The Bad Boy's Queen (R-18 Vikings Series)

Chapter 27

"Ang pag-ibig, hindi lang basta isang emosyon na
nararamdaman. Kundi isang desisyon na dapat
panindigan"
©️
~messages.365.greetings.com~

🥀

Diane

I never knew that a word or two can be so painful. Ni hindi niya ako pinapansin kahit ilang beses ko siyang kinausap. So I had to do it. I just had to say those words.

And he did stop from walking away from me.

Pinunasan ko ang mga luhang naglandas sa mga pisngi ko. Gosh! How can I be so sensitive? Bakit hindi ko napigilan ang sarili kong emosyon?!

But I cannot blame my tears. It hurts when he doesn't respond to me.

"Luke... please look at me" Lakas loob kong sabi pero natigilan ako nang imbes na sumunod sa pagmamakaawa ko, naglakad siya papunta sa isang direksyon.

And my lips parted when I saw the girl saw at the cafeteria. Nakatayo siya sa may bukanan ng pintuan. She's looking at the man in front of me. I saw her emotionless eyes trailed to mine before she looked at him again.

Luke is my fiancé. Dapat hindi agad ako sumuko kahit hindi niya ako pinapansin. It's painful if he doesn't even give me even at least a piece of attention.

But what's more painful... kitang-kita ko kung paano lapitan ni Luke ang babae at pinaikot ang mga kamay sa baywang nito.

Napaawang ang labi ko. Kasabay non ang pagbasa ng pisngi ko dahil naglandas na lang bigla ang mga luha ko.

I gripped my purse. Mabilis kong pinahid paalis ang mga luha ko.

B-bakit sino siya?

Ang sakit. Bakit ang sakit naman yata? Sino siya?

Zarena

Kung isang babasaging materyal lang ang emosyon, kanina nabasag ang akin. Kanina pa ito sumabog.

Words. I heard words that I am not sure I'm supposed to hear.

Rinig na rinig ko. Clear as crystal. Dinig na dinig ng dalawang tenga ko ang bumungad sa akin pagpasok ko ng gym.

Nahulog ko pa ang hawak kong bottle dahil sa gulat sa narinig ko.

Napatingin ako sa babaeng nasa likuran ni Luke. Diba siya yung..

Siya 'yung babae kanina na nakita ko.

I bit myself to stop myself from saying anything when I looked at the Captain. His face hardened. Natuod pa siya sa kinatatayuan niya nang makita niya ako kanina. Ang now, he's walking towards me with a grim expression.

Habang palapit siya, nakatingin lang ako sa kanya. I can't read what's on his mind. Ang mukha niya ang nanatiling matigas ang ekspresyon at seryoso.

My mind is battling with my own body. Gusto kong lumayo para hindi siya makalapit pero ayaw ng katawan ko. Nanatili akong nakatayo hanggang sa tuluyan siyang makalapit. His strong hands enveloped my tiny waist, securingly.

I didn't say anything. I am waiting for him to initiate a word.

Pero nagulat na lang ako nang nakawan niya ako ng halik sa labi. "Ang tagal mo" He muttered.