War of Hearts

Kabanata 8

Lost

Tahimik kaming nakaupo sa mga damuhan, tapat lang ng Sampaloc lake. Kumakaway na ang kadiliman sa kalawakan ng San Pablo at ang nagsisilbing ilaw namin ngayon ay ang kumikinang na mga tala at ang buwan.

Hindi pa rin mawala sa utak ko lahat ng mga memoryang naalala ko noon. I remember how me and my friends, Cha and Ae cried in front of her casket.

There, she lied lifeless. Still smiling even if everything is already over for her. Siguro masaya na siya sa kabilang buhay.

Imagine the pain she's going through, fighting her sickness and for the love of her life. Ang hirap noon para sa kaniyang magulang at kapatid. Paano pa kaya sa akin? She's my cousin and best friend for pete's sake! Siya lang ang pinagsasandalan ko ng mga problema noong mga oras na gusto ko ng sumuko pero siya ang tuluyang nawala sa tabi ko.

"Nakita mo na ba kung paano namatay ang isang tao?" Tanong ko habang nakatingala sa langit.

The constellation of stars here in the province is evidently beguiling.

Stars are also like humans. They live for an amount of time and they die. Some fade away and some explode, but in the end, they are like us mortals.

"Yes. Failed operations," he meaningfully said.

Of course Mare. What a silly question. Malamang dahil doktor siya. Hindi naman maiiwasan ang kamatayan sa mga operasyon.

Pinaglaruan ko ang talulot ng rosas at pinagmasdan ang buka nito. Hindi katulad ito ng ibang rosas na para bang tagong-tago.

This rose is in full shape and bloom. Tuyo na ang ibang parte nito ngunit maganda pa rin siyang tignan.

Pinagtuonan ko ng pansin ang tuyong parte nito. Ilang araw, matutuyo rin ito. Hindi naman nagtatagal ang buhay ng bulaklak. Mamamatay rin ito at matutuyo ngunit ang mga alala kung papaano siya nabuhay ay hindi maaagnas.

"How do you handle talking to the family? The deceased ones," I look at him, waiting for his answer.

He crossed his arms as his adam's apple portruded. Matagal siyang hindi nagsalita, tila ba pinoproseso pa niya ang mga sinabi ko.

Na offend ba siya sa tanong ko?

"I know it's hard for some people especially the parents to face the reality of this. We are not miracle workers to begin with. We are doctors who are also humans and I understand that some blame doctors for their beloved's death," Ngumisi siya sa kawalan.

"Kung oras mo na talaga, wala na tayong magagawa. Live your life to its fullest but that doesn't mean you have to violate your freedom. Do what you need to do for yourself and for the people around you," dugtong niya.

"You asked why I pursued this path right?" Bumaling siya sa akin at tumitig sa mata kong kanina pa siyang pinagmamasdan.

I slightly nodded my head as I recalled our conversation earlier.

"Gusto kong tulungan ang mga taong walang pera sa panggamot. We have business, yes and that alone can support an entire clan but what about those who are in crisis? Ayaw ko namang umupo lang sa opisina at nagpapaka boss sa mga empleyado ko," he chuckled at his last statement.

Ngayon ko lang na realize na napakababaw ng tingin ko sa kaniya. Palagi kaming nagaasaran noong nagtatrabaho pa ako sa hospital. Akala ko hindi siya seryoso. Lahat kasi ng jokes ko sinasabayan niya. He's fun to be with.

Hindi siya iyong tipo na pinagyayabang ang estado nila sa buhay. Marunong siyang bumaba at makihalubilo kahit kanino. Kung hindi siya ganiyan, baka hindi ko siya makilala.