Jona

12. 16 Februari 2018

''Life is all together better with you.'' – Efe M. Ifeta

Iedereen zag Jona als de stoere jongen, die niks boeide en alleen om voetbal gaf. Dat had ik eerst zelf ook gedacht, maar pas toen hij zichzelf was, bewees hij het tegendeel. Jona had een masker op voor de buitenwereld.

Het ging de laatste tijd een stuk beter met Jona. Zijn cijfers waren erg gedaald, doordat hij vond dat school nutteloos was, maar nu werden ze weer een stukje hoger.

Twee dagen geleden was het Valentijnsdag geweest en de school had dit jaar weer een rozenactie georganiseerd. De opbrengst van de rozen ging naar dieren lot. Dit jaar hadden Sophie, Alex , Lauren en ik weer rozen naar elkaar gestuurd. Ik had er ook een voor Jona gekocht, met daarop alleen mijn naam.

Toen de rozen werden uitgedeeld, kreeg ik er vier in plaats van drie. Er stond op ''Thanks voor alles Rory'' en ik herkende het slordige handschrift meteen, Jona had er ook eentje naar mij gestuurd. Jona was de enige die mij Rory noemde, in plaats van Ro. Hij vond dit beter bij me passen en ik vond het oké.

Sophie, Alex en ik waren samen naar Domino's gegaan op Valentijnsdag, doordat Jona en ik geen bijles hadden. Jona zou met een meisje, dat hij ontmoet had op de voetbalclub, naar de film gaan waardoor we geen bijles hadden.

Volgens Jona waren ze alleen vrienden, die elkaar zouden vermaken op Valentijnsdag, omdat ze allebei niks te doen hadden. Ik wist de naam niet van het meisje en Jona deed er best wel vaag over.

Het was tussen Evelien en Sophie niks geworden, doordat de afstand te groot was. Ook was Evelien nog niet uit de kast voor haar ouders, waardoor het allemaal een beetje gecompliceerd werd.

Tussen Lauren en Jake ging het nog steeds erg goed. Ze hadden nu al bijna anderhalf jaar een relatie. Ze gingen vanavond uiteten bij een sushirestaurant en daarna gaan bowlen.

Sophie, Alex en ik waren om zeven uur naar Domino's gegaan en stonden pas om negen uur weer buiten. We hadden ontzettend lang gekletst en kwamen tot de conclusie dat we dit vaker moesten doen.

Vrijdagavond was een van de eerste avonden waarop ik geen feestje had. Ik was wel uitgenodigd, maar had niet zoveel zin om te gaan. Alex en Sophie hadden ook geen zin, dus besloten we af te zeggen.

Maandag begon de proefwerkweek, ook een van de redenen waarom ik niet besloot te gaan. Ik was van plan het hele weekend te gaan leren, zodat mijn gemiddeldes niet omlaag gingen. Hiervoor wilde ik wel uitgerust zijn, dus besloot ik op tijd te gaan slapen.

Om twaalf uur werd ik wakker, doordat mijn telefoon hard aan het trillen was. Mijn telefoon lag standaard op mijn nachtkastje, omdat het mijn wekker was. Ik wreef even in mijn ogen en nam, zonder te kijken wie er nou precies belde, op.

''Hallo?'' Ik was te moe om beleefd mijn telefoon op te nemen en had ook niet het idee dat het persé moest, als iemand je belde op dit uur.

''Hé, Rory, doe je raam open.'' Het was Jona. Verbaasd kwam ik mijn bed uit en liep ik naar het raam toe. Ik opende mijn gordijn en zag Jona voor het raam staan, met zijn telefoon in zijn handen. Het raam kraakte toen ik het opende.

Terwijl Jona door het raam naar binnen klom, was ik weer in mijn bed gaan liggen. Ik keek hem aan, als poging mezelf wakker te houden. Jona trok zijn schoenen uit. Hij duwde me een beetje opzij en kwam toen naast me zitten.

''Wat doe je hier?'' vroeg ik aan hem, toen hij wat dichter bij schoof.

''Ik heb ruzie thuis,'' mompelde hij. Hij wreef over zijn armen heen en ik vroeg me even af hoe lang hij al voor het raam stond. Ik opende de deken als gebaar dat hij er onder moest gaan liggen.

Jona snapte mijn hint en kroop naast me in bed. Hij ging op het kussen liggen, met zijn handen onder zijn hoofd en staarde naar het plafond. Zijn lichaam raakte het mijne aan en ik schoof voorzichtig een stukje opzij.

''Wil je vertellen wat er is gebeurd?'' vroeg ik zachtjes, waarna hij zuchtte.

''Oké,'' begon hij, ''Eerst was het feestje van Lars. Mijn ouders wilde eigenlijk al niet dat ik ging, door de proefwerkweek, maar ik ging toch. Toen was Elise daar, van de voetbal, ze had aan iedereen verteld dat we op date waren geweest, terwijl we gewoon vrienden zijn.''

''Van Valentijnsdag?'' onderbrak ik zijn verhaal. Hij knikte en ging weer verder.

''Ik negeerde het gewoon en ging gewoon feesten. Daarna belde mijn moeder, dat ik naar huis moest komen, dus dat deed ik. En toen werden ze helemaal boos.'' Jona haalde een van zijn handen onder zijn hoofd vandaan en haalde die door zijn haar.

''Waarom waren ze boos?'' vroeg ik, toen hij uitgepraat was.

''Omdat mijn vader me haat,'' bekende hij. Jona zuchtte.

''Vast niet, waarom zou hij je haten?'' Ik geloofde niet dat Jona's vader hem haatte.

''In zijn ogen ben ik een mislukkeling. Volgens hem ben ik niet goed genoeg omdat ik niet goed presteer op school en niet slim genoeg ben. Hij vindt dat ik mijn leven verspil aan voetbal en meisjes en daarom de familie teleurstel.'' Ik pakte Jona's hand vast en gaf er een kneepje in.

''Jona,'' mijn stem stierf af en ik wreef met mijn duim over zijn hand.

''En mijn moeder is gewoon bang voor hem. Het is altijd wachten tot dat de bom ontploft als hij thuis is,'' fluisterde hij, ''De enige reden dat ze niet wilt scheiden is vanwege mijn zusje, omdat ze het verdient om met beide ouders op te groeien. Maar dit is voor haar ook niet leuk.''

Ik draaide op mijn zij en keek naar Jona. Zijn ogen waren gesloten en als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat hij aan het huilen was.

''Je bent niet mislukt, Jona. Je vader weet gewoon niet zo goed hoe hij met kinderen, specifiek pubers, om moet gaan. Misschien is hij gewoon bang dat je je leven weggooit en wilt hij dat niet zien gebeuren,'' mompelde ik. Jona opende zijn ogen en draaide zich om, zodat hij me aan kon kijken.

''Je bent echt niet mislukt, Jona, geloof me alsjeblieft.'' Met mijn vrije hand raakte ik Jona's haar aan. Hij slikte hard, waardoor zijn adamsappel op en neer wipte.

''Dank je,'' zuchtte hij en hij schoof een stukje dichter bij, wat er voor zorgde dat ik iets dichter tegen de muur aan lag.

''Wil je hier blijven vannacht?'' vroeg ik aan hem. Ik had niet het idee dat hij terug naar huis wilde.

Jona knikte en hij liet mijn hand los. ''Is het erg als ik in mijn boxer slaap?'' Mijn wangen werden rood en Jona keek me geamuseerd aan.

''Nee, kan wel,'' antwoordde ik.

Jona veerde omhoog en klom het bed uit. Hij ging rechtop staan en trok zijn witte shirt uit, waarna hij aan zijn riem begon te frunniken. Zijn broek gleed van zijn heupen af en ik probeerde naar zijn gezicht te blijven kijken, maar mijn ogen volgde zijn broek. Ik slikte.

Jona zag mijn blik en grijnsde, ondanks dat hij er verdrietig uit zag. Een paar seconden later lag hij in enkel zijn boxer naast me.

''Probeer wat te slapen,'' zei ik, terwijl ik mijn hand door zijn haar haren haalde. Jona glimlachte en ik draaide me om, sloot mijn ogen en probeerde in slaap te vallen.

Na een paar minuten sloeg Jona twijfelend zijn arm om mijn middel heen en ik bevroor.

''Jona,'' protesteerde ik, al bijna in slaap. Jona bleef even stil.

''Anders kan ik niet slapen,'' mompelde hij en hij gaapte. Hij trok me dichter tegen hem aan en ik nestelde mezelf in zijn armen, waarna ik in slaap viel.