Edaron

Hoofdstuk vijf: een uit de hand gelopen les

Ze kauwde nerveus op haar nagels, terwijl ze het verschrikkelijke visioen aan haar grootvader vertelde op een fluisterende toon. Ze stonden in een bezemkast zodat ze zeker wisten dat niemand hen kon afluisteren, hoewel ze het zelfs nu niet zeker wisten. Zijn mond hing een klein beetje open en zijn bruine ogen, die haar zo erg aan die van zichzelf deden denken, stonden bezorgd. Hij had zijn wenkbrauwen samen getrokken, wat hem er geconcentreerd uit liet zien.

Met een zenuwachtige pas, ijsbeerde ze heen en weer door de bezemkast, waar eigenlijk niet eens genoeg plek was voor hen twee. Haar onderlip trilde en haar maag kromp ineen bij iedere stap die ze zette, wat dus slechts één stap was voor ze genoodzaakt was om zich weer om te draaien. Ze wist precies wat Lysander dacht en dat zorgde er niet bepaald voor dat ze zich beter ging voelen. Ze was wanhopig; haar leven stond op instorten en er was niets wat ze eraan kon doen. Helemaal niets en dat was nu juist wat Lori zorgen baarde. Er was altijd wel iets geweest wat ze kon doen – altijd wel een oplossing – maar nu kon ze niets bedenken. Het enige waar ze aan kon denken was de mensen. De mensen en hun verschrikkelijke marteltechnieken. De pijn in haar opa's ogen.

Lysander zuchtte en opende zijn armen. Zonder enige vorm van twijfel nestelde Lori zich in zijn sterke armen en knuffelde hem als nooit tevoren. Al haar spieren ontspanden zich toen ze zijn ferme greep om zich heen voelde. Ze had nog steeds overal pijn en ze had het gevoel dat die pijn nooit meer zou stoppen. Haar grootvader was er altijd voor haar geweest; hij was misschien zelfs meer een ouder voor haar geweest dan haar eigen ouders. Waarschijnlijk omdat hij in hetzelfde schuitje had gezeten – een soort van, tenminste. Hij was een Ziener en zij neigde helaas ook die kant op. Ook had ze altijd al het idee gehad dat hij dezelfde kijk had op de wereld als zij, hoewel hij hier nooit voor uit was gekomen. Zij ook niet, tot voor kort althans.

"Het is goed, mijn kind, het komt allemaal goed." Hij legde troostend een hand op haar hoofd, zijn bezorgde blik was gevuld met gemeend medeleven. "Visioenen blijven altijd moeilijk." Lori knikte somber, haar lippen pruilend. Ze staarde naar de grond; ze wilde hem niet aankijken. "Nou... Vertel me dan dit, hoe weet je zo zeker dat ze achter je aan zitten?" Zijn mond opende een klein beetje en de uitdrukking op zijn gezicht veranderde van bezorgd naar vastberaden. "Ze spraken immers alleen van een meisje. Jij bent geen meisje, maar een drager. Hoe weet je zo zeker dat jij het bent?" vroeg hij, zijn lage stem drong bij haar door tot op het bot. De onbeantwoorde vraag leek door de lege gang te echoën.

Lori huiverde simpelweg en snoof. Ze wilde haar belofte aan haar vader niet breken – ze wist dat ze alles wat gisteravond gebeurd was, geheim moest houden. Het maakte niet uit dat Lysander familie was; ze waren alsnog in een openbare gelegenheid, iedereen zou hen kunnen horen, zelfs al bevonden ze zich in een bezemkast. Dat ze een visioen had gehad, was tot daaraan toe, maar om het in een openbare ruimte te hebben over de gebeurtenissen van gisteravond, ging haar petje te boven. Ze keek hem indringend aan om hem dit duidelijk te maken. Hoe verschrikkelijk ze het ook vond om Lysander af te poeieren; ze moest het doen. Niet alleen voor haar eigen veiligheid, maar ook voor die van hem. Ze zouden er een andere keer wel over praten, want als er iemand was die ze vertrouwde, was Lysander het wel.

Lysander knikte begrijpend en stond op. Nadat hij een kus op Lori's voorhoofd had gedrukt, zei hij bedaard: "We praten hier later over, als het wat beter uitkomt." Hij knipoogde veelbetekenend. "Zorg ervoor dat je een fijne dag hebt en stop vooral met stressen; je lichaam is altijd nog erg zwak na een visioen." Hij opende de kastdeur en liet haar naar buiten stappen, waarna hij haar volgde en haar nog één keer een vriendelijke blik toewierp. "Zou je aan Donovan kunnen melden dat ik al ergens anders had moeten zijn?"

Lori knikte, hoewel ze het niet kon helpen om zich af te vragen waar hij moest zijn. Natuurlijk, hij was erg belangrijk, maar hij gaf toch gewoon de vaste futurumleer les? Of was hij alleen ingevallen voor iemand anders? Haar knieën voelden nog altijd als pudding en haar hoofd bleef naar beneden zakken. Ze glimlachte even voorzichtig naar hem, ondanks dat hij haar allang had verlaten en slenterde met moeite de klas weer in.