Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı...
Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak...
Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı.
Hay...
Hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin :,)
Keyifli Okumalar!
Boool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐️
*
Çoğu hayal kırılmak için peyda olur zihninde. O kırıklar ise en güçlü silahın olur.
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mezuniyetten 4 ay önce
Bugün okula gitmeyeli tamı tamına bir hafta oluyordu.
Bütün gün yatağımdan çıkmıyor, ara sıra defterime bir şeyler yazıyor, boş boş tavanı izliyordum. Sosyal medya hesaplarım yoktu, olabildiğince o bataktan uzak kalmaya çalışıyordum. Hem... Bana kalırsa sosyal medya arkadaşı olan insanlar içindi.
Benim arkadaşım yoktu ki!
Bütün hafta boyunca okula gitmemek için aileme bin bir türlü yalan söylemek zorunda kalmıştım. Neyse ki Levent Güneş ve babam arkadaşlardı. Ya da öyle bir şey... Babamın ricası üzerine bir haftalık devamsızlık ve ders kaybımı mazur göreceklerdi.
Güneş Koleji cehenneminin yeni yapılan kütüphanesi yaptırılırken mimarisine annem el atmıştı. Cennetin bir köşesini sevgili anneciğim inşa etmişti yani...
Bugün cumartesiydi ve okul boş olacağı için kütüphaneye gitmeyi planlıyordum.
Çok fazla soruya maruz kalmamak için annem ve babam evden ayrılana kadar yatağımda arkamı dönüp uyumuş numarası yaparak gitmelerini bekledim. Çok erken uyanmıştım oysaki...
Annemlerin ardından birkaç saat daha boş boş yatakta durmuştum.
Fotoğrafımın ifşa edildiği günden beri evden çıkmıyordum. Çıkmak istemiyordum çünkü tüm gün düşünmekle uğraşıyordum.
Kim, neden yaptı?
Neden yapıldığını biliyordum aslında. Bir nedene ihtiyaçları yoktu, Peri'ye zorbalık etmek Güneş Koleji için aktivite haline gelmişti. Bu yüzden kimin yaptığını bulmam zordu çünkü seçenek epey fazlaydı.
Buna sessiz kaldığım için asıl aptal bendim fakat sesimi çıkardığım zamanlarda olmuştu ama hiçbir işe yaramıyordu. Aksine ben karşı çıktıkça daha da çirkinleşiyorlardı. Bu yüzden onları ve yaptıklarını umursamıyormuş gibi yapmam benim yararıma oluyordu.
Bir şeye alışmak zorunda kalmak kadar kötü bir şey yoktu.
Hazırlanmakla uğraşmak istemediğim için dolaptan bir kot bir sweat alıp üzerime geçirdim hızlıca. Dışlanan bir insan olmak böyle konularda çok işe yarıyordu. Nasılsa kimsenin umurunda değil diyerek dilediğim kadar paspal çıkabiliyordum.
