Let's Play Pretend - former (pending ) Realize... (Completed and being edited)

The Amazing Race and stirred emotions...

We started to head out na... Damn it! I don't understand what is happening, nag conspire ba ang mundo para pahirapan ako?

Mamadaliin ko na lang ang race na ito... to get it over with... I was semi-running, running para matapos na ito,or running away from him?

Nagtaka ako ng biglang tumigil si JN, nilingon ko siya... I saw confusion written all over his face, but his eyes show longing... Gusto ko tuloy siyang yakapin and tell him I missed him....

WAAAAAAAHHHH ano ka ba Dahly? May BF ka, and you had your fair share with this guy na

"What is it James?" tinanong ko siya...pero di ko kayang tignan siya sa mata, so I pretended to be looking at him when in reality I'm not...

"Are you sure you're up to this?" mahina niyang tanong...

"Like I have a choice... let's just finish this the shortest time possible..." This time I met his gaze...

Nakita ko ang gulat na mukha ni JN... alam ko I look like a different person sa kanya ngayon...

I have to be cold, ICE BARRIER activated, this is the only way for me to survive while I'm alone with him.

He lowered his face then ipinatong ang kamay sa ulo ko... "I understand, ok let us go..." And he gently tugged my hand na nakahandcuff... he led the way... aimlessly we walked... We tried to follow the map...

Marunong naman kami magbasa ng map, kaya lang may pakiramdam ako na may mali sa map na ito.

We worked transactionally... parang dalawang businessman na nag-uusap lang ng stocks...

"The first station should be that way..." turo ko sa kaliwa, we have been walking around in circles kanina pa... He followed my lead while nakatakip ng panyo ang mukha niya... Nakataas yung hood niya kaya di ko makita ang mukha niya... He suddenly pulled me kaya lang it was too late... Di ko napansin na slope na pala ang area na iyon... ayun nagpagulong gulong kaming dalawa... we ended up in a heap of dried leaves... 

Di ako nasaktan kasi niyakap niya ako ng mahigpit while nagpagulong gulong kami down the slope...

I ended up on top of him... natanggal yun hood niya so I could see his eyes clearly now... there was worry... I studied his face... Lech! baby face talaga ang demonyong ito...  Napunta sa lips niya yung mga mata ko... parang naalala ko tuloy yung mga moments namin before... Damn it! naramdaman kong nag rush lahat ng dugo ko sa mukha.... sure ako namumula ako ngayon.

"Are you ok?" tanong niya sa akin, he was looking straight at me...

WAAAAAAHHHHHHHHHH JN wag ko akong titignan na ganyan.... I'm striving to hold on to a thin strand of sanity here.

Dahil hindi ako sumagot, nagworry siya lalo... 

"Oi Dahly, are you ok?" he tried to stand up... itinukod niya ang palms niya to support his upper body... Yet I saw him wince...

"Ok lang ako James... ikaw ok ka lang?" mukhang may masakit sa iyo eh...

"Wala naman konting galos lang..." he said smiling...

Oo nga pala,since niyakap niya ako, ang impact ng mga bato, lupa at iba't iba pang nagulungan namin, siya ang sumalo...

Kinuha ko yung first aid kit sa back pack... Nagulat siya ng itinaas ko ang sleeve ng hoodie niya... Oo nga marami siyang pasa, tinignan ko rin mukha niya, may konting galos sa left cheek niya... Ginamot ko muna yung mga pasa pasa niya sa braso...

Hinayaan lang niya ako... all these time naiinis ako sa buhok ko kasi sagabal sa mata... nagulat ako ng itinaas ni JN yung dalawang kamay niya... napataas na rin yung nakahandcuff ko na kamay of course...