Edaron

Hoofdstuk 27: de eerste les

Ze was de voortuin nog niet ingelopen of ze voelde een harde tik op haar rug. Haar hart maakte een sprongetje en al haar bloed leek haar lichaam te verlaten. Mensen! schoot haar gelijk te binnen, waardoor ze direct de neiging kreeg om in de aanvalshouding te schieten, nog voor ze werkelijk goed had gekeken naar wie ze voor zich had. Voor ze zich echter schrap kon zetten en zich goed kon voorbereiden, hoorde ze een grof gevloek dat maar aan één persoon toe kon behoren.

Opgelucht keek ze op en keek recht in het chagrijnige gezicht van Felicia. "Verdomme, miss Perfect." Ze klopte haar handen af aan haar lichaam, alsof ze vuil van zichzelf af aan het halen was, en staarde haar nors aan. "Een beetje uit je doppen kijken, graag."

"Felicia," begroette Lori haar op een zakelijke toon, "ik schok me een hoedje."

Een spottende grijns verscheen op Felicia's gezicht. "Schok je je een hoedje, miss Perfect? Zijn we nu ook al te lief om eens even lekker te vloeken?" Nu verliet een dom gegrinnik Felicia's mond. "Je bent veertien, dus praat een beetje naar je leeftijd. Je kunt ook gewoon zeggen: 'ik schrok me de pleuris.' Of zoiets dergelijks. Maar je schrok je een hoedje..." Haar linkerwenkbrauw schoot omhoog. "Kom op, Lori, zelfs jij kan beter."

Lori keek haar verveeld aan en liep langs haar heen de voortuin uit. Ze reageerde niet op Felicia, maar liep gewoon langs haar heen, iets wat Felicia niet vaak overkwam. Hoewel haar woede een beetje bedaard was, had ze nog steeds geen zin om vriendelijke woorden te wisselen met wie dan ook. Ze wilde nu gewoon alleen zijn en zwelgen in zelfmedelijden, meer niet.

"Hé, Lori. Kom eens terug!" riep ze terwijl ze haar achterna liep en haar bij haar schouder greep. Lori draaide zich geïrriteerd om en keek haar vol ergernis aan. Felicia had nog altijd haar eeuwige arrogante uitdrukking op haar gezicht. Toen vroeg ze haar: "Ben je niet iets vergeten?" Toen Lori haar vragend aankeek, vooral omdat ze zich afvroeg hoe Felicia het kon weten, haalde Felicia haar schouders op.

Lori keek staarde haar even vragend aan tot het tot haar doordrong. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Hoe was ze zo dom geweest dat ze haar eerste les kon vergeten. Ze kreunde inwendig en kon het niet helpen om Felicia beschaamd aan te kijken. "Hè verdorie! Helemaal vergeten. Ik was er vandaag niet helemaal bij." Ze trok een verontschuldigend gezicht. "Zullen we nu dan naar de denkval gaan? Dan doen we het daar, dat is een beetje afgelegen."

Felicia keerde haar zonder een woord te zeggen de rug toe en begon in de richting van de denkval te lopen. Lori liep gehaast achter haar aan.

Na een poosje bereikten ze de open plek in het bos, waar ze stilletjes op de grond gingen zitten. Hun knieën tegen elkaar aan.

Felicia staarde Lori recht in haar hazelkleurige ogen en zei: "Oké, ik wil dat je een visioen krijgt over mijn ouders." Daarna voegde ze er beschaamd aan toe: "Je weet vast wel waarom."

Lori keek haar begrijpend aan en pakte haar hand vast. "Ik wil even iets proberen." Toen Felicia haar hand los probeerde te trekken, rolde Lori haar ogen. "Loop niet zo tegen te stribbelen, ik heb alleen je hand vast; het is niet dat we aan het knuffelen zijn of zo. Groei eens op."

Wantrouwend gluurde Felicia naar Lori. Haar mondhoeken waren naar beneden getrokken en ze keek vol afkeer naar hun verstrengelde handen. Het was duidelijk dat ze moeite had met de aanraking, wat Lori ergens ook wel kon begrijpen. Er waren dingen die Lori liever aanraakte dan Felicia's handen: poep bijvoorbeeld.

"En wat is dit dan precies?" vroeg Felicia terwijl ze Lori met tot spleetjes geknepen ogen aanstaarde.

"Ik wil kijken of ik jou kan laten zien wat ik zie." Toen Felicia haar sceptisch aankeek, besloot Lori dat nadere uitleg nodig was. "We kunnen blijven ontkennen dat we een connectie hebben – geloof me, ik wil niets liever – maar we kunnen er ook gewoon gebruik van maken."