Jona

7. 21 Maart 2017

''Don''t mistake salt for sugar. If he wants to be with you, he will. It''s that simple.'' – Rupi Kaur

Jona had mij niet gezien in het fietsenhok. Ik vond het raar dat hij tegen me had gelogen over zijn plannen die middag, maar besloot er niks mee te doen. 

Sanne was een van de populaire meisjes uit de andere havo klas, waarmee we in de eerste hadden gezeten. Haar goud blonde haren en donkerbruine ogen, zorgden ervoor dat ze erg knap was. Sanne was erg lang, langer dan de meeste van ons. Eigenlijk was ze ook erg aardig, maar liet dit vaak niet zien als de bij de populaire was. 

''Hé, kunnen we beginnen? Ik moet om vier uur weg.'' Ik kende Jona ondertussen goed genoeg, om door te hebben dat er iets mis was, als hij vrijwillig wilde beginnen.

Dit was niet de enige keer dat hij zich vreemd gedroeg. Steeds vaker kwam Jona naar de bijles met smoesjes en redenen om vroeger te kunnen vertrekken of om af te zeggen. Hij was er niet bij met zijn aandacht en wilde vaak zo snel mogelijk weg.

Zijn cijfers werden er wel beter door, dat is waar dit alles ook om ging. Ik hoefde geen band met Jona om hem bijles te kunnen geven, hij moest alleen een voldoende staan. Hoog waren zijn cijfers nog steeds niet, maar hij haalde wel zesjes, in plaats van drieën.

Ook de lerares Frans was blij met zijn vooruitgang, ze bleef maar doorgaan over hoe enthousiast ze was en dat Jona het vak ook steeds leuker begon te vinden. Ze loog, want Jona had nog steeds een hekel aan de Franse taal.

Vandaag was de zoveelste dag waarop Jona afgeleid was en alsof het de laatste tijd nog niet lastig genoeg was, besloot hij er vandaag nog een schepje bovenop te doen. Elke kans die er was, greep hij om zijn telefoon te checken op berichtjes.

Als hij zag dat hij geen berichtjes had ontvangen, zuchtte hij overdreven, sloeg hij zijn telefoon weer op tafel en begon hij nerveus met zijn pen te klikken.

Als hij wel berichtjes had ontvangen, begon hij enthousiast te typen en was zijn aandacht niet meer bij de bijles.

''Verdomme Jonathan, waarom werk je nou niet mee?'' Ik keek hem recht in zijn ogen aan. Na al deze weken was ik er klaar mee en moest ik hem er wel mee confronteren. Ik was er om hem bijles te geven en als hij niet mee wilde werken, dan was dat zijn probleem en niet het mijne.

''Sorry. Echt sorry,'' zuchtte hij terwijl hij zijn telefoon in zijn broekzak schoof.

''Van sorry koop ik niks, waarom ben je zo afgeleid?'' Hij meende zijn slappe excuses waarschijnlijk niet eens.

''Het is gewoon Sanne, ze wil het persé officieel maken tussen ons. Ik heb daar helemaal geen zin in. Waarom kan het bij jullie meisjes nooit makkelijk gaan?'' Hij haalde gefrustreerd een hand door zijn krullen. Het verbaasde me dat hij zo eerlijk was. Jona was niet iemand die veel over zijn gevoelens praatten, dus dit was al een hele grote stap voor hem.

''Misschien is ze gewoon onzeker en bang dat je er met iemand anders vandoor gaat, als het niet officieel is.'' Ik was niet goed in relatie advies geven, mijn enige relatie was met Justin geweest en die spreek ik niet meer.

''Maar ze weet toch dat ik haar leuk vind, dan hoeft ze toch niet elk moment van de dag om bevestiging te vragen?'' Het leek alsof Jona er echt mee zat en ik besloot de bijles maar even links te laten liggen, het zou toch niet werken als hij met zijn gedachten ergens anders zat.

''Nou, ik weet het ook niet zo goed hoor, dus misschien moet je het er met haar over hebben,'' mompelde ik. Ik had vrij weinig zin om Jona te helpen met zijn problemen, maar het leek alsof er niks anders op zat .

''Ja, dat heb ik geprobeerd, maar dan zegt ze dat ze het fijner vindt als het officieel is. Ze zeurt er gewoon zo veel over.'' Jona checkte zijn telefoon weer.

''Waarom maak je het dan niet gewoon officieel?'' vroeg ik hem. Ik vond het om eerlijk te zijn raar dat hij er zo'n groot probleem van maakte. Als hij Sanne leuk vond, dan zou het alleen maar positief veranderen. 

''Wat heeft het voor meer waarde? Het is maar een status.'' Hij had aan de ene kant wel gelijk, zo had ik er ook over gedacht met Justin.  Ik vond dat hij het op z'n minst een kans moest geven en dan pas kon oordelen.

''Dat weet je niet en al helemaal niet als je het geen kans geeft. Probeer het gewoon, maak het officieel met haar en als je het echt niks vindt, dan kun je het altijd weer uitmaken. Je moet er niet zo'n groot ding van maken, het is maar een status,'' antwoordde ik eerlijk op zijn vraag.

''Ja, oké. Je hebt ook wel gelijk, dank je. Ik zal beter opletten volgende keer, echt,'' beloofde hij me. Ik keek hem even aan en had het gevoel dat dit niet het enige was dat hem dwars zat.

''Is er nog meer?'' Ik haalde mijn hand door mijn haar en zuchtte.

''Nou, ja, ze vindt het niet echt fijn dat je me bijles geeft,'' antwoordde hij en ik kon zien dat hij zich duidelijk schaamde, voor zijn toekomstige vriendin.

''Waarom niet?'' Ik trok een wenkbrauw op en keek hem vragend aan.

''Ze is nogal jaloers, ze ziet je als concurrentie ofzo,'' mompelde hij. Ik was verbaasd. Sanne dacht dat ik iets met Jona wilde?

''Ik heb een vriend,'' flapte ik eruit. Ik sloeg een hand voor mijn mond, toen ik me besefte dat ik tegen hem had gelogen.

''Wat?'' vroeg hij. Zijn telefoon ging af en hij keek snel wie het was. ''Shit, ik moet gaan. Sorry nog en tot volgende keer,'' zei hij, waarna hij al zijn spullen in zijn tas propte en de school uit liep.

Gefrustreerd haalde ik een hand door mijn haar en zuchtte ik hard. Ik had gelogen tegen Jona en ik weet niet waarom. Ik wilde gewoon niet dat hij dacht dat ik een obstakel was, dat hij zou stoppen met de bijles opeens.

Het was fout geweest dat ik had gelogen, maar ik zag vuur en raakte in paniek. Hoe ik mijzelf nu uit deze leugen ging redden, was een andere vraag.