Edaron

Hoofdstuk tien: een verrassende wending

Acht saaie weken gingen voorbij. Lori had geen visioenen meer en Edilo maakte er geen probleem van dat ze hem niet in vertrouwen durfde te nemen en vroeg ook niet naar de reden achter haar neerslachtige gedrag van de laatste tijd. Hoewel Lori duidelijk kon zien dat hem iets dwars zat, deed hij normaal tegen haar en dat vond Lori genoeg.

Alles ging terug naar hoe het ooit was geweest, naar hoe het was voordat ze haar eerste visioen kreeg – voor ze hun bestaan ging betwijfelen. Ze ging gewoon naar school, had lol met haar vrienden en genoot – voor zover ze kon genieten – van het leven in Kristalheuvel.

Tenminste, dat was het, tot het Lori's veertiende verjaardag was.

Als een jongeling veertien werd in Kristalheuvel, werd er een groot feest gevierd. Niet alleen krabbelden ze één stap op de sociale ladder omhoog, maar ze werden ook een échte donor of drager. Het was een heel belangrijk iets. Het was het moment waarop ze volwassenen werden en hun stem daadwerkelijk zou meetellen in de maatschappij.

Die dag was het Lori's veertiende verjaardag en ondanks alles wat er gebeurd was in die afgelopen weken en na alles waar ze achter was gekomen, kon Lori het niet helpen om vrolijk te zijn die dag. Het was nu eenmaal haar verjaardag en ze zou eindelijk volwassen worden.

Ze was zeker trots, maar ze was haar visioenen niet vergeten. Van meneer Thibault kon ze echter niet hetzelfde zeggen, hij was de volgende ochtend met wallen onder zijn ogen op school verschenen, maar leek zich niets te kunnen herinneren van alles wat er was voorgevallen. Ze droeg de wonden nog steeds en de littekens waren nog niet vervaagd. Dag in en dag uit had ze in de verte staan staren, twijfelend over wat ze met het briefje moest doen. Eigenlijk had ze het weg willen gooien, maar ze kon het niet: het hield haar wakker – helder. Dit was het enige bewijs van wat er gebeurd was en ondanks dat ze liever dan wat dan ook wilde dat niemand er ooit achter zou komen, kon ze het niet over haar hart verkrijgen om de reden achter alles – de waarheid – weg te gooien. Het was onderdeel van haar, hoe vreselijk dit ook klonk.

Vandaag had ze besloten het allemaal van zich af te zetten en haar verjaardag vrolijk te vieren.

"We wensen je een fijne dag want je bent een drager nu. Je bent wat wijzer nu. 't Is je verjaardag nu. We wensen je een fijne dag wat je bent zo leuk. Je doet zo leuk. Want je praat zo leuk. We wensen je een fijne dag want je bent ouder nu. Je bent slimmer nu. Want je bent stoerder nu. Je heb eindelijk je volwassenheid bereikt en we zijn blij. Blij voor jou!" brulde iedereen in de hal van de school jolig terwijl ze hun gewicht van hun ene been naar hun andere been verplaatste en op het ritme van het nummer meeklapten.

Lori straalde. "Dank jullie allemaal voor jullie aanwezigheid! Dit betekent heel erg veel voor me." Haar glinsterende ogen gleden even naar de enorme stapel cadeautjes. "Nou ja, ik vind vooral de aanwezigheid van de cadeautjes leuk," grapte ze.

De zaal met aanwezigen begon te lachen en Lori liep naar de enorme tafel vol met haar ontvangen presentjes. Ze had van iedereen in Kristalheuvel een verjaardagscadeau gekregen, het gebeurde dan ook maar één keer dat een drager veertien werd. Ondanks dat de Ronianen in het bergstadje niet veel hadden, vonden ze het toch nodig om haar een cadeau te geven – niet dat ze daar problemen mee had. Bij lange na niet zelfs.

Haar glimlach verbreedde zich; ze was eindelijk weer een keer oprecht blij. Ze had al weken geen visioen meer gehad en tussen Edilo en haar boterde het weer helemaal. Alles was weer normaal, dacht ze voor het eerst in weken.

Fouter had ze het niet kunnen hebben.

Edilo kwam naar het podium, waar Lori ongemakkelijk om zich heen stond te kijken. Hij trok haar in zijn armen en toen hij haar eindelijk losliet en haar een vrolijke blik schonk, voelde Lori een maar al te bekende kriebel in haar buik.