Edaron

Hoofdstuk elf: levensslaap

Ergens vaag in haar achterhoofd kon Lori de angstige stemmen van haar vrienden en familie horen. Roerloos bleef ze op haar plek en dacht koortsig na over wat ze in haar visioen gezien had. Het was niet eens meer nadenken, het was eerder een zwakke poging om haar gebroken hart te lijmen. Zoals ze al gedacht had, werkte het voor geen meter. Haar opa was voor haar gestorven. Hij had zijn eigen leven gegeven zodat zij iets meer tijd zou hebben. Die gemene man had zijn keel doorgesneden, en zij had onvrijwillig toe moeten kijken zonder ook maar iets te kunnen doen.

Het spookachtige beeld van het donkerrode bloed, dat uit zijn keel stroomde, zou ze waarschijnlijk nooit meer uit haar hoofd kunnen krijgen. Vreselijk, dat was het geweest. Hartbrekend zelfs. Het maakte haar misselijk. Weer zag ze de gemene grijns van de man. Het mes dat glom in de duistere kamer. Zou ze die beelden ooit kunnen vergeten, dacht ze somber. Of was het een hopeloze zaak om het ook maar te proberen? Waarschijnlijk wel, want dit was niet zomaar iets dat je in de koude kleren zou gaan zitten.

Ze wilde huilen en zichzelf helemaal opkrullen. Ze wilde huilen en krijsen om hulp - van wie dan ook. Ze wilde niet meer opstaan. Nooit meer. Ze wilde gewoon blijven liggen, langzaam verscheurd door de dood van haar grootvader. En het leek wel alsof haar lichaam naar dit gebod had geluisterd.

Meerdere malen hoorde ze de paniekerige stemmen van haar vrienden, vragend of het allemaal wel goed met haar ging. Ze wilde antwoord geven, maar om de één of andere reden kreeg ze haar lippen niet van elkaar. Het lukte haar niet om op te staan en hen te vertellen dat alles goed met haar ging, dat ze nog in leven was. Maar hoe hard ze het ook probeerde, reageerde haar lichaam niet op haar opdrachten. Dat was het moment dat ze een schelle lach door de chaotische ruimte hoorde echoën. Ze wilde haar ogen openen om te zien wie er zo hard aan het lachen was, maar haar zicht bleef zwart. Ze begon wanhopig sneller te ademen en probeerde het nog een keer, maar weer gaf haar lichaam geen gehoor aan haar smeekbedes.

Blinde paniek nam al snel alles over. Wat was er aan de hand? Haar hart begon nog sneller te kloppen dan deze al deed. Waarom reageerde haar lichaam niet? Ze dwong standvastig haar arm om te bewegen, maar er kwam helaas geen beweging in. Ze wilde kermen, maar zelfs dat geluid verliet haar lippen niet. Alles deed verschrikkelijk veel pijn. Hoe had dit kunnen gebeuren? Of een betere vraag: wat was er eigenlijk gebeurd?

Waarom kon ze zich niet bewegen, ze was toch gewoon wakker? Ze wist nog wel waar ze was en was zich bewust van iedereen in de kamer, maar hoe kwam het dan dat ze niet kon praten of bewegen? De paniek sloeg om in doodsangst. Haar maag leek radslagen te doen. Wat was er aan de hand? Hoe had dit kunnen gebeuren? Ze wilde gillen en schreeuwen, krijsen en huilen. Maar niets lukte. Ze lag daar maar, armzalig als een lappenpopje op de begane grond. Niet eens meer zeker hoe lang.

Toen voelde ze de koude grond onder haar lichaam verdwijnen. Twee sterke armen pakten haar verlamde lichaam vast. Eén onder haar knieën en één onder haar nek. Het voelde vreselijk ongemakkelijk, en het feit dat ze niet weg kon rollen hielp haar ook niet echt om te kalmeren. Ze wilde schreeuwen dat ze haar neer moesten zetten, dat ze dit niet leuk vond, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Natuurlijk niet. Waarom zetten ze haar niet neer? Waarom lieten ze haar niet gewoon liggen? Ze crepeerde toch al van de pijn. Weer deed ze een mislukte poging om te schreeuwen, maar de enige reactie van haar lichaam was een harde pijnscheut - die haar normaal in huilen had laten uitbarsten - door haar hele lichaam.

"We moeten haar naar het ziekenhuis brengen," zei een zware stem, die ze herkende als die van Lysander. Hij klonk verrassend kalm, maar diep verborgen in zijn stem, kon Lori een vleugje paniek onderscheiden. "Het gaat niet goed met haar."

Lysander was in paniek, dacht ze bang, dat kon nooit goed zijn. Lysander was zelfs op de vreemdste momenten nog rustig, waarom nu niet meer? Met heel haar hart wenste ze dat ze hem in haar armen kon nemen; haar hele lichaam schreeuwde om beweging, ook al lag ze hier nog geen vijf minuten.