The Bad Boy's Queen (R-18 Vikings Series)

Chapter 35

🥀

Zarena

Kung gaano kalalim ang gabi, ganun naman kabigat ang sakit na nararamdaman ko. Sobrang bigat. Sobrang sakit. Parang pinupunit ng unti-unti ang puso ko.

Nakabalik na kami ni Tita sa loob ng mansyon nila, kanina pa.

Medyo natagalan kami kasi inayos ko pa ang sarili ko. Ayokong mapansin ni Luke na umiyak ako. Kaya hinayaan ko ang malamig na simoy na hangin na tuyuin ang basang pisngi ko. It took us long to stay there because my cries never faltered. Kanina, hindi maubos-ubos ang mga luhang nagsilandas sa mukha ko.

Inalo ako ni Tita Stela. And I'm thankful for that.

"Anong pinag-usapan niyo?" Puno ng kyuryosidad ang boses ni Luke sa pagtatanong niya. Halos wala nang espasyo sa pagitan namin sa paraan ng pag-akbay niya sa akin habang nakaupo kami sa sofa. His warm hands brushing against the soft skin of my arm.

Napatitig ako sa maamo niyang mukha. Ang kapitan ko...

Kahit mahirap gawin, sinubukan kong itago ang sakit sa mga mata ko. Iniyak ko na kanina pero marami pa palang butil ng luha ang natitira.

This man holding me tightly... I would shatter his own success. I am the barrier. Ayaw ng papa niya sa akin. At kahit si Tita Stela ay naiintindihan kong iniisip niya ang kapakanan ng anak niya. Kayat habang kapiling niya ako. Habang nasa tabi ko siya... hindi niya makakamit ang tagumpay niya sa buhay.

My heart is crying. It's throbbing in so much woe. And hirap ng situwasyon. Sobrang hirap dahil kailangan ko siyang pakawalan.

It's for the better. I know that. For him to achieve his goals in life. For him to attain his target to be a successful businessman. If letting him go is the only option that I could count on just so he would pursue his dreams, then I'd gladly do it no matter how painful it will be.

I always say that letting him go will never be an option for me. That losing him will never be a decision I would choose. But I am wrong. Because even if I try hard to escape reality, I can't. This is what it is.

I smiled at him. Yung ngiting nananabik.

"Bakit gusto mong malaman? Sabi nga ng mommy mo, girl thing. Girl ka ba para sabihin ko sa'yo?" Tanong ko sa kanya at binuntutan ng mahinang tawa.

Kahit gaano pa kasakit ang nararamdaman ko ngayon, ngayong katabi ko lang si Luke, ngayong kasama ko siya, pakiramdam ko safe ako. Yung pakiramdam na alam kong walang mananakit sa akin kasi po-protektahan ako ni Luke.

"Ilang beses na kitang kinama. Anong klaseng tanong 'yan?" He scowled.

Umawang ang labi ko sa narinig.

At nang makabawi, binatukan ko siya. "Fuck!" He cursed.

"Kailan ba titikom iyang bibig mo sa kabalastugan?" Masama ang timpla ng mukha ko.

Ngumuso siya at ninakawan ako ng halik sa labi.

"Puwede bang umuwi na tayo? Ayoko dito sa bahay. Maraming nakabantay at may mga kasambahay. Gusto kitang masolo. Yung tayong dalawa lang" Biglang pag-iiba niya ng usapan. "Can we go home?" He muttered softly.

Natigilan ako. He's sleepy, I can tell. Kasi pumungay ang mga mata niya. Galing rin siya sa trabaho kanina kaya marahil pagod na siya at inaantok dahil malalim na rin ang gabi.

I nodded. "Magpaalam na muna tayo sa mommy mo tsaka na tayo umuwi"

Parang bata siyang tumango.