Edaron

Hoofdstuk twee: een sprookje zonder happy end

Ze bevonden zich in Edilo's kleine kamertje, die maar net genoeg ruimte voor hun allebei. Zijn kamer was het tegenovergestelde van die van Lori; alle muren, behalve het witte plafond, waren een zachte crèmekleur. Lori vond het saai, maar Edilo genoot ervan. De kamer maakte hem kalm zei hij altijd als Lori weer eens commentaar had op zijn saaie slaapvertrek.

"Vertel eens een griezelverhaal, Lori! Jij kan die zo goed verzinnen!" zei de blonde Edilo. Met zijn tropischblauwe ogen keek hij haar aandringend aan, terwijl hij een aantal keer op zijn schoot sloeg met zijn handen. Voor een donor van dertien kon hij soms behoorlijk kinderlijk zijn, wat gek was, aangezien Lori een volle maand jonger was en toch volwassener was.

Trots grinnikend keek ze naar hem vanuit haar ooghoeken. "Wil je dat het over mensen gaat?"

"Natuurlijk wil ik dat het over mensen gaat! Vertel weer eens over oorlogen! Of... of over wat ze eten!" riep hij blij uit. "Nee! Wacht!" Hij leek even na te denken. "Oké, laat maar, ik weet niets, verzin zelf maar iets."

Lori hoefde niet erg lang na te denken over welk verhaal ze wilde vertellen; het verhaal dat ze in gedachte had, wilde ze al eeuwen aan Edilo vertellen, maar hij had er nooit zin in gehad. Er verscheen een enorme glimlach op haar gezicht.

Het was het favoriete verhaal van haar moeder geweest, die van haar grootmoeder, en zo verder. Het zat gewoon al jaren in de familie. Ze kon bijna niet anders dan ervan houden en haar vriendinnen Ylsa en Ulita waren het helemaal met haar eens. Lori stemde in en schraapte haar keel.

"Heel lang geleden op een planeet hier heel ver vandaan, woonde een meisje. Dit meisje woonde in een groot huis samen met haar ouders en bedienden. Ze was slechts veertien jaar oud, maar ze was al zo'n schoonheid dat ze alle mannenharten sneller liet kloppen. Haar naam was Roos.

In hetzelfde dorp toverde een jonge jongen een glimlach op ieders gezicht als hij voorbij liep. Hij woonde in een enorm landhuis aan de andere kant van het dorp. Zijn naam was Julian.

Dit dorp had meer bloed en moorden gezien dan ieder ander dorp. Moord na moord en beroving na beroving, had het dorp in tweeën gesplitst. Aan de ene kant leefden de Molagues en aan de andere kant de Capsuleis. Dit waren twee eeuwenoude families, die de omgeving al jaren teisterden. Beide families haatten elkaar meer dan wat dan ook, en ze zouden dan ook alles doen om elkaar dwars te zitten.

Roos was een Molague en Julian was een Capsulei; ze waren opgevoed om alles aan elkaar te haten.

Op een mooie zomeravond vierden de Molagues een feest waar iedereen – behalve de Capsuleis' – voor waren uitgenodigd. Roos had een interessante avond en had veel nieuwe mensen ontmoet. Maar naarmate de avond vorderde en het rustiger werd op het feest, introduceerde haar vader haar aan haar verloofde, ook al was ze slechts veertien. Huilend als een klein kind rende ze naar buiten om weg te komen van haar vader. Toen ze opkeek, zag ze een jongen die probeerde in te breken in haar kamer.

Op een boze toon vroeg ze hem wie hij was en wat hij hier deed. Toen hij zich omdraaide zag ze wie hij was, Julian, de zoon van haar vaders grootste vijand. Dat was alleen niet het enige wat ze zag; zijn schoonheid en zijn gespierde lichaam trokken haar aandacht, al sinds de seconde dat haar ogen de zijne vonden. Ze praatten de rest van de avond en ze viel voor hem, ondanks dat ze wist dat ze nooit samen zouden zijn.

Op een prachtige zomerdag besloot Roos om door het dorp te slenteren, langs de dorpsmarkt. Toen de zon op zijn hoogste punt stond, hoorde ze harde geluiden vanaf het dorpsplein komen. Ze volgde het geluid en zag een jongen met bruine haren – die leken te glanzen in het zonlicht – afschuwelijke dingen schreeuwen tegen haar neef Daniël.

Roos' hart sloeg een slag over toen ze de jongen herkende. Zijn prachtige blauwe ogen die sprankelden van het leven, namen haar adem weg. Toen ze zijn blik ving, veranderde zijn woedende gezicht in een lach vol passie.