Bab 64| KKN: Goodbye! 👋

121 24 0
                                    

Genap 45 hari sudah kami berada di Desa Kertabesuki untuk menjalankan tugas kami dalam bentuk pengabdian masyarakat sebagai mahasiswa. Meski waktu satu setengah bulan relatif sebentar tapi kami merasa banyak hal yang berkesan dan bisa dijadikan pelajaran.

"Waduh, kok sekedap tok sih, Mbak, Mas, teng mriki? [Waduh, kok bentar doang, Mbak, Mas, di sininya?]" Tanya Bu Mar ketika aku dan Bambang berpamitan bahwa ini terakhir kalinya kami mengajar.

"Nggih, Bu. Kula teng mriki kan 45 dinten tok. Programe niku pancen sekedap. Nek sampun 45 dinten sedaya wangsul malih teng Purwokerto. [Iya, Bu. Saya di sini kan cuma 45 hari aja. Programnya memang cuma sebentar. Kalo sudah 45 hari semuanya pulang lagi ke Purwokerto.]" Jawab Bambang.

"Mboten saget nambah, Mas, Mbak? Sinaune kan dereng patio lancar. [Ga bisa nambah, Mas, Mbak? Belajarnya kan belum terlalu lancar.]" Rayu Bu Mar.

"Mboten saget, Bu, soale pun wonten jadwale. [Ga bisa, Bu, soalnya udah ada jadwalnya.]" Jawab Bambang.

"Oh, kados niku. Berarti anu napa niku, mangke sekolah malih? [Oh, begitu. Berarti anu apa ya, nanti sekolah lagi?]" Tanya Bu Mar lagi.

Aku dan Bambang mengangguk.

"Nggih, Bu. Niki kula kalih rencang-rencang kan sakniki mpun semester 7. Semester ngajeng kedah mundut skripsi ben saget lulus. Saget wisuda. Nyuwun pandonganipun nggih, Bu, ben diparingi lancar sekolahe. [Iya, Bu. Ini saya sama temen-temen kan sekarang udah semester 7. Semester depan harus ambil skripsi biar bisa lulus. Bisa wisuda. Minta doanya ya, Bu, biar diberi kelancaran sekolahnya.]" Jawab Bambang lagi.

"Insya Allah. Insya Allah. Mugi-mugi diparingi kelancaran sedaya nggih. [Insya Allah. Insya Allah. Semoga dikasih kelancaran semuanya ya.]" Bu Mar menepuk-nepuk pundak Bambang.

"Berarti mangke mboten mriki malih nggih? [Berarti manti ga ke sini lagi ya?]" Ada nada sedih dalam kata-kata Bu Mar.

"Mboten, Bu. Tapi nek wonten wektune nggih kapan-kapan kula kalih Samira teng mriki. Dolan. [Nggak, Bu. Tapi kalo ada waktu kapan-kapan saya sama Samira ke sini. Main.]" Aku memberikan seulas senyum pada Bu Mar saat Bambang mengatakan itu.

Bu Mar mengangguk-angguk. Kemudian beliau berpamitan ke dalam rumah. Berikutnya, hal yang membuat kami terkejut, Bu Mar membawakan kami satu kardus sebesar kardus mi instan berisi bawang merah sebagai oleh-oleh.

"Mas, Mbak, ngapuntene ibu mboten saget maringi napa-napa. Ibu kagungane niki tok. [Mas, Mbak, maaf ibu ga bisa ngasih apa-apa. Ibu cuma punya ini.]" Bu Mar memberikan bawang merah itu pada Bambang.

"Masya Allah, Bu, mboten usah repot-repot. Kula kalih Samira teng mriki nggih mboten maringi napa-napa kok..[Masya Allah, Bu, ga usah repot-repot. Saya sama Samira di sini juga ga ngasih apa-apa kok.]" Bambang sempat menolak oleh-oleh itu tapi Bu Mar tetap memaksa.

Kami merasa tak enak hati sebab kami tahu harga bawang merah sedang meroket saat itu. Sayang sekali kalau Bu Mar harus memberikan bawang merah sebanyak itu secara cuma-cuma. Akan lebih baik kalau dijual saja agar bisa menjadi penghasilan bagi Bu Mar.

"Eh, Mbak Samira kalih Mas Bambang niku mpun maringi ilmu lho. Luwih kathah timbang sak kerdus brambang. [Eh, Mbak Samira sama Mas Bambang itu sudah ngasih ilmu lho. Lebih banyak daripada satu kardus bawang.]" Kata Bu Mar.

Masya Allah, aku jadi dibuat terharu oleh kata-kata Bu Mar barusan. Betapa mulianya hati ibu ini.

"Matur nuwun nggih, Bu. Mugi-mugi Bu Mar diparingi sehat terus lan ilmune bermanfaat. [Terima kasih ya, Bu. Semoga Bu Mar diberi kesehatan terus dan ilmunya bermanfaat.]" Kataku tulus.

Balada Mahasiswa: F R N D S (TAMAT)Nơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ