Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı...
Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak...
Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı.
Hay...
Hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin :,)
Keyifli Okumalar!
Boool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐️
*
Bir yabancı asla incitemez seni. Kalp her daim sevdiğin insanlar tarafından kırılmaya mahkumdur.
*
Mezuniyetten 4 ay önce
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sabah uyanır uyanmaz telefonuma baktım.
Dün gece gördüğüm mesajdan sonra yeni bir mesaj gelip gelmediğini deli gibi merak ederek uyanmıştım fakat herhangi bir bildirim yoktu.
Dün gece gelen mesajı yeniden okudum fakat hiçbir anlam veremediğim için pek umursamadım. Çünkü şu hayatta arayacağım tek şey defterim olurdu ve o da yanı başımda olduğu için önemseyeceğim bir durum yoktu.
Güneş Koleji denen cehennem yeni bir belayı başıma salmış olmalıydı. Bu mesajın başka hiçbir açıklaması olamazdı.
Fazla vaktim kalmadığı için hızlıca duşa girip çıktım ve yine saçlarımı yarım yamalak kurulayıp topuzumu yaptım. Formamı da aceleyle giydikten sonra sırt çantamı ve defterimi alıp evden ayrıldım.
Derse geç kalmamak için bugün yürümemiştim.
Dersin başlamasına on beş dakika vardı. Bahçede kimseyle göz göze gelmemeye çalışarak ağır ağır ilerliyordum.
Bir anlığına başımı kaldırdığımda karşıdan Yekta'nın geldiğini görünce heyecandan ne yapacağımı bilemedim. Deli gibi çarpan kalbimin gürültüsünü bastırmaya çalışırken bakışlarım bir an bile ondan ayrılmadı.
O ise her zaman ki gibi beni görmemiş ya da görmezden gelerek yanımdan öylece geçip gitti.
"Günaydın Yekta!" diye seslendim arkasından. Umutla duracağı anı beklesem de umduğum gibi olmadı.
Umursamadan yürümeye devam ederken arkasından öylece bakmaya devam ettim. Öfkeyle kaşlarım çatılırken "Güzel saçların var!" dedim ve sırıtarak arkasına dönmesini bekledim.
Geçen sefer yaptığı gibi başını yan çevirip omzunun üstünden bir bakış attığında yüzünde ciddi bir ifade vardı. Bu ciddiyeti saniyeler içinde kaybolurken yaptığım hatırlatma gamzesinin hafifçe belirmesine neden oldu.
Yekta Yalçın'ın gamzesi gerçek bir manzaraydı!
"Biraz dağınık," dedi ve bana dönerken parmakları saçlarıyla buluştu.
