Semper Fidelis

Untitled Part 24

HINDI siya pumasok. She was too upset. At naisip niyang magpasagasa na lamang. Pero para ano? Lalo lang matutuwa si Aldon at si Dorcas.

He was trying to give me away! Paulit-ulit na nagsusumiksik iyon sa isipan niya.

Bahagi niya ay nais magmakaawa kay Aldon. Na mahalin siya. After all, she was a good, devoted wife—too perfect!

Ngunit may pride siya. Hindi niya gagawin iyon. Suddenly, kinasusuklaman niya ang papel bilang maybahay.

Do something good with your life, payo ni Dorcas.

Yes, I will.

Inubos niya ang maghapon sa pag-iyak, sapagka't hindi na muling manyayari iyon, sumpa niya sa sarili. Nang magsimulang dumilim, inihanda niya ang paboritong pagkain ni Aldon. She hated every minute of it, noong isang araw lang ay iyon ang mundo niya.

Hindi ako isang bagay na puwedeng ipamigay na lang. Tao ako, may silbi, sigaw ng isip niya. And realized that she had nothing except love for Aldon. There was a time when all it took was that love to last the day. She could live forever with that love. Naglaho na ang panahong iyon, na para bang kay tagal na. Hindi kahapon lang, hindi kanina lang.

She was the same Sari when he came home. Sweet and attentive. Pinagsilbihan niyang mabuti ang lalaki.

"Si Ralph, hindi ba naliligaw?" tanong ni Aldon.

"Hindi," tugon niya. Iniisip na gusto lamang malaman ng lalaki ang nangyayari sa kanilang dalawa ni Ralph. Kung nagkakaunawaan na ba sila.

Pagkatapos kumain ay pinaligo niya si Aldon sa pampaligong inihanda niya na binudburan ng mga katas ng prutas. Pagkatapos ay binigyan niya ito ng backrub and she let him make love to her for the last time.

Pinilit niyang huwag umiyak. It felt so real. It had always been so real—sana ay hindi na niya pinaunlakan si Dorcas. Sana ay maligaya pa rin siya.

But she had to know. Dahil kung hindi, habang-buhay siyang mabubuhay sa kasinungalingan.

"Aldon," tawag niya sa kabiyak.

"What is it?"

"I want an annulment," aniya. Firm ang tinig kahit nangingilid ang luha. Wala siyang balak na buhayin ang lampshade na nasa tabi niya. Dahil wala siyang balak na ipakita kay Aldon ang kanyang mukha, ang lungkot na naroroon.

"Annulment?!" Napabalikwas si Aldon sa higaan. Tama ba ang naririnig niya?

"Annulment. I want my life. I no longer want to be your wife," wika pa niya.

No! Protesta ng buong pagkatao ni Aldon. Nananaginip ba siya o binabangungot?

"I-I thought, you were happy and contented..."

"I was."

"That's why you cooked my favorite meal, gave me a backrub, made love to me...dahil iiwan mo na ako!" There was a catch on his voice and she could almost tell he was about to cry. Pero hindi na niya pinaniniwalaan ang sariling judgement. She was wrong all the time, why would she be right now?

"I was trying to get the feelings back...hindi na talaga. I don't want to be your wife anymore..." aniya. Pinahid ang luhang nalaglag sa pisngi niya.

"The feeling's back! That's it! You're in love with another man!" Hinawakan ni Aldon ang magkabila niyang balikat. "Is it Ralph?" Natatabingan ng anino ang mukha nila pareho. Both couldn't see the falling tears.

Tumango si Sari.

"No..." bulong ni Aldon. "H-hindi ba ako naging mabuti sa iyo? Did I ever treat you wrong?"

Yes, all the time!

Niyakap ni Aldon nang mahigpit ang kabiyak. Nangyari ang gusto nito noon. Pero bakit masakit? Dahil mahal na mahal niya si Sari. The girl whose only dream was to be his wife.

"I'll give you what you want, Sari. You'll need your own lawyer," anito nang bitawan ang babae.

"Thank you..." bulong ni Sari at nilisan ang kanilang silid. Sa guest room siya tumuloy. Ngunit hindi natulog. Akala niya, hindi na siya iiyak pagkatapos ng mga luhang ibinuhos niya maghapon. Pero hindi pala nauubos ang luha.

She was angry. She hated him. Ngunit sa kabila ng pagkamuhi, iisa pa rin ang naghaharing damdamin. She loved her husband. Alam niya, batid niya, hindi na siya magmamahal muli.

Semper fidelis. Always faithful. Always devoted.

Always is longer than forever, naririnig pa niyang sinabi ni Don Claro.