Edaron

Hoofdstuk vier: een nieuwe dag

Lori knipte haar nachtlampje aan, dat ze sinds haar tiende verjaardag al niet meer aan had gedaan. Ze kon het niet helpen, ze was gewoon zo bang – ook al probeerde ze zichzelf te overtuigen om deze angst met alle macht weg te stoppen. Het lukte gewoon niet - niet vandaag.

Kreunend en woelend viel ze uiteindelijk in een rusteloze slaap, waarin ze nachtmerrie na nachtmerrie had over tot stervens toe gemarteld worden door mensen. Om de zoveel rekens ontwaakte ze, badend in het zweet en met de wetenschap dat dit nog vele avonden door zou gaan – of ze dat nu wilde of niet.

Toen Lori enkele rekens later wakker werd, was het ochtend en scheen er zonlicht door het raam haar slaapkamer in. Ze kneep beetje bij beetje haar ogen dicht om het felle zonlicht te blokkeren. Gapend schopte ze - terwijl ze zichzelf uitrekte - haar deken van zich af en liep naar het raam toe. Haar slaperige blik gleed naar buiten; de paarse lucht zag er gewoonweg magisch uit terwijl de oranje zon langzaam opkwam.

Ze klom over haar bed heen en zette haar nachtlampje uit, dat de hele nacht aan had gestaan. Ze was zo uitgeput dat ze geen fedik nadacht over wat er gisteravond allemaal was voorgevallen. Een diepe zucht verliet haar lippen en ze klom over haar bed terug naar het raam, waaronder haar schooluniform op de grond lag en trok deze aan. Het grijze bloesje en de rok die net boven haar knieën stopte, zorgden ervoor dat er een chagrijnige uitdrukking op haar gezicht verscheen, waarbij haar wenkbrauwen walgend samentrokken. Onder haar bed vond ze vervolgens haar zwarte ballerina's.

Op Edaron hadden ze kledingvoorschriften voor letterlijk alles. Voorschriften voor de weekenden, voor de badplaats, voor schooldagen, voor werkdagen, voor sport – men had zelfs kledingvoorschriften voor bedtijd. Lori vond het maar belachelijk, zoals ze wel meer dingen op Edaron belachelijk vond. Toch schudde ze het om de één of andere reden van zich af, alsof ze wel meer aan haar hoofd had dan zich zorgen te maken over uniformen.

Pas toen schoten de beelden van de vorige avond weer te binnen. Direct voelde ze zich weer helemaal zwak en weerloos. Misselijk omdat ze zich nog geen reken geleden druk had gemaakt over de kledingvoorschriften – alsof dat ook maar iets uitmaakte. De mensen waren al vreselijk lang naar haar op zoek en zij had ze gisteren precies de informatie gegeven waar ze naar zochten. Ze wist niet eens waarom ze haar moesten hebben of nodig hadden. Waarom waren ze op zoek naar haar? Ze liep dan misschien een beetje voor op haar klasgenoten en had een visioen gehad, maar daarna – ondertussen vijf jaar later – had ze er nooit meer één gehad. Zo speciaal kon ze dus niet zijn, toch?

Voor een moment sloot ze haar ogen, die niet alleen vol pijn stonden, maar ook nog eens pure wanhoop en vermoeidheid uitstraalden.

Vanuit de andere ruimte neuriede haar moeder een liedje. Met een diepe zucht verliet Lori haar kamer en wandelde ze naar de keuken, waar het geneurie van haar moeder duidelijk van afkomstig was. Vlammen likten de pan die Liselore in haar handen hield en een onaangename geur liet Lori weten dat ze weer eens gebakken tortules aten. Haar vader lag onderuitgezakt op de bank en had De Kristallen Glimlach in zijn handen. Zijn ogen schoten geïnteresseerd over het vergeelde papier, wat Lori een beetje verbaasde, aangezien er meestal alleen kookrecepten en mededelingen van de Wijzen instonden. Heel af en toe werd er eens een ander artikel ingezet, over nieuws uit één van de andere drie dorpen, maar die berichten waren nog zeldzamer dan een keer geen tortules eten. Het gebeurde dus bijna nooit: hoogstens eens per jaar. Het boeiendste en sensationeelste bericht dat Lori ooit gelezen had, was dat één van de Oppersten, zoals ze dat noemden in Goudfort, afgetreden was, omdat hij ruzie had gekregen met de rest over de legalisatie van Harendisap – een verdovend middel.

"Goedemorgen, lieverd," zei Leonarde alsof er gisteren helemaal niets gebeurd was; vandaar dat hij ook niet eens opkeek van de krant.

Lori, die besloot het toneelstukje mee te spelen, groette vriendelijk terug en nam plaats aan de houten keukentafel. Gebakken tortules en water als ontbijt – het zou eens niet zo zijn. Niets was ooit nieuw en opwindend, niets was ooit verrassend. In ieder geval niet tot voor kort. Want wat waren zij gisteren verrast. Nu ze er zo over nadacht, was verandering misschien ook niet alles. Dan gebeurden er dingen als gisteren.