Jona

30. 16 November 2018

''Maybe a soulmate is a best friend who makes you love yourself more.'' - Faraway

POV Jonathan

Mijn telefoon begon luid te rinkelen en ik herkende de ringtoon gelijk. Aurora had eindelijk besloten me terug te bellen.

Toen ik haar voor het eerst zag bij de kennismaking in de brugklas, wist ik al gelijk dat ze een speciaal meisje was. Ik probeerde met haar in contact te komen maar ze leek het niet te merken.

Op oud en nieuw een jaar daarna zag ik een kans en praatte ik met haar, één van de eerste keren. Als ik toen had geweten dat dat het begin was van het belangrijkste ding in mijn leven, dan had ik veel harder mijn best gedaan voor haar.

Nadat Sanne en ik uit elkaar gingen werd ik sneller dan ik wilde verliefd op Aurora. Ik wist diep van binnen al lang dat dit al was gebeurd op het oud en nieuw feestje.

Ze maakte me nerveus zonder dat ze het door had. Ik spendeerde weken lang hopend dat ze hetzelfde zou voelen. Ik probeerde haar verliefd op me te maken en na lang wachten was dit gelukt.

Aurora was voor mij de definitie van een engel, mijn engel. Ze liet me speciaal voelen, ze hielp me altijd en ze was er voor me als ik haar nodig had. Ze kende me van binnen en van buiten en ze wist precies wanneer er iets was. Ik hield van haar.

"Jona?" vroeg ze zachtjes. Haar stem liet mijn harder kloppen en even voelde het alsof hij uit mijn borst ging springen.

"Hé Rory," probeerde ik rustig te antwoorden. Ik wilde niet dat ze wist dat ik zenuwachtig was.

''Ik vroeg me af of je misschien..'' Ze haalde diep adem. ''wilde praten? En misschien hier slapen?''

Het was even stil en ik slikte hard. ''Als je wilt dan,'' voegde ze er snel aan toe.

''Nu?'' vroeg ik voor de zekerheid. Een glimlach kroop op mijn gezicht.

''Ja,'' mompelde ze.

''Heel graag, ik kom er nu aan, ja?'' Mijn lichaam werd warm en ik stond op van mijn bed.

''Tot zo,'' fluisterde ze, voordat ze ophing.

De laatste week zonder haar was een nachtmerrie geweest. Ik hield van Aurora met alles dat ik had. Ze was een van de beste dingen die me ooit was overkomen en het voelde deze week alsof ik dat verloren had. Alsof ik haar verloren had.

Elke nacht probeerde ik niet aan haar te denken, of alleen aan de leuke herinneringen, maar dat was moeilijker dan ik had verwacht. De gekwetste blik die ze me had gegeven toen ik haar kamer in was gestormd stond op mijn netvlies gebrand.

Het was nooit mijn bedoeling geweest om haar pijn te doen en al helemaal niet op zo'n manier.

Ik wist dat Hannah al een langere tijd gevoelens voor me had en toen ik haar zo zag huilen raakte ik in paniek. Ook haar had ik nooit pijn willen doen, maar ik had het toch gedaan.

Hannah wist dat ik geen gevoelens voor haar had en ze was zo verdrietig om hoe ik het haar weer had duidelijk gemaakt. Nadat ik haar had getroost was ik weer verder gaan slapen en daar had ze misbruikt van gemaakt. Ze was tegen me aan gekropen op een manier waarop het leek dat ze in mijn armen lag.

Iemand had hier een foto van gemaakt en deze in een groepsapp gestuurd waar Aurora ook in zat. Ik had haar geprobeerd te bellen en een aantal berichten gestuurd om het proberen uit te leggen.

Toen ik zag dat ze de berichten in de groepsapp had gelezen, was ik naar haar huis toe gegaan en had ik haar verteld wat er was gebeurt. Ze vertelde me dat ze tijd nodig had en ze had me weggestuurd.

Ik had haar tijd gegeven, ondanks dat het een van de moeilijkste dingen was die ik ooit had gedaan. Maar ik had het over voor haar, ik wilde haar genoeg tijd geven in de hoop dat ze me zou vergeven. In de hoop dat we er sterker uit zouden komen.

De hele week had ik haar laten weten dat ik haar miste en toen ze me donderdagavond liet weten dat ze mij ook miste, voelde het alsof mijn hart opnieuw begin met kloppen. Op school hadden we voor het eerst die week een echt gesprek gehad en toen ik haar beet pakte om haar te knuffelen, trok ze niet terug.

Zodra ze me belde, pakte ik mijn scooter uit de schuur en was ik zo snel mogelijk naar haar huis gereden. Eenmaal aangekomen opende haar moeder de deur en ging ik naar Aurora's kamer. Een plek waar ik het liefste mijn tijd met haar doorbracht.

"Het spijt me zo ontzettend erg, echt, je moet me geloven," smeekte ik haar toen ik op de rand van haar bed ging zitten.

"Het is oke," fluisterde ze terug. Ik keek haar onzeker aan.

"Ik meen het Jona, ik wil gewoon verder gaan met jou en het vergeten.'' Ik glimlachte.

"Als dat is wat je wilt," zuchtte ik opgelucht.

"Ja, heel erg graag." Ze ging rechterop zitten in bed en pakte mijn hand vast. "Kun je me dan nu weer zoenen?"

Ik glimlachte breed en knikte. Ik pakte haar gezicht vast tussen mijn handen en kuste haar langzaam. Mijn lichaam begon te tintelen en ik wist dat ik vanaf vandaag haar nooit meer los wilde laten.

"Schuif eens op," fluisterde ik toen ik de kus had verbroken. Ze deed wat ik vroeg en schoof tegen de muur aan, zodat ik bij haar kon komen liggen.

Ik trok mijn schoenen uit en ook mijn jas belandde op haar bureau. Ik opende het dekbed en kroop naast haar er onder.

"Ik heb je zo erg gemist deze week." Ik draaide mijn hoofd naar haar toe. "Ik heb amper geslapen."

"Ik heb jou ook gemist Jona." Ik sloeg mijn arm om haar schouder heen en ze ging dichter tegen me aan liggen. Haar lichaam straalde warmte af en haar bekende geur drong mijn neus binnen.

Mijn vingertoppen streelde over haar arm heen en ze rilde. "Levi gaat Alex vragen dit weekend," probeerde ik van onderwerp te veranderen.

Ze zuchtte dankbaar en glimlachte toen bij die gedachte. "Echt?"

"Ja, hij ziet eindelijk in dat hij haar net zo leuk vind als zij hem," grinnikte ik. Ze lachte met hem mee.

"Ze zijn wel echt heel erg schattig samen," mompelde ze.

"Wij zijn ook erg schattig samen." Ze sloeg haar arm om mijn middel heen en trok me dichter tegen haar aan.

"Ik hou van jou, Jona," fluisterde ze zachtjes tegen mijn borst.

"Ik ook van jou, Rory, ontzettend veel."

THE END