Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Quanti ricordi dietro me li segnerò nel diario della vita e terrò quei vecchi batticuori nel presente mio di bianco e rosso vestirò Sarò un angelo per te quella donna che puoi stringere sul cuore ma se occorre come il sole i tuoi sensi accenderò e piano piano poi li spegnerò. Donna con te, di me chissà che sai donna con te se tu lo vuoi. Le tue mani su di me stanno già forzando la mia serratura ma la porta del mio cuore all'improvviso si aprirà ed un'altra donna uscirà. Sarò una donna che ritrova la sua femminilità e te la regalerà. Donna che ti fa stupire solo con la sua semplicità e che ti amerà. Quanto cielo su di noi questa mia età colorala se puoi e delle notti in bianco e nero quelle le cancellerò perchè donna io con te sarò
Tiho pevušim pesmu koja dopire sa radija, dok jagodicama udaram po volanu u ritmu iste melodije. Vetar koji ulazi kroz spušten prozor nosi umirujući miris mora i svežine.
Vrelo podnevno italijansko Sunce probija se kroz stakla i greje mi kožu ogoljenje ruke, miluje mi lice po kome nemirni pramenovi kose igraju skladni ples podstaknut vetrom. Pogled koji se pruža ispred mojih očiju skrivenih iza tamnog, okruglog stakla sunčanih naočara ispunjava moje biće zadovoljstvom.
Bežim li? Pitanje koje me proganja od momenta kada sam sa koferima izašla iz svoje sobe.
Ne bežim, odlazim kako bih uzela predah od života, sada sebi dajem odgovor.
Pogled mi pobegne na sat koji stoji na mom zglobu između dve kožne narukvice.
12:15h.
Sada bih koračala prema oltaru. Dugački i teški šlep bele venčanice bi se vukao dva metra iza mene. Smeškala bih se hrleći ka lažnoj ljubavi, dok bi moji prsti nežno počivali u krupnoj šaci muškarca koji mi je tu ljubav obećao. Muškarca koji mi je rekao da me voli, dva sata nakon toga ošamario. Valjda je to logičan potez čoveka koji voli.
Uključim desni žmigavac i skrenem sa glavnog puta na sporedni. Uzak je i prekrivenm sitnim, nabijenim kamenom. Nastavim sporo da vozim tražeći mesto gde bih se zaustavila. Smanjim radio i spustim oba prozora do kraja, kako bih uživala u zvucima koje upijam, zahvalna što čijem njih umesto glasa sveštenika. Vozim još desetak metara i spazim prazno mesto na koje se parkiram. Usput osmatram da li je uopšte dozvoljeno da tu ostavim automobil dok ne pronađem restoran u kome bih mogla da ručam i nazdavim svojoj slobodi.
Poručim pastu i času belog vina. Inače ne pijem, ukus alkohola nije nešto za čim čezne moje nepce. Čista je navika da se uspeh proslavlja uz čašicu i žestinu koja makar prekriva njeno dno. Iz navike to i sada činim. Izvadim telefon iz ranca i blokče u koji sam prepisala svega tri broja iz starog mobilnog. Upišem te brojeve u imenik dok čekam porudžbinu. Stari telefon sam bacila sa mosta i gledala kako je bućnuo u Dunav. Brisala sam tragove kako me Todor ne bi odmah, bar dok je besan pronašao.
