Edaron

Hoofdstuk 23: pijn is fijn, bloed is goed

Ze draaide zich om en liep naar Edilo en Ylsa toe, die net binnen kwamen lopen. Ze zeiden niets, zelfs Ylsa niet, wat Lori apprecieerde. Ze gingen met zijn drieën op een bankje zitten en wachtten op instructie van de onderwijzer. Na een poosje wierp Lori nog een blik op Felicia, die duidelijk in tweestrijd was.

"Oké, dit was een – uhm – aparte les. We hebben veel geleerd, denk ik. Ik zou het zeer op prijs stellen als we het hele gebeuren met Edilo, Lori en Felicia een beetje stil kunnen houden. Dat zou het allemaal een beetje makkelijker maken om haar ouders te vertellen dat ze gevallen is. Ik denk dat niemand, behalve wij, iets hoeven te weten over dit incidentje." Zijn ogen bleven even rusten op die van Ylsa. Het was iedereen ook wel duidelijk waarom. "Iedereen een fijne dag nog, ik hoop dat jullie deze technieken nooit hoeven te gebruiken, maar mocht het er toch op aankomen, onthoud wat ik jullie heb geleerd!"

Lori stond op en liep naar de kleedkamers toe, op de voet gevolgd door Ylsa, die maar door bleef gaan over hoe de vuist van Edilo Felicia's gezicht verbouwd had. Volgens Ylsa had Felicia niet alleen een gebroken neus, maar ook een hersenbeschadiging opgelopen door de klap. "– serieus, je had die blik in haar ogen moeten zien. Pure waanzin! Ik zweer het, die gek heeft een hersenbe–"

"Ylsa, ik was erbij, weet je nog?" kapte Lori haar af.

In de kleedkamer begon ze zich in complete stilte om te kleden, niemand sprak meer. Rose en Raven waren niet aan het giechelen, Ylsa en Marsha waren niet aan het kleppen, Felicia vertelde niemand om stil te zijn, Delilah probeerde niet wanhopig om zich in een gesprek te vermengen en Lori keek niet vrolijk toe.

"Lori, zou je zo even willen blijven?" Felicia's stem klonk bekneld, niet alleen door haar neus, maar ook door toegeeflijkheid en schaamte. "Ik moet met je praten."

"Ja." Ze klonk kalm, maar diep van binnen maakte ze een dansje. Ze wist nog niet zeker of het een vreugdedansje was, of een regendans, maar ze was in ieder geval opgewonden. Wat zou Felicia gaan zeggen? Zou ze haar helpen? En zo ja, zou ze dit dan op een normale manier doen, of zou ze haar constant pijn proberen te doen?

"Curieus..."

"Wat nu weer, Marsha?" snauwde Lori gemener dan gepland.

Marsha negeerde de toon in haar stem en keek haar aan. "Nou, jullie hadden net ruzie en nu gaan jullie vrolijk met elkaar praten. Ik kan me herinneren dat jullie de vorige keer bijna een week niet tegen elkaar gepraat hebben."

"Ja weet je, steek die herinneringen lekker in je kont." Felicia keek haar geïrriteerd aan, terwijl ze haar shirt over haar hoofd heen trok.

"Ontspan, Felicia. Ik val je niet aan of zo, oké?" Marsha haalde het elastiekje uit haar haren, waardoor haar zwarte krullen uiteen sprongen in haar standaard afro. "Ik doe gewoon een observatie."

"Praat eens naar je leeftijd, rare. Je klinkt als een zeventig jaar oude donor."

"Dat heet woordenschat," beet Marsha haar toe, "moet je ook eens proberen."

Lori sloeg haar hand voor haar mond om niet in lachen uit te barsten, maar voor Ylsa was het al te laat - ze proestte het uit van het lachen. De zusjes begonnen onbeheerst te giechelen en Delilah grinnikte ook even, maar trok haar gezicht daarna direct weer in de plooi. Felicia rolde met haar ogen, maar had een flauwe glimlach op haar lippen. De kleedkamer liep langzaam leeg en Lori bleef Felicia strak aanstaren tot de laatste persoon de kleedkamer verlaten had.

Op het moment dat de deur zich sloot en de laatste klasgenoten de kleedkamer hadden verlaten, kon ze haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. "En?"

"Ik zal je helpen." Ze stak haar vinger in de lucht voordat Lori zou gaan juichen. "Mits jij ten alle tijde je Gave gebruikt voor mijn doeleinden. Dus als ik je vraag om in iemands toekomst te kijken, doe je dat. Als ik je vraag om een visioen op te roepen, doe je dat. Als ik je zeg om je visioenen te blokkeren, doe je dat." Ze keek haar indringend aan. "Kortom, ik krijg volledige controle over je Gave. Deal?"