Edaron

Hoofdstuk twintig: vechten? Wat is dat?

"Lori?"

"Lori, word eens wakker!"

"Waarom wordt ze niet wakker?"

De stemmen deden pijn in haar hoofd, het hoge gepiep van haar klasgenoten irriteerde haar mateloos. Ondanks dat ze de irritatie niet wilde voelen, kon ze er niets aan doen. De stemmen wekten een soort stekend gevoel in haar slapen op. Ze was wakker, maar ze wilde haar ogen niet openen. Ze wilde gewoon even blijven liggen, dus bleef ze in haar positie liggen, luisterend naar de stemmen van haar klasgenoten. Toen ze eindelijk klaar was om haar ogen te openen, lukte dit echter niet meteen. Direct dacht ze terug aan de naalden van de genezers, aan de knepen in haar huid en aan het geschreeuw in haar oren. Haar ademhaling versnelde en zweet brak uit op haar voorhoofd. Paniek sloeg toe. Stel nu dat ze weer in een levensslaap lag, dat kon ze niet nog een keer aan. Nog een keer zou ze niet overleven. Ze opende onmiddellijk haar ogen en staarde recht in de heldere blauwe ogen van Ylsa, de groene ogen van Delilah en de bruine ogen van Marsha.

"Jeetje, Lori. We dachten dat je weer in een levensslaap lag," zei Delilah een beetje ongemakkelijk. Ze krabde met haar vinger op haar achterhoofd en ze had een opgetrokken wenkbrauw, een talent dat Lori helaas niet bezat. "We schrokten ons dood."

"Schrokten?" Marsha begon spottend te lachen, waarschijnlijk had ze niet eens door hoe kleinerend dat overkwam. Ze had een soort alwetende blik in haar ogen, de blik die ze altijd had als ze dacht dat ze iets beter wist. "Serieus, Delilah?"

Lori had haar ademhaling weer onder controle gekregen, maar ze voelde nog steeds de vingers van Rosalinde om haar huid heen. Een rilling liep over haar ruggengraat. Zou dit nu altijd zo blijven? Dat iedere keer als ze haar ogen sloot, ze weer terug moest denken aan die zwarte bladzijde in haar leven? Zou ze iedere keer dat de ze de nacht begroette, de naalden in haar arm voelen? Of het geschreeuw in haar oren weer horen? Ze hoopte van niet, want ze wist niet zeker of ze daar wel sterk genoeg voor was. Lori schudde de gedachten van zich af en concentreerde zich weer op het gesprek, voor zover dat lukte tenminste.

Ylsa sloeg een hand voor haar mond om zichzelf ervan te weerhouden om in lachen uit te barsten. Haar ogen puilden zowat uit haar kassen. "Schrokten?" grinnikte ze, alsof ze het gesprek van daarnet helemaal vergeten was. "Heb je enig idee hoe grammaticaal oncorrect dat is?"

Een flauwe glimlach verscheen op Lori's lippen, maar nog voor Lori er iets van kon zeggen, opende Marsha haar mond weer. "Incorrect, Ylsa." Ze keek Ylsa glimlachend aan, maar alles aan Ylsa zei dat zij het niet zo vriendelijk opvatte als Marsha het waarschijnlijk had bedoeld. "Het is incorrect." Ze rolde met haar ogen en stond op, klaar om weg te lopen. "Oncorrect is niets..."

Ylsa keek haar niet begrijpend aan; haar mond hing half open en haar ogen stonden bedenkelijk. Haar blonde krullen vielen als regen om haar ronde gezichtje heen. Lori kon haar hersens praktisch horen kraken.

"Snap je het nog?" vroeg Marsha joviaal, waarna ze de deur van de kleedkamer opende en nog met een laatste, superieure glimlach naar Ylsa keek. Daarna keerde ze haar hoofd naar Lori toe. "Oh, we moesten zeggen dat je op moet schieten, meneer Carleone wordt chagrijnig."

Ylsa schonk Marsha een sarcastische glimlach en draaide haar hoofd naar Delilah, het laatste wat Marsha had gezegd negerend. Voor bevestiging keerde Ylsa zich altijd naar Delilah toe. Lori zou willen dat ze kon zeggen dat het vreemd was dat ze dat deed, maar ze wist dat zij precies hetzelfde deed bij Edilo. "Dat is niet waar toch?"

"Sorry, Ylsa." Delilahs stem klonk zacht, zoals altijd. "Maar Marsha heeft gelijk... Oncorrect is geen woord." Ylsa snoof. "Maar goed, ook over dat andere had Marsha gelijk." Delilah glimlachte verlegen naar haar. "Meneer Carleone heeft Marsha en mij hierheen gestuurd om jullie te halen, maar toen we jou zo zagen liggen, dachten we gelijk dat je weer in een levensslaap lag... We schrokken ons dood." Delilah legde de klemtoon op het woord 'schrokken' en glimlachte even, waarna haar hoofd gelijk weer de kleur van een tomaat kreeg.