Edaron

Hoofdstuk 25: verlies is nooit fijn

De volgende morgen zat Lori stilletjes met haar ouders aan het ontbijt. Ze wist niet wat ze tegen hen moest zeggen en dat voelde raar. Ze was boos en verdrietig, maar tegelijkertijd voelde ze ook begrip. Het was vreemd en juist om die reden schrokte ze snel haar ontbijt naar binnen, puur en alleen omdat ze dan sneller van tafel zou mogen en naar school zou mogen gaan. Weg van haar ouders. Weg van dit vreemde gevoel. Weg van alles.

Vandaar ook dat ze die ochtend veel te vroeg vertrok, zodat ze nog even kon praten met Lysander. Hij wist het namelijk nog niet van haar visioen en daar had hij wel het recht op. Ze kon hem vertrouwen en dat wist ze maar al te goed.

Met een hol gevoel in haar maag belde ze aan bij Lysander; na een beetje gestrompel werd de deur van het slot gehaald en verscheen haar grootvader in beeld. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht bij het zien van zijn kleindochter en onmiddellijk stapte hij opzij om haar binnen te laten. Nadat ze stilletjes aan de keukentafel was gaan zitten, had Lysander echter al vrij snel door dat er iets niet in de haak was.

"Wat is er aan de hand, Lori?" vroeg hij haar wantrouwend, maar met een bezorgde ondertoon in zijn stem. De rimpels op zijn voorhoofd leken plotseling nog dieper te liggen dan ze normaal deden.

"Ik heb je nog niet verteld over het visioen." Ze slikte, bang om het weer hardop uit te moeten spreken. Angstig dat ze weer voor zich zou zien hoe haar opa vermoord werd. Wanhopig dat het beeld dan misschien wel niet meer zou verdwijnen. "Waardoor ik in de levensslaap viel."

"Dat is correct."

Ze moest een hap naar lucht doen om zichzelf te kalmeren. Haar ogen gesloten en langzaam haar ademhaling tellend. Ze wist niet waarom het zo moeilijk was om erover te praten. Was het gewoon omdat de wond nog zo vers was? Of omdat ze wist dat het allemaal haar schuld was en dat zij net zo goed degene had kunnen zijn die de keel van haar opa open had gesneden. Het zou hoe dan ook haar schuld zijn en ze was er nog niet klaar voor dat Lysander wist wat zij eigenlijk altijd had geweten: ze was vergif. Ze was dodelijk.

En dat kon ze niet hebben.

Toch wist ze dat het vertellen het enige juiste om te doen was. Lysander had het recht om alles te weten. Dat had hij verdiend. Dat en zo veel meer. Hij verdiende een kleindochter zonder vreemde gaven, een kleindochter dat geen doelwit van de mensen was. Hij verdiende het om geliefd te worden dan iemand anders als zij – vergif. Hij verdiende een tegengif en verdiende het om gelukkig te zijn. Om zich eens niet zorgen te moeten maken over wat er met zijn familie zou gebeuren, puur en alleen omdat de mensen zijn kleindochter konden gebruiken. Maar bovenal verdiende hij een kleindochter die niet haar opa de dood in had gewerkt, iets wat ze misschien ook wel bij hem zou doen. Hij verdiende zo veel meer dan hij had gekregen en het was allemaal haar schuld.

Misschien was dat wel de reden dat ze begon met een excuses. Niet omdat ze wist dat een excuses het goed ging maken, maar omdat ze dacht dat dit het enige logische om te doen was. Misschien zou dat het dragelijker maken. Voor hen beiden. Ze wist het niet. Eigenlijk wist ze de laatste tijd helemaal niets meer zeker.

Vlak voor Lysander er tegenin wilde gaan, begon ze met vertellen. Hoe haar opa was gestorven, hoe het bloed uit zijn keel was gegutst, hoe de vrouw hem had verteld dat ze wisten wie ik was en dat er een infiltrant was – wat het ook mocht wezen. Ze vertelde hem alles en het enige dat ze buiten beschouwing liet was haar visioen over Felicia, dat vreemde visioen dat ze nog altijd niet snapte.

Pas toen ze helemaal was uitgepraat en de wereld van haar schouders leek te zijn gevallen, opende Lysander zijn mond.

"En dit weet je allemaal zeker?" vroeg hij haar.

"Uhuh..." Ze wist gewoon niet zeker hoe ze moest reageren. Ze was veertien. Natuurlijk wist ze dat niet. Niemand zou op die leeftijd de dingen gezien moeten hebben die zij gezien had en niemand zou aan iedereen moeten vertellen dat ze gedoemd was om te sterven – net als haar grootvader. Dat was een last die ze niet alleen kon dragen, maar die ze eigenlijk ook niemand anders wilde laten dragen.