Jona

13. 17 Februari 2018

''You look like you smell of honey and no pain, let me have a taste of that.'' – Rupi Kaur

Toen ik wakker werd, was ik nog steeds ontzettend moe. Ik duwde mijn hoofd in mijn kussen en draaide op mijn buik. Mijn ogen hield ik gesloten, in de hoop nog even verder te kunnen slapen, het was pas tien uur.

Mijn lichaam verstijfde toen ik de arm om mijn middel voelde. Ik tilde mijn hoofd van mijn kussen en keek naast me, waar Jona vredig lag te slapen. Zijn mond hing een klein stukje open en zijn haar zat rommelig. Zijn ogen waren gesloten en zijn lange wimpers raakte zijn wangen aan.

Ik draaide mijn lichaam een kwartslag, zodat ik hem kon aankijken. Zijn hand lag op mijn blote rug, doordat mijn shirt omhoog was gekropen tijdens het slapen. Jona ademde langzaam en ik had Jona nog nooit zo rustig gezien. Dit was Jona, de echte Jona.

Ik deed mijn ogen weer dicht en genoot van het moment van rust. Langzaam kwamen de beelden van vannacht weer terug, er was veel gebeurd.

Jona had me verteld over de problemen met zijn ouders en om eerlijk te zijn, had ik ontzettend veel medelijden met hem. Zijn vader had zo erg op hem ingepraat, dat hij zijn leugens begon te geloven.

Jona was alles behalve een mislukkeling. Hij was een van de aardigste personen die ik kende, ondanks dat het tijd kostte om hem te leren kennen. Het kostte moeite om Jona te begrijpen, maar het was alle moeite waard. Hij was alle moeite waard.

Hij verdiende het om zich geliefd te voelen en niet alsof hij een teleurstelling was. Natuurlijk was het soms moeilijk om hem door te hebben, te weten wat hij bedoelde, maar daar kon hij zelf ook niks aan doen. Hij had tijd nodig om zich open te stellen en dat begreep ik.

Terwijl ik diep in gedachten verzonken was, bewoog Jona. Hij maakte een slaperig geluidje en duwde, net als ik elke ochtend, zijn hoofd in het kussen. Ik hield mijn ogen gesloten en liet hem niet merken dat ik wakker was.

Jona's telefoon ging af en met de hand die niet op mijn rug lag, pakte hij zijn telefoon. Het geluid stopte en ik nam aan dat hij de persoon die belde had weggedrukt.

''Ik ben bij Aurora,'' fluisterde hij. Zijn stem was ontzettend hees en schor, ik kreeg er rillingen van.

''Nee man, tuurlijk niet. Ik had ruzie met mijn ouders.'' Hij was even stil en ik hoorde de andere persoon praten, maar ik kon het niet verstaan.

''Ze slaapt nog, dus ik ga hangen,'' mompelde hij. Jona legde zijn telefoon weer op mijn nachtkastje.

Ik besloot dat het tijd was om Jona te laten weten dat ik wakker was. Ik rekte me uit. Er kwam een zucht uit mijn mond en ik voelde Jona's arm op mijn rug bewegen. Zijn lange vingers kropen omhoog en streelde de rand van mijn shirt.

''Heb ik je wakker gemaakt?'' fluisterde hij, heel zachtjes. Ik opende voorzichtig mijn ogen en keek recht in de zijne. Hij had een glimlach op zijn gezicht.

''Een beetje,'' antwoordde ik, waardoor hij een sorry mompelde. ''Hoe voel je je?''

''Een stuk beter. Bedankt dat ik hier mocht blijven vannacht,'' glimlachte hij. Ik pakte Jona's hand van mijn rug af, legde hem tussen ons in, waarna ik op mijn ander zij draaide. Ik sloot mijn ogen weer en trok het shirt dat ik aan had omlaag.

Een uur later had ik me aangekleed en was ik onderweg naar de woonkamer. Mijn moeder was al thuis en wist nog steeds niet dat Jona hier was. Jona lag ondertussen nog in mijn bed en wilde zo gaan douchen.

''Mam?'' vroeg ik, toen ik haar aan de ontbijt tafel zag zitten met een kopje koffie en de krant.

''Ja?'' Ze sloeg de bladzijde van de krant om en nam een slokje van haar koffie.

''Jona is hier,'' bekende ik. Ze zette haar kopje neer en keek me aan.

''Jonathan? De bijles jongen?'' Ik knikte. ''Wat doet hij hier?''

''Hij had gister hele erge ruzie thuis en hij kon nergens heen, dus is hij hier heen gekomen,'' vertelde ik haar. Ze schoof haar brilletje wat verder op haar neus.

''Hij heeft hier geslapen?'' Ik knikte weer. ''Waar is hij nu?''

''Nog in bed,'' beantwoordde ik haar vragen.

''Weten zijn ouders dat hij hier is?'' vroeg ze weer. Ik twijfelde, ik had geen idee of Jona's ouders wisten of hij bij ons was.

''Geen idee,'' mompelde ik.

''Goed dan. Bied die jongen zo wel een ontbijtje aan.'' Mijn moeder richtte zich weer op de krant en ik liep weer terug naar mijn kamer. Jona lag nog steeds in mijn bed, enthousiast op zijn telefoon te tikken.

''Wat zei je moeder?'' vroeg hij, toen hij zijn telefoon op het dekbed legde.

''Niet zoveel, ze vroeg alleen of je ouders wel wisten dat je hier was.'' Jona klopte op het bed naast hem en ik ging op de plek zitten.

''Ik had mijn moeder gisteravond geappt dat ik hier ben,'' zuchtte hij. Hij speelde met de uiteindes van mijn haar.

Ik knikte. ''Wil je nog douchen?''

''Nee hoeft niet, ik moet toch naar huis,'' zei Jona en je hoorde aan zijn stem dat hij duidelijk geen zin had. Jona sloeg het dekbed van hem af en kwam naast me zitten, nog steeds in alleen zijn boxer.

Hij raapte zijn broek en riem van de vloer en trok deze aan, waarna hij op sprong om zijn riem om te doen en zijn knoop dicht. Ik had Jona nog nooit zonder shirt gezien en was onder de indruk van zijn spieren.

'Mijn wangen werden rood toen hij me betrapte. Ik wende mijn blik af zodat Jona zich verder kon aankleden.

Jona trok zijn jas en schoenen weer aan en ook ik stond op. Samen liepen we naar de woonkamer, waar mijn moeder zat.

''Bedankt dat ik hier mocht blijven vannacht,'' zei hij tegen mijn moeder. Mijn moeder keek hem aan en glimlachte.

''Wil je niks eten?'' vroeg ze toen. Jona schudde zijn hoofd. ''Ik moet naar huis.''

Mijn moeder knikte weer en Jona liep naar de voordeur. Hij haalde zijn fietssleutel uit zijn jaszak en ik deed de deur voor hem open. Voordat hij de deur uit liep, pakte hij mijn gezicht vast met zijn beide handen. Hij drukte zijn lippen op mijn voorhoofd en zuchtte.

''Bedankt, Rory.'' Ik glimlachte en Jona liet mijn gezicht los. Hij stapte de voordeur uit en zwaaide nog even, voordat hij de straat uit fietste.

De grens tussen vriendschap en meer was steeds vager geworden en Jona was erover heen gegaan, toen hij me in zijn armen had gesloten vannacht. Ik wist niet goed wat ik die verandering vond, ik was bang dat we geen vrienden meer konden zijn.

Soms vroeg ik mezelf af of we eigenlijk wel echt vrienden waren geweest. Jona was altijd al een flirtend persoon geweest en maakte vaak opmerkingen, waarvan ik niet wist of hij het meende. Zo was zijn persoonlijkheid, althans dat dacht ik.

Ik wist dat hij al veel meisjes versierd had en wilde niet zijn zoveelste slachtoffer zijn. Jona kon een goede jongen zijn, dat wist ik zeker, maar soms dan gaf hij meer om zijn reputatie dan om zich zelf.

Met Jona om gaan was altijd een risico en ik was bang voor de gevolgen, nu meer dan ooit.