Edaron

Hoofdstuk 21: oefening baart kunst

"'t Is maar wat je competitie noemt." Felicia haalde haar schouders op en keek Lori aan met een spottende blik in haar ogen.

Haar hartslag was weer een beetje gekalmeerd, maar haar ademhaling had ze nog steeds niet onder controle. Ze greep naar de onderkant van haar shirt en veegde daarmee over haar hoofd, waardoor haar buik zichtbaar werd. Toen ze klaar was, was er niets veranderd, behalve de kleur van Edilo's wangen. Zijn bleke gezicht had een roze tint gekregen. Lori glimlachte verlegen en keek weer weg.

Ze ving Felicia's blik, haar chagrijnige gezicht werd nu vergezeld een grote ondeugende grijns. Ze keek van Edilo naar Lori, met in haar ogen een twinkeling van plezier. Nog voor Lori haar een waarschuwende blik kon sturen, opende ze haar mond. "Mooie buik, skelet." Felicia keek haar uitdagend aan, één wenkbrauw was opgetrokken. "Ik kan verdomme bijna de was op je buik doen."

Lori voelde al het bloed naar haar hoofd stromen. Ze was nog maar iets van een week uit haar coma en was nog steeds niet op gewicht gekomen. In de maand dat ze in bed had gelegen, had ze alleen eten binnengekregen via het slangetje, maar dat had niet veel geholpen. Daarnaast had ze bijna drie dagen non-stop lopen overgeven, waardoor ze ook vrij weinig eten binnen had gekregen. Ze wist dan ook best dat ze er nog steeds erg ongezond uitzag, maar Felicia was de eerste die zo gemeen was om er een opmerking over te maken. Ze voelde een beklemmend gevoel op haar borst, niet wetend wat het was. Snel herstelde ze zich weer en staarde Felicia indringend aan.

"Ik lijk tenminste niet op een zak aardappelen."

"Oh, heilige moeder natuur. Wat ben jij hilarisch."

"Dat weet ik toch," zei Lori sarcastisch.

Felicia begon hard nep te lachen, stopte abrupt en draaide zich om naar meneer Carleone, die geïntrigeerd naar het gesprek aan het luisteren was. "Gaan we nog met de les beginnen?" Ze snoof luid. "Of blijf jij je verneukelen om onze gesprekken?"

"Verneukelen is geen woord," bemoeide Marsha zich met het gesprek. Haar donkere krullen waren in een staart gebonden en haar bruine huid glom in het licht van het stinkende sportlokaal.

"Hou je kop, anders kom ik jou verneukelen." Felicia keek haar dreigend aan en hief haar vuist in de lucht. "Betweter."

Marsha deed een stap naar achteren, haar ogen groot van ongeloof. Marsha was, op Ylsa na, het kleinste meisje uit de klas. Terwijl bijna iedereen in de klas eruit zag als een jaar of veertien of vijftien, zagen Marsha en Ylsa eruit alsof ze elf, hooguit twaalf waren. Waarschijnlijk was ze daarom toch wel een beetje bang voor Felicia, die bijna de grootste uit de klas was. Alleen Edilo en Yannick waren groter.

"Hé!" riep meneer Carleone hard, waarna hij een paar keer in zijn handen klapte. "Opletten allemaal, we gaan vandaag even iets heel anders doen. Iets wat eigenlijk tegen het beleid van de Wijzen ingaat." Er ging een huivering door de zaal heen. "Dus ik wil jullie allemaal vragen of jullie stil willen zijn en er niets over willen vertellen. Dit kan me mijn baan kosten, maar ik vind het belangrijk dat jullie de basisprincipes van de vechtkunst leren."

Lori's mond viel open. Hij? Juist hij vond het belangrijk dat ze leerden vechten? Juist de donor die ze nooit had vertrouwd, ging hen leren vechten, de donor waarvan ze nog geen tien minuten geleden had gedacht dat hij een mens was, of in ieder geval een informant? Ze liet een overdreven zucht horen. Ze wilde graag leren vechten, dat moest ze leren, maar waarom moest meneer Carleone dat nu juist aan hen gaan leren? Ze durfde te wedden dat hij Felicia en haar in één groepje zou zetten. Gewoon om Lori te zien lijden.

"Ik deel jullie op in groepjes van twee waarvan ik denk dat het een goede match is. Ik laat de zwakkeren tegen de zwakkeren vechten en de sterkeren tegen de sterkeren. Ga allemaal in een rijtje staan, zodat ik even goed kan kijken."