Edaron

Hoofdstuk één: altijd weer hetzelfde liedje

"Lori, kun je alsjeblieft even je hoofd erbij houden?" vroeg de onderwijzer streng. "Ik stelde je daarnet een vraag."

Lori stond op en glimlachte verontschuldigend. Ze moest echt een keer op gaan letten, bedacht ze zich schuldbewust. Straks zou haar docent nog denken dat het haar helemaal niets interesseerde, wat eigenlijk ook wel een beetje waar was.

Waarom moest dit vak dan ook zo verschrikkelijk saai zijn?

"Het spijt me, meneer," zei ze poeslief, waarna sommige klasgenoten begonnen te lachen en ze een waarschuwende blik de klas rondstuurde, "maar kunt u de vraag nog eens herhalen?"

De onderwijzer zuchtte, duidelijk geïrriteerd door het feit dat hij Lori weer eens betrapt had op niet opletten. Dat gebeurde tegenwoordig wel vaker. "Ik vroeg wat de goede en slechte kanten van mensen zijn."

Ze zat op dat moment op school, de plaats waar de ouderen de jongeren dingen over het leven leerden. Momenteel hadden ze mensologie, wat gelijk stond aan het bestuderen van het bestaan van de mens, of eigenlijk de aard daarvan. Eigenlijk deden ze dat niet eens echt, het was meer angst zaaien en het zwart maken van mensen. Lori vond het een verschrikkelijk vak, maar de rest van de klas vond het – in tegenstelling tot haar – wel heel interessant.

Het kleine klaslokaal was net aan groot genoeg om huis te bieden aan Lori, haar elf klasgenootjes, de onderwijzer en een plastic menselijk skelet, dat een vrolijk hoedje ophad en een getekend snorretje op zijn bovenlip had – daar was zij overigens de schuldige van geweest.

Ook hing er een grote wereldkaart van hoe de Ronianen dachten dat de Blauwe Planeet eruit zag. Er lag een groot blok land in het midden van de kaart en één klein brokje land ernaast; Lori dacht dat het bergen waren. Ze wist het bijna wel zeker eigenlijk. Meneer Donovan had altijd gezegd dat hij dacht dat er ooit meer land was geweest, maar dat dit was weggevaagd door golven en stormen.

Lori was altijd al gefascineerd geweest door het fenomeen dat de mensen stormen noemden. Op Edaron was windkracht drie hetgeen wat het dichtst bij een storm in de buurt kwam. Ze zou wel eens een flinke storm willen op Edaron. Niet zo een storm die alles verwoest, maar één waardoor je de hele avond binnen moet zitten om een vuurtje heen en met een deken over je heen. Dat deden Edilo en Lori wel eens buiten toen ze nog klein waren. Dan gingen ze 'kamperen' in Edilo's achtertuin, waar serieus net genoeg plek was voor een tent en een kampvuur.

"Ehm, nou..." begon ze twijfelend, terwijl ze hard nadacht over een antwoord, "het slechte van de mens is dat ze doden; niet alleen andere rassen, maar ook elkaar. Ook liegen ze erg veel om te krijgen wat ze willen en zo. Natuurlijk is deze lijst enorm lang, want mensen zijn nu eenmaal super slecht en zo. Sommigen zeggen het zelfs over zichzelf." Het was waarschijnlijk meer dan duidelijk dat ze zelf niet in haar woorden geloofde. "Het goede van de mens is dat ze echt van iemand kunnen houden en voor diegene ook echt alles zullen doen."

Met een dromerig gevoel, denkend aan liefde, ging ze zitten. Helaas deden Ronianen hier niet aan. Ze deden alleen aan vertrouwen. Het was verkeerd om lief te hebben – althans, dat was de opvatting die het Grote Boek had. Lori trok een grimas bij de gedachte. Ze vond het maar onzin; wat was er mis met liefhebben? Van alle verhalen die ze ooit had gehoord, kreeg ze nu niet bepaald de indruk dat het verkeerd was of iets dergelijks. Volgens haar was het een prachtig iets, ondanks dat ze niet eens echt wist wat het nu werkelijk inhield. Ze schudde haar hoofd en probeerde weer even op te letten.

Blijkbaar moest ze een verhaal schrijven over waarom het slecht was dat mensen verliefd werden, maar ze wist het niet: stomme opdracht. Wat zou er verkeerd kunnen zijn aan de ware vinden? Ze had genoeg sprookjes gelezen om te weten dat dit op de Blauwe Planeet iets goeds was. Waarom was het hier op Edaron dan een taboe? Ja, ze had er al jaren les over gehad. Ja, de Ronianen hadden zo hun 'redenen'. Maar ze wist zeker dat geen van deze redenen de werkelijke oorzaak was van het gebrek aan liefde. Ze dacht om eerlijk te zijn dat het te maken had met het feit dat Ronianen zich niet wilden binden aan iemand, want als er mensen ooit zouden komen, zouden ze toch op zichzelf aangewezen zijn. Van iemand houden zou dit alleen maar ingewikkelder maken. Dit was echter een gedachte die niet veel Ronianen met haar deelden, of dat dacht ze tenminste, want Lori had de woorden nog nooit hardop uitgesproken.