Jona

1. 30 Juni 2015

''Yes, she is a jewel, that shines so bright, you must cover your eyes.'' - T. Haidar

30 Juni 2015, onze eerste ontmoeting. Na de zomer ging ik de overstap maken naar de brugklas, klas één havo om precies te zijn. Met mijn leeftijd van bijna twaalf en een half, was ik nog net geen laat bloeier.

''Ze is nog zo speels.'' Dat was wat juf Esther zei toen ik naar groep drie moest. Mijn moeder deed wat het beste was voor haar kind en liet mij nog even door kleuteren.

30 Juni was de eerste ontmoeting met mijn toekomstige klas. Doordat ik mijn vorige schooljaren in een andere stad had gespendeerd, kende ik bijna niemand.

Behalve één meisje, Sophie, waarmee ik in groep vijf had gezeten, wat voor ons beide voelden als een verplichting tot vriendschap, samen naar de kennismaking, samen naar school fietsen, naast elkaar in de klas, naast elkaar het toekomstige schooljaar, samen in de pauze en ook nog samen huiswerk maken. We waren blij dat we samen waren en verzekerden elkaar dat het een geweldig schooljaar zou worden.

Zoals waarschijnlijk alle andere groep achters, die ik elk moment onder ogen zou komen, was ik ontzettend nerveus. Ik had mijn beste outfit aangetrokken en mijn bruine lokken op een staart gebonden.

Terwijl alle 29 leerlingen van klas één havo naar binnenstormden, luid kletsend, keek ik goed naar de personen waarmee ik de komende vijf jaar zou spenderen. Om elkaar beter te leren kennen moest je je naam en leeftijd vertellen, zeggen wat je verwachtingen waren van de brugklas en wat je hobby's zijn, om vervolgens korte gesprekjes te hebben met drie medeleerlingen.

Mijn eerste gesprek was met een meisje dat Indy heette, ik koos haar uit doordat ik zag dat zij een iPhone 5 in haar bezit had terwijl ik nog trots met een 4 rondliep. Dit was ook gelijk het laatste gesprek dat ik ooit met haar heb gehad, het waren niet mijn soort mensen.

Mijn volgende gesprek was met een Aziatisch meisje dat zichzelf Kim noemde, ze had verteld dat ze van noedels houdt en dat zouden wij allemaal nooit meer vergeten. Kim was meer mijn soort mens, maar toch ook weer niet.

Het laatste gesprekje moest gevoerd worden met iemand van het andere geslacht. Ik had van mijn zus geleerd dat 'hard-to-get' spelen altijd werkt en vond dit de perfecte gelegenheid om dit uit te testen, de milde versie dan. Ik wachtte net zolang tot een jongen naar mij toe zou komen en dit gebeurde.

''Hoi, ik ben Jonathan. Wat is jouw naam?'' Jonathan had groenbruine ogen en licht bruin haar, waarvan je verwachtte dat het blond zou worden in de zomer.

''Ik heet Aurora,'' antwoordde ik op zijn vraag, hopend dat hij weer door zou lopen.

Jongens waren al helemaal niet mijn soort mensen. Jonathan kreeg de kans niet om door te praten doordat onze mentrix, van den Berg, ons vertelde dat we weer mochten gaan zitten. Ik was opgelucht om weer naast Sophie te zitten ondanks dat ik niet durfde te praten. Ik was nooit verlegen geweest, maar ook niet extreem sociaal, een middenweg.

Toen ik die middag thuis kwam was ik overspoeld met nieuwe prikkels en ontzettend blij dat ik nog een zomer had waarin ik kon wennen aan de brugklas.

Ik was het liefst weer terug gegaan naar mijn oude school, waar ik opviel en populair was. Het was fijn geweest om na zes vriendeloze jaren, mensen te hebben die overduidelijk wel om je geven. Ik miste ze dan ook ontzettend, maar ik had geen spijt van de beslissing om naar de brugklas te gaan.

Ik was 'klaar voor een nieuwe stap', zo had de directrice van het Koningin Beatrix college het had genoemd tijdens mijn aanmelding. Toen ik dan ook mijn cito-eindscore had ontvangen, kwam de paniek. Ik had 532, een kader beroeps of mavo score, gescoord, maar ondanks dit werd ik nog steeds toe gelaten, het was dan ook maar een moment opname.

31 Augustus was dan eindelijk de grote dag daar, ik ging officieel naar de brugklas. De eerste dag kwam ik er gelijk achter dat mijn voorbereidingen, die ik in de zomer had gedaan, compleet voor niks waren geweest.

De klas had al met elkaar afgesproken en ze hadden zelfs een groepsapp gemaakt. Ik kreeg het gevoel alsof ik er niet bij hoorde en Sophie voelde exact hetzelfde. Het was ongemakkelijk in de pauze en ik deed hard mijn best om het beste van mijzelf te laten zien. Ik ging vijf jaar met deze mensen doorbrengen, dus ik moest wel.

Ik wilde alles op alles zetten om de eerste zes jaren van de basisschool niet te hoeven herhalen. Ik was nooit gepest of buitengesloten, ik paste er gewoon niet bij. De basisschool had mij trauma's gegeven waarvan ik geen vervolg wilde. Dus ik deed mijn best en het werkte half.

Na de eerste acht weken gaf ik het op en eindigde ik bij de prullenbak met Sophie en Kim. Later sloot ook Irene zich hierbij aan. We hoorden niet bij de populaire, we waren de outcasts en dat hadden we geaccepteerd. Geen uitnodigingen voor de feestjes die gegeven werden, niet gezellig bij ze zitten in de pauze, niet uitgenodigd worden voor de Hema ontbijtjes en geen ijsjes eten na school.

In plaats daarvan organiseerde we onze eigen Hema ontbijtjes en kregen we zelfs een soort clubje, we noemden onszelf de vier musketiers. Ongewoon voor de brugklas was dat wij allemaal op woensdagochtend geen les hadden tot 12.10, dus kwamen we met het plan om van deze vrije ochtend, een vast thee kransje bij een van ons thuis te maken. We praatten over onze problemen, over de klas en over school.