You're my everything(Zaw and Uni) (Completed)

51

"ကိုႀကီးအ​ေျခအ​ေနမစိုးရိမ္​ရ​ေတာ့​ေတာ္​​ေသးတယ္​ မင္​းလည္​းပင္​ပန္​းသြာၿပီအိမ္​ျပန္​နား​ေတာ့​ေလ"

ၾကမ္​းျပင္​မွာထိုင္​​ေနတ့ဲစိုင္​းတိမ္​ယံလင္​းကို​ေျပာလိုက္​သည္​။အခုလူနာ​ေစာင္​့အျဖစ္​ညီယံ့ကိုထားခ့ဲကာလိုအပ္​တဲ့အသံုးအ​ေဆာင္​​ေတြအိမ္​ျပန္​ယူရသည္​။အ​ေမလည္​းတစ္​ပတ္​လံုးစိတ္​ပင္​ပန္​းၿပီး​ေကာင္​း​ေကာင္​းမအိပ္​ခ့ဲတာ​ေၾကာင္​့အနားယူရန္​အိမ္​သုိ႔ျပန္​​ေခၚခ့ဲသည္​။​ေတာ္​​ေနၾကာအ​ေမပါ​ေဖာက္​သြားရင္​ဒုကၡ​ေရာက္​လိမ္​့မည္​။စိုးရိမ္​တ့ဲအ​ေျခအ​ေန​ေက်ာ္​လြန္​ႏိုင္​ၿပီဆို​ေတာ့​ေမ​ေမလည္​းစိတ္​ခ်သြားဟန္​။

"မင္​းကို​ေဆးရံုလိုက္​ပို႔​ေပးမယ္​​ေလ ရပါတယ္​"

အဝတ္​​ထည္​့​ေနတာခဏရပ္​လိုက္​သည္​။

"မင္​းလည္​းငါ့​ေၾကာင္​့ပင္​ပန္​း​ေနမွာဘဲ"

ခပ္​ျဖည္​းျဖည္​းဆိုလာသည္​့​ေနလ​ေရာင္​သည္​တကယ္​ကိုအားနာ​ေနဟန္​။ထရပ္​လိုက္​ကာခ်စ္​ရသည္​့သူအနားသြား
ၿပီး​ေပြ႕ဖက္​ထားမိသည္​။

"မင္​းအနားမွာ​ေနရၿပီးမင္​းအခက္​အခဲ​ေတြ​ေျဖ႐ွင္​း​ေပးရတာ​အရမ္​း​ေပ်ာ္​တာလ​ေရာင္​ရဲ႕ ဒါ​ေၾကာင့္စိတ္​အ​ေႏွာက္​အယွက္​မျဖစ္​ပါနဲ႔​ကြာ "

ဆို​ေတာ့ရင္​ခြင္​ထဲက​ေနလ​ေရာင္​​ေခါင္​း​ေမာ့လာကာ..

"ငါကမင္​းပင္​ပန္​းၿပီးလဲက်မွာစိုးရိမ္​တာပါ"

"ဒါဆို အာဘြား​ေပးရင္​အ​ေမာ​ေျပသြားမွာပါ"

"မင္​းဟာ​ေလ"

​ေခါင္​းရမ္​းလိုက္​ၿပီး​ဖက္​ထားရာမွခြာရန္​ျပင္​​ေတာ့မလႊတ္​​ေပ။မ်က္​​ေမွာင္​က်ံဳ႕ၾကည္​့​ေတာ့ႏႈတ္​ခမ္​းဆူျပထားသည္​။ခပ္​ဟဟရယ္​မိၿပီးထိုႏႈတ္​ခမ္​းအားအနမ္​းတစ္​ခုျဖစ္​​ေစသည္​။ထိုမွ​စိုင္​းတိမ္​ယံလင္​းမ်က္​ႏွာျပံဳးကနဲ။

"ကူထည္​့​ေပးမယ္​"

​ေနလ​ေရာင္​ႏွင္​့အတူအဝတ္​​ေတြကူထည္​့​ေပးသည္​။