Chapter 34: Heartbreaking Celebration

60 3 28
                                    

Ellesia POV


Dismissal.


I went straight to my brother's office para sumabay na ako sa kanya pauwi ng mansion. I am so excited!

"Hi kuya! Tara na! Let's go home!" Pag-aaya ko rito. He's talking to someone over the phone but when I came up, binaba na niya yung tawag.


"Oh, it's you. Good thing you're here. Actually, I found out something." The tone of his voice while saying that sounds like I did something wrong.


"W-What is it kuya?" I stuttered because I suddenly felt nervous.

"I was talking to your Dad over the phone before you came here. Hindi pa pala sila pumapayag na sa mansion ka tumira. So, why did you lie to me?" He raised his brows while smiling awkwardly to me.


I'm actually pissed with my parents right now. Arghhhh! Nakakairita! Bakit ba angke-KJ nila? I'm starting to hate them!


"A-i'm sorry kuya.. I just really want to stay with you. Ngayon pa lang kita nakilala kaya naexcite lang talaga ako. Masama ba 'yon?" Well, ang galing ko talaga sa actingan. I can play innocent. Yumuko pa ako para halatang malungkot ako.


"No, sweetheart. I understand that you just wanted to stay with me but what's wrong here is that you lied. Hmm but no worries, nagsorry ka naman na so let's just forget it. Wag lang sanang mauulit ito na magsisinungaling ka sa akin, okay?"

"Yes kuya."

"Alright. See you tomorrow." Dumaan lang siya sa harapan ko and ngumiti tapos ginulo niya yung buhok ko. After 'non, dumiretso na siya palabas ng office. He left me here. Okay na sana eh, panira lang yung mga magulang ko. Dapat talaga may gawin ako para pumayag na sila, eh.



Dumiretso ako sa dorm. Tamang-tama, I'm all alone. Magagawa ko ang gusto kong gawin para lang mapapayag sila.



At dahil magaling naman akong umarte, dapat lang na pakinabangan ko ang acting skills ko sa mga ganitong bagay.


I dialled my mom's phone number and called her. Sinigurado kong mag-aalala siya/sila sa akin.


When my mom answered the call, tanging paghikbi at pag-iyak lang ang ginawa ko. Syempre kunwari lang iyon. "What happened, Claryn? Why are you crying?" She sounded like she really cared for me. She is really bothered.



"Mom!! I'm giving up! I don't want to live anymore! I'm dying anyway!!" Then I cried so hard... without realizing na totoo na pala itong mga pinagsasabi ko.


"What are you saying?? Where are you now? Nasa dorm ka ba? Pupunta ako ngayon dyan, okay?"


"Noooo! Don't go here.. stay away from me. Kailangan niyo nang masanay na wala ako para kapag namatay na ako, hindi na kayo masyadong masasaktan..." Yeah, I mean these words. Wala nang halong pagpapanggap ito. It's not my intention to tell her this but it just came out of me naturally. Ito yung sobrang sakit na bagay na matagal ko nang dinadala. Ngayong nasasabi ko ito kay mom, medyo gumagaan ang pakiramdam ko. But of course, I will not tell her the details. I will make her confused.


"Anak naman, I'm worrying! Don't say that! Wag kang gagawa ng isang bagay na pagsisisihan mo. You're still young! I love you! Your dad and I love you!"


"Really? If you mean what you say, then why don't you want me to live with my real family huh? Bakit ayaw niyong makilala o makasama ko man lang ang kuya Kael ko? Alam niyo naman na simula bata pa lang ako, nangangarap na akong magkaroon ng kapatid. Pero ngayong alam kong may kapatid pala ako, ayaw niyo naman na makasama ko siya. Why are you so selfish? Why don't you want me to be happy?!"



His Long Lost Fiancee [COMPLETED]Where stories live. Discover now