Jona

19. 15 April 2018

''I may be incapable of showing many emotions and things I feel, but loving you isn't one of them.'' – Anjum Choudhary

Jona en ik waren dichter naar elkaar toe gegroeid. We deelden dingen met elkaar, dingen die andere niet wisten en dingen die andere niet begrepen. Met Jona zijn koste geen moeite en ging van zelf, alsof het zo hoorde.

Vaak vertelde hij dat hij niet zonder mij wilde slapen, het was beter als ik naast hem lag. Jona en ik hadden niet alleen een seksuele band, maar ook een emotionele, die misschien nog veel belangrijker was.

Jona bracht rust met zich mee en soms was dat exact wat ik nodig had. Hij was mijn vluchtroute, mijn veilige plek en dat maakte me ontzettend bang.

Ik was bang omdat er een dag zou zijn dat het niet meer zo simpel was, bang dat hij iemand anders leuker zou gaan vinden of dat hij besloot nog niet klaar te zijn om liefde toe te laten in zijn hart. Ik was bang voor hoe het zonder hem zou zijn, zonder zijn rust.

Het was ontzettend eng om je hart in iemands handen te leggen, om je geluk van iemand af te laten hangen. Maar tegelijkertijd was dat ook iets ontzettend moois.

Als ik naar Lauren en Jake keek dan bracht de liefde alleen maar vreugde met zich mee. Als ik naar mijn ouders keek dan kreeg ik angst, want hun liefde was alles behalve vreugde. Wat als Jona mij ook opeens zou verlaten? Wat als hij er opeens klaar mee was? Wat als er iemand anders op zijn pad kwam en hij besloot dat ik niet meer alles was dat hij wilde?

Ik had geen idee hoe ik zonder hem zou moeten en dat was een beangstigend gevoel, benauwend bijna. Mijn geluk hoorde niet af te hangen van hem en ik was bang dat ik er té diep inzat, dat er straks geen weg terug was. Dat ik ongelukkig zou worden, als hij me alleen liet.

Terwijl ik mijn gedachten op een rijtje probeerde te krijgen, door ze in mijn dagboek op te schrijven, liep Anna mijn kamer binnen.

''Hoe zit het nou eigenlijk met jou en die jongen? Jonathan, toch?'' vroeg ze nieuwsgierig. Ik verstopte het oude dagboek snel in mijn kussenhoes.

''Ik weet het ook niet zo goed eigenlijk, maar hij komt straks,'' antwoordde ik haar vraag. Jona en ik hadden afgesproken omdat hij wilde praten. Jona had aan mijn moeder verteld dat hij niet zo goed met zijn ouders op kon schieten en daarom vond ze dat hij, wanneer nodig, mocht blijven slapen.

Morgen zouden we met de klas een dagje naar Berlijn gaan, om beter in Duits te worden. Om zeven uur 's ochtends vertrokken we, zodat we ongeveer twaalf uur aan zouden komen. We moesten verschillende opdrachten doen en hadden ook vrije tijd, om te winkelen en te eten.

Zeven uur in de avond gingen we weer naar huis en om twaalf uur zouden we dan in Eelderwolde aankomen. Dinsdag hadden we een studiedag, dus we hoefden niet vroeg ons bed uit.

Jona zou 's avonds bij mij blijven slapen. Jona had aan mijn moeder verteld dat hij niet zo goed met zijn ouders op kon schieten en daarom vond ze dat hij, wanneer nodig, mocht blijven slapen.

Ondertussen had ik Jona zijn ouders ook ontmoet, ze hadden gevraagd of ik kwam lunchen. Zijn moeder, Ilona, kwam over als een erg aardige vrouw. Het leek alsof ze haar best deed het gezin bij elkaar te houden.

Zijn vader, Peter, kwam daarentegen niet over als een aardig persoon. Ik begreep waarom Jona niet graag thuis was, sinds het alleen maar over zijn prestaties op school ging. Hij had ook gevraagd of het bij mij op school goed ging, waarop ik kort had geknikt.

Na de lunch had ik zijn ouders bedankt en waren we vervolgens weg gegaan. Eén van de dingen die me de laatste tijd opgevallen was, was dat wanneer Jona gestrest of nerveus was, hij extra veel ging roken. Zo ook na de lunch.

Ik was daarna niet meer in zijn huis geweest en schaamde me zelfs een beetje tegenover zijn ouders. Jona was ontzettend vaak bij mij en wij nooit bij hem, hij vond dit zelf niet erg maar ik vond het een beetje raar.

Anna was naast mij op bed gaan zitten en keek me vragend aan.

''Je vindt hem wel leuk toch?'' Ik knikte en keek even naar mijn nagels.

''Waarom weet je dan niet hoe het zit tussen jullie?'' vroeg ze weer.

''We hebben het er niet echt over, maar ik vind het wel goed zo,'' antwoordde ik. Ik vond het echt goed zo en was bang voor de verandering.

''Goed dan,'' zei ze, terwijl ze op stond, ''als je zoiets maar niet laat gaan, daar is hij veel te knap voor.'' Anna had zelf al een vriendje sinds ze vijftien was, Thomas. Ze kende elkaar ook van school en waren ondertussen al twee jaar samen.

Voor dat ze mijn kamerdeur dicht deed, ging de deurbel. ''Ik ga wel,'' zei ze, toen ik op wilde staan. Binnen een paar seconden stond Jona in mijn kamer. Ik was van het bed afgekomen en stond recht voor hem.

''Hé Rory.'' Jona sloeg zijn lange armen om mijn middel en als reactie sloeg ik mijn armen om zijn nek heen. Hij trok me dichter naar zich toe, verborg zijn hoofd in mijn nek en snoof snel mijn geur op, iets dat hij wel vaker deed. Hij knuffelde me bijna fijn en even moest ik moeite doen om adem te halen.

''Gaat het?'' De geur van zijn parfum drong mijn neus binnen, ik was bijna vergeten dat hij zo lekker rook.

''Hm, nu wel weer ja,'' mompelde hij in mijn nek. Terwijl hij sprak, raakte zijn lippen kort mijn nek aan.

Ik haalde mijn hand even kort door zijn zachte haar en Jona liet me voorzichtig los. Jona keek me recht in mijn ogen aan en wilde zijn lippen op de mijne drukken, toen ik het merkte.

''Heb je geblowd?'' Zijn ogen en oogleden waren rood en hingen half dicht. Jona keek even naar de grond en zijn wangen kregen een licht rode kleur. Ik maakte me los van hem en wachtte op een antwoord.

''Het was maar een klein beetje, gewoon met de jongens,'' prevelde hij, terwijl hij naar zijn handen keek. Jona's vrienden hadden er een gewoonte van gemaakt om te blowen voor hun plezier en Jona deed hier maar al te graag aan mee. Alleen niet voor zijn plezier, Jona deed dit om zijn problemen te vergeten.

''Jona, kom op.'' Met mijn duim streelde ik zijn wang. ''Je weet dat dit niet de oplossing is.''

''Sorry,'' zuchtte hij, ''ben je boos?'' Ik kon nooit boos zijn op Jona en dat wist hij. Het was alleen jammer.

''Nee, je bent gewoon beter dan dit.'' Jona liet me los en ging op mijn bed zitten. Hij haalde zijn hand door zijn haar. Ik ging naast hem zitten.

''Ik zal proberen te stoppen, oké? Het is gewoon moeilijk thuis.'' Hij keek me aan en ik drukte mijn lippen op die van hem. Soms wenste ik dat ik Jona's problemen weg kon halen.

Jona beantwoordde de kus en trok me op zijn schoot, elk been aan een andere kant. Ik sloeg mijn armen weer om zijn nek heen en Jona streelde mijn blote rug. Mijn handen verkende zijn schouders.

''Dit is zoveel beter,'' zei Jona in de kus. Jona liet zijn tong tussen mijn lippen glijden en verdiepte de kus. Zijn mond was zacht en warm.

Hij maakte zich van me los om op adem te komen. Hij liet zich achter over vallen en ik wilde van hem af klimmen. ''Niet weg gaan.'' Ik bleef stil zitten en Jona steunde op zijn elle bogen. Mijn handen streelden over zijn shirt heen.

''Ik ben hier niet goed in en dat weet je. Ik vind het gewoon zo fijn met jou en ik wil je niet verliezen aan een andere jongen, die beter zijn best voor je doet. Ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste ben, maar als ik met jou ben dan kan ik gewoon mezelf zijn en dat wil ik niet kwijt. Ik had dit ook op een speciale manier moeten doen, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik wil je gewoon vragen of je mijn vriendin wilt zijn,'' ratelde Jona aan een stuk door. Ik boog een stukje voor over.

''Heel graag,'' mompelde ik tegen zijn lippen aan, waarna ik hem weer kuste.