Jona

23. 8 Juni 2018

''I just want to know, do you dream of me too?'' – Bridgett Devoue

Jona en ik waren vaker in zijn huis geweest sinds het officieel was. Ik had Jona's slaapkamer nog nooit gezien, maar daar zou vanavond verandering in komen, ik ging namelijk voor het eerst bij Jona slapen.

Ik was de afgelopen dagen best zenuwachtig geweest, tot dat Jona vertelde dat zijn ouders in de middag vergaderingen hadden en 's avonds een zakelijk etentje hadden. Het was niet dat ik zijn ouders niet mocht, ik was het gewoon niet eens met de manier waarop ze met Jona omgingen. Bij Jona thuis ging het alleen maar over zijn prestaties en niet over zijn hobby's, of andere dingen waar hij gelukkig van werd.

Sinds we een relatie hadden, tintelde mijn hele lichaam als ik bij Jona was. We zoenden steeds vaker en de lust in zijn ogen was soms niet meer te negeren. De lust kwam niet van een kant, want ook ik werd ontzettend opgewonden van hem. Jona maakte mij levendig.

Jona was nog niet volledig gestopt met blowen, maar was zeker wel geminderd en gebruikte het niet meer als afleiding. Hij had het altijd al moeilijk gevonden om zijn gevoelens te uiten, dus dit was al een grote stap voor hem.

Het was vandaag vrijdag en ons laatste les uur was gym. Sinds Jona was gym iets makkelijker, hij probeerde me af te leiden en zijn vrienden waren een stuk aardiger voor ons geworden. Als ik bij Jona in het team zat, dan probeerde ik iets harder mijn best te doen, ondanks dat ik geen indruk meer op hem hoefde te maken.

Toen het nieuwe hockeyseizoen begon, ben ik er van af gegaan. Onze teams waren gemixt en ik was niet blij met het team waar ik in zat. Ik had er over nagedacht om naar een andere club te gaan, maar had dit nog niet gedaan door de drukte op school. Mijn plan was om na de zomervakantie verder te kijken.

Tijdens de gymles gingen we voetballen en we hadden onze lerares zo ver gekregen, dat we niet Sophie en ik niet mee hoefde te doen. We mochten aan de kant gaan zitten en hadden beloofd ons de volgende les hard in te spannen.

Doordat iedereen van voetbal hield, werd de klas in tweeën gedeeld en duurde de wedstrijd het hele uur. Jona was aanvaller, omdat hij ontzettend snel was.

Ongeveer op de helft van de wedstrijd, ging het niet helemaal goed. Jona wilde de bal in het doel schieten en Sebas, die in het andere team zat, duwde hem naar de zijkant waardoor hij niet kon scoren. Vervolgens begon Sebas te roepen dat hij hem niet bewust had geduwd, wat een leugen was en Jona trapte daar niet in.

Jona was boos door zijn actie, wat ik volkomen begreep, maar daarbij wist ik ook hoe Jona kon zijn als hij echt boos was. Hij was nou eenmaal een erg fanatieke voetbalspeler en wat Sebas deed was vals. Als gevolg hiervan begonnen de jongens te vechten.

De docent wist niet zo goed of en hoe ze moest ingrijpen en keek er alleen maar naar. De andere klasgenoten durfde er ook niet tussen te springen en zelfs ik was een beetje bang. Ik wist dat Jona mij nooit opzettelijk pijn zou doen, op wat voor manier dan ook, maar soms werd het gewoon zwart voor zijn ogen.

Voor dat het uit de hand zou lopen, stond ik op van de bank en liep naar de scéne toe. Sebas was er wat erger aan toe dan Jona, ondanks dat hij geen slappe jongen was.

''Jonathan.'' Ik hield mijn stem laag en rustig, maar ik wist dat hij zou stoppen. Dat was ook wat er gebeurde, Jona draaide zich om en Sebas liet hem met rust. Sebas had zelf ook wel door dat Jonathan dit gevecht zou winnen.

Terwijl de meeste klasgenoten en docent naar Sebas toe liepen, richtte ik mijn aandacht op Jona. Toen ik in zijn ogen keek, zag ik gelijk dat hij spijt had van zijn actie, ook al zou hij dat nooit toegeven. Ruzie tussen jongens was anders dan tussen meisjes, jongens konden met elkaar vechten en vijf minuten later was het weer goed. Ik hoopte dat dat nu ook zou gebeuren.

Jona liep naar de jongens kleedkamer, ik liep achter hem aan en sloot de deur. Zijn vuisten bloedde, doordat hij een paar keer de grond had geraakt. Ik pakte zijn vuisten beet en spoelde ze schoon onder de kraan, die in de kleedkamer zat. Vervolgens pakte ik het EHBO-kistje en verbond ik zijn wond, net als ik de vorige keer had gedaan.

Jona keek me aan en zijn mondhoeken hingen een beetje naar beneden. Ik had geen idee of hij er over wilde praten. Zijn vuisten liet ik los en ik klemde zijn gezicht tussen mijn handen.

''Wil je er over praten?'' vroeg ik aan hem. Jona schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen om mijn middel heen. Hij verstopte zijn gezicht in mijn haren.

''Sorry,'' mompelde hij, zo zacht dat ik het bijna niet hoorde. Ik streelde zijn haren en hoopte dat hij tot rust zou komen.

Hij ging op de bank zitten en ik vroeg aan hem of hij mijn kleren uit de meisjes kleedkamer wilde halen. Ondertussen ging ik naar de docent, zij vertelde mij dat we wel mochten gaan en dat het goed ging met Sebas, het zag er erger uit. Ik bedankte haar en was weer terug de jongens kleedkamer ingelopen, waar Jona met mijn kleren zat.

Snel trok ik mijn gym kleding uit en Jona sloeg zijn armen weer om mijn middel. Hij wreef over mijn heupen en drukte een kort kusje op mijn lippen. Ik maakte me weer los uit zijn greep en trok mijn gewone kleding aan, zodat we naar huis konden.