. Aynadaki yansımasına bakacak kadar cesur değildim. Kendi kalp atışlarımı duyabiliyordum. Zaman yavaşlamıştı. Hiç kimsenin yüzüne bakamıyordum.
Korkuyordum.
Peki, şimdi ne olacaktı?
Peki, şimdi ne olacaktı?
Damarlarımdaki kanın daha hızlı akmaya başladığını hissedebiliyordum.
Gücü hissettim.
Elimde sıkıca tuttuğum gümüş bıçağı yere fırlattım.
Şimdi ne olacağını biliyordum.
Kanatlarımın orada olduğunu biliyordum. Şimdi sırada onları hissetmek vardı.
Onları hissetmek zorundaydım.
Onlar benimdi.
Kanatlarımı açtım.
YOU ARE READING
Kayıp Kanatlar 2: Düşüş
FantasyGölgemin beni terk etmesinden korkuyordum. Asıl planlarının beni bu hale getirmek olduğunu öğrendikten sonra kendini göstermişti bu korkum. Gölgem farklıydı. Ben farklıydım. Daha hiç yükselemeden düşmüştüm.
