War of Hearts

Kabanata 37

Confused

Buong umaga ako natulog hanggang sa magising ako ng alas-tres ng hapon para maghanda sa duty. Hindi na ako magtataka kung andami kong vacant hours. Di bale na lang, babawi ako sa susunod. Sanay na naman ang katawan ko.

The whole night, we rounded the emergency department. Nakakakaba dahil napaka spontaneous ng mga events na nangyayari sa ER. Kanina-kanina lang ay may isang batang naaksidente sa paglalakad. The trauma team responded swiftly. Para akong tangang 'di ko alam ang gagawin. 

Nasigawan pa nga kami ng Senior namin. Pinagkibit-balikat ko na lang 'yon at pinagpatuloy ang araw. 

Tumawag si Papa sa akin noong nag linggo ngunit hindi ako nakasagot dahil abala ako. Hindi na ako nakakauwi dahil nagbakasyon na ako ng isang araw. 

My body felt weak. Patang-pata na ang katawan ko at gusto ng makahiga sa kama. I tried to push myself to go on rounds but my body is not responding well. 

Naupo ako sa isang wheel chair malapit sa stock room. Papikit na sana ang mata ko nang maramdaman ko ang isang mainit na haplos sa aking noo. I tried to open my eyes and saw those beautiful hazel eyes. Seryoso ang ekspresyon niya. Tila 'di natutuwa sa kung ano mang bagay.

"Hey." Inayos ko ang pagkakaupo ko para makausap siya ng maayos.

"You're tired. Let's rest." He looks tired also but his face relaxed the moment he strokes my cheeks with the back of his hand. 

"Hmm... Ayos pa ako." 

"You're not." Naupo siya sa katabing wheel chair at ginaya ako. Nakatitig sa kisame.

"Must be hard." I said.

"It's just the start, Mare. Eventually, it'll get busier but worth the sweat." Tamad akong tumango sa kanya at ipinikit ang mata habang nakatunghay.

"How did you nailed residency? Given the fact that you're also doing research?" Narinig ko siyang bumuntong-hininga.

"Time management and inspiration?"

Kumunot ang noo ko sa sagot niya. Napabaling ako sa gawi niya at nang imulat ko ang aking mata'y sobrang lapad na ng ngisi ni Earl.

"Who? Who's your inspiration? Imposible namang ako. Ako nga ang sanhi kung bakit dumoble problema mo." Parang sinaksak ang puso sa sariling hinnanain. 

"Hmm guess who?" Ito na naman tayo sa hulaan na 'yan. Hindi ko na nga alam kung paano mag-isip.

"Clue."

"She's very naughty. Loud. Does not give a fuck to what people say about her..."

Unti-unting kumunot ang noo ko sa mga pinagsasabi niya. Naughty? Loud? Wow ah! Ang kapal din ng mukha nito. 

"... at the same time, she's clumsy when she walks. Tipong kita naman yung dinadaanan, matatalisod pa..." Hindi ko na pinagpatuloy ang paglalahad ni Earl dahil tinampal ko ang braso niya.

He winced at the pain but his smirk is obvious. 

"Grabe ka naman sa akin! Hindi naman ako clumsy! Nagkataon lang naman kasing may sanga!"

A ghost of a smile etched on his face. He leaned his arms on the armrest of my wheelchair to close the gap. 

Ang tibok ng puso ko'y bumibilis at ang antok sa aking sistema ay unti-unting nabuhayan sa sobrang init ng nararamdaman ko. 

"But baby, I didn't say it was you..."

Laglag panga akong tumitig sa mata niya. Iniwas ko iyon at napatayo. I held my chest to calm my heart before walking away from him. Narinig ko ang pagtawag niya sa pangalan ko ngunit hindi ko iyon pinaunlakan.