RAKİP

XXII. DAMLA DAMLA

Keane - Somewhere Only We Know

🥂

Kendimi yıllardır içinde kapana kısıldığı esaretten kurtulmuş bir kuş gibi hür hissediyordum.

Öyle ki günlerdir uykularımı kabusa çeviren o kötü düşünceler artık ruhumu kasvete boğamıyordu. Aksine on sekiz yıllık hayatımın bana bahşettiği en güzel uykuyu yaşıyordum çünkü gördüğüm en güzel rüya zihnimi meşgul ediyordu.

Güzel ela gözleriyle bana bakan adamın dudağının kenarında asılı kalan tebessümde dolaştı ince parmaklarım. Kokusu ciğerlerimi yakıyor, dört bir yanımı kuşatıyordu. Kendine has bir kokuydu bu. Sanki benim için özel olarak hazırlanmış bir uyuşturucuydu.

Adamın düşüncesi bile güvende ve huzurlu hissetmeme neden oluyordu. Alışmadığım daha önce tatmadığım bir nimet gibiydi her hareketi. Kusurlarıyla bile kusursuz geliyordu bana.

Kahverengi saçlarıma dolanan güçlü elinin varlığına sığınarak derin bir nefes aldığımda gözlerimi yumdum. Onu derinlerimde, tenhalarımda hissetmek korkmama neden oluyordu. Korkuyordum çünkü hissettiklerim ile başa çıkamazsam canımın yanacağını biliyordum.

Bu zamana kadar herkesin beni terk ettiğini düşünerek büyümüş, olduğum hale bu acılar ile gelmiştim. Dün gece duyduklarım ise kendime olan şüphelerimi sonlandırsa da güvensizliğimin kaybolmasına neden olamamıştı. Hala korkuyordum geri de bırakılıp gidilmekten çünkü yıllarca bildiğim tek gerçekti bu.

Kendimi babası tarafından terk edilen bir kız olarak görmüştüm. Her zaman babasının bile sevmediği bir kızı başka bir adam neden sevsin ki diye düşünmüştüm. Şimdiyse ruhumda tatlı bir telaş vardı zira sevilmiştim. Artık galip gelemese de benim için savaşmış bir adam vardı.

Babasının küçük kızı, yıllardır ruhumun bir köşesinde acı çekiyordu. Onu mutlu hissettiğim nadir zamanlar vardı. Bazen güzel ela gözlü adamın yanındayken hissediyordum onu. Minik elleriyle yüzünü kapıyor, utanç ile kıkırdıyordu.

Dün gece de hissetmiştim mutluluğunu. Ona bu acıları yaşatan annesine kızgın olmasını beklerken babasının onun için savaştığını duymak bütün negatif duygulardan arınmasına, mutlu hissetmesine neden olmuştu.

Evet, anneme kızgındım lakin ruhumda engel olamadığım bir rahatlama vardı. Dün gece yıllarca suçladığım adamın beraat ettiğini görmüştüm. Artık ona nasıl yaklaşmalı, nasıl davranmalıydım bilemiyordum. Bu bir insana yıllarca katilin o adam dedikten sonra aniden suçsuz olduğunun gözüne sokulması gibiydi. Bildiğim doğrular yanlışlar haline gelmiş, yanlışlarım birer doğru olmuştu.

Annemin neden bunu yaptığını anlayabiliyordum. Ona hak vermiyordum lakin empati kurmak gibi iğrenç bir huyum vardı. Bu yüzden yaptığını hatayı neden yaptığını idrak edebiliyordum. Babamın gidişiyle ne hale geldiğini görmüştüm. Aylarca içkiye boğulmuş, yardım almak zorunda kalmıştı. Bazı geceler odasına kapanır deli gibi ağlardı. Onun Ayaz'ın ve babamın fotoğraflarına sarılarak uyuduğunu gördüğüm geceler vardı. O zamanlar içinde bulunduğu keder şu an olduğu insan haline gelmesine neden olmuştu. Onun için üzülüyordum zira hala acı çektiğini görebiliyordum lakin bu ona hayatımı mahvetme hakkını vermezdi. Eğer o zamanlar bilseydim babamın beni sevdiğini, böyle bir insan olmazdım. İnsanlara duyduğum güven sorunun temeline bu travmam yatıyordu. O zamandan beri Poyraz hariç hiçbir adama güvenmemiş, kendi içimde ilişkilere karşı büyük duvarlar örmüştüm.