Jona

10. 16 November 2017

''I am sorry if I've loved you more than you deserve.'' – Greison Crow

Het was altijd druk bij ons op school. Er was geen enkele plek waar geen mensen waren. Nooit was het rustig, behalve in de bibliotheek, maar zelfs daar waren leerlingen die liever in een goed boek kropen dan communiceerden met hun vrienden.

De aula, die aansloot op de kantine waar de meeste leerlingen hun lunch vandaan haalde, was het drukst. Elke pauze verzamelden bijna iedereen zich hier, ondanks dat er te weinig plek voor was. De drukte in school zorgde vaak voor botsingen, irritaties en veel gescheld.

''Ga je mee een broodje halen?'' vroeg Jona toen hij zag dat de rij niet zo lang was. Ik knikte en haalde mijn telefoon uit mijn tas. Ik had zelf lunch meegenomen maar liep alsnog met Jona mee.

Onze kantine was een paar maanden geleden veranderd in een gezonde kantine. Alle ongezonde snacks waren niet meer te koop en werden vervangen door gezonde broodjes. Nu waren ze alsnog niet echt gezond, de meeste bestonden namelijk uit stokbrood met kruidenboter, maar het was beter geworden.

Ik stond op van mijn stoel en liep achter Jona aan. ''Dring voor,'' fluisterde Jona in mijn oor en legde zijn hand op mijn rug om me vooruit te duwen.

''Dat is oneerlijk,'' grinnikte ik, terwijl ik geen stap vooruit zette.

''Deze rijen zijn oneerlijk,'' zuchtte hij. ''Loop.'' Zijn warme hand duwde me de rij in en hij ging achter me staan.

De rij voor ons werd steeds korter doordat de kantine erg snel werkte. Vaak waren er al klaargemaakte broodjes, zodat ze gelijk meegegeven worden. Jona bestelde een broodje gezond en keek me daarna vragend aan.

''Wat wil je?'' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ''Ik hoef niks.''

Voor dat we weer terug naar onze tafel konden lopen botste iemand tegen me op. Mijn borst werd nat en toen ik mijn ogen opende zag ik al snel dat er cola over mijn witte shirt droop.

De jongen die tegen me aan was geknald bood zijn excuses aan en ik rende de wc in. Opgelucht haalde ik adem toen ik zag dat er niemand in de wc was, maar dit verdween zodra ik in de spiegel keek.

Ik pakte een papiertje en maakte hem nat, zodat ik de vlek er uit kon halen. De donkere cola werd lichter van kleur maar de vlek werd alleen maar groter. Tranen sprongen in mijn ogen.

''Hé, hé, niet huilen.'' Jona was de meiden wc in gestormd en hij legde zijn broodje op de wasbak, waarna zijn handen mijn gezicht vast pakte. Met zijn duimen probeerde hij de tranen onder mijn ogen weg te vegen.

''Ik moet nog de hele dag en ik heb geen ander shirt bij mij, shit,'' stamelde ik en mijn stem trilde. Jona legde een vinger op mijn lippen.

''Sst,'' fluisterde hij. ''Je kan mijn trui aan.''

Ik glimlachte naar hem. ''Je kan niet hier met een naakt bovenlichaam rondlopen,'' mompelde ik. Er rolde nog een traan over mijn wang heen.

''Ik heb nog een shirt aan,'' legde hij uit. ''En ik denk niet dat de meiden dat als een probleem zouden zien.'' Ik grinnikte en Jona liet mijn gezicht los, waarna hij me zachtjes een leeg wc hokje in duwde. Hij draaide de deur op slot en kwam dicht tegen me aan staan.

Jona greep de onderkant van mijn witte shirt vast en ik probeerde hem te stoppen, door mijn handen op die van hem te leggen.

''Doe je armen omhoog.'' Twijfelend deed ik wat hij zei en Jona begon het plakkende shirt mijn bovenlichaam af te trekken. Hij trok het shirt over mijn hoofd heen en beet op zijn lip.

Mijn witte shirt belandde op de grond. Ik keek naar het huidkleurige hemd dat ik aan had en zag dat hier ook een cola vlek in zat, waardoor het aan mijn lichaam plakte. Jona keek me aan.

''Moet deze ook uit?'' vroeg hij. Ik knikte langzaam en stak mijn armen nog een keer de lucht in.

Hij haalde de onderkant van mijn hemd uit mijn broek en trok het daarna langzaam over mijn hoofd heen. Het hemd belandde naast mijn witte shirt. Jona slikte toen hij mijn grijze sportbeha zag.

Ik sloeg mijn armen voor mijn lichaam en Jona wendde zijn blik snel af. Hij trok zijn lichtblauwe trui uit en nam bijna het zwarte shirt daaronder mee. Mijn vingers trokken de rand van zijn shirt omlaag, terwijl hij de trui uit deed.

''Hier,'' mompelde hij en hij gaf de trui aan mij. Snel trok ik hem aan en Jona raapte mijn kleding van de grond.

We liepen het wc hokje uit, om gênante situaties te voorkomen. Jona's trui rook naar zijn parfum en ik wist zeker dat ik er zelf ook naar ging ruiken. Het was een geur die goed bij hem paste.

''Wat is er met jullie gebeurd?'' vroeg Lauren toen ze merkte dat we iets anders aanhadden.

''Iemand had cola over haar heen gegooid,'' beantwoordde Jona haar nieuwsgierigheid. Ik knikte en Jona liet de vieze kleding zien als bewijs.

''Ik had geen extra kleding mee, dus mocht ik Jona's trui.'' De groep knikte.

''Aha,'' zuchtte Lauren. Ik gleed weer op de bank en Jona kwam naast me zitten. Zijn knie raakte de mijne aan en ik ging wat rechter op zitten, zodat er afstand tussen zat.

Jona leek mijn subtiliteit niet te merken en schoof nog een stukje dichterbij, nu met zijn halve been tegen het mijne. Ik probeerde nog een stukje verder te schuiven, maar dit mislukte.

Het gesprek ging alweer over een ander onderwerp en Jona sloeg zijn arm over de bankleuning heen. Ik kuchte en hoopte dat hij de hint begreep.

''Wat is er?'' fluisterde hij in mijn oor. Mijn wangen werden rood en het voelde alsof mijn hart een slag oversloeg.

''Je zit zo dichtbij,'' mompelde ik, zodat alleen hij het zou horen. De arm die op de leuning lag gleed over mijn arm heen en kippenvel sierde mijn lichaam.

''Hm,'' zuchtte hij. ''Ik heb het alleen een beetje koud.''

Een schuldgevoel betrad mijn lichaam, maar ik wist al snel dat hij loog. Zijn lichaam straalde warmte uit en ook zijn wangen hadden een lichtroze kleur.

Ik pakte zijn arm beet en haalde hem van mijn eigen arm af. Net voor dat de bel ging, draaide ik mijn gezicht naar hem. ''Je gloeit.'' Jona beet op zijn lip en ik liep van hem weg