FEEL ALİVE | CEMBAR (TAMAMLANDI)

like crazy

Ben geldimmmmm.İlk öncelikle yeni bir hikayeye başladığımı haber vermek isterim.Bakabilirsiniz isterseniz ve burda olan herkesten bu paragrafa bir yorum atmasını rica ediyorum.Nedeni sürpriz...Sizi seviyorum ve çok öpüyorum.

~~~~~~

Çalan alarmla gözlerimi zorlukla araladım.Geceden kalma gibi ağrıyan başıma anlam veremesem de kafaya takmamaya karar verdim.

Bugün büyük gündü sonuçta.Sevgilime kavuşacaktım artık hasret son bulacaktı.

Bu kadar ayrı kalmamız büyük bir saçmalıktı zaten.

Hepsinin acısını çıkarmanın vakti gelmişti.

Hızlı adımlarla odamdan çıkarak bir ağrı kesici aldım ve taksiyi çağırdım.Bavulumu elime alarak evimin kapılarını uzun bir süre açmamak umuduyla kapattım.

Taksiye atlayarak uçağa binmek için yola çıktım.Heyecandan ölüyordum.

Uzun süren uçak yolculuğunun sonunda herzaman olduğu gibi yine taksideydim.Ama bu sefer zaman ilerlemiyor gibiydi.

Çok uzak olmayan evi bana kilometrelerce uzaktaymış gibi gelmişti.

Konu kavuşmak olunca insanlar sabırsızlaşıyordu gerçekten.

Taksicinin geldiğimizi söylemesiyle bagajda duran valizimi alıp çok az gelmiş olmama rağmen deli gibi özlediğim eve baktım.

Bu evdeyken kendimi huzurlu hissediyordum.Bunun sebebi tabiki de evin mimarisi değildi.

Evi ev yapan içinde beraber yaşadığın insanlardı.

Kapıya doğru sabırsız adımlarla ilerlerken kalbimin atışını kulaklarımda hissediyordum.Ne tepki vereceğini deliler gibi merak ediyordum.

Bundan sonra ne olacağını düşünmemiştim bile.İş bulur muyum?Bu evde mi kalırım?Emma beni kabul eder mi?

Düşünmem gereken bir sürü şeyi düşünmemiş ve sadece kalbimin sesini dinlemiştim.Aşıklar aptallaşırdı ve düşünmeden hareket ederlerdi.

Kapıyı çalarak ayağımı sallamaya başladım.Beklememe rağmen açılmayan kapı sinirimi bozuyordu.Zile bir kez daha bastım ve içimden açılmayan kapıya küfürler savurdum.Yeni bir küfür savurmaya hazırlarken açılan kapıyla karşımda gördüğüm mavi gözlerle derin bir nefes aldım.

Ondan bekledigim abartılı tepkiyi görmüş olamamanın verdiği eziklikle omuzlarım çöktü.

Boynuma sarılmasını ve beni deliler gibi öpmesini beklerken o sakin davranmıştı.

"Hoşgeldin Can.Geciktin."demesiyle kaşlarımı çattım.Buraya geleceğimi benim dışımda bilen kimse yoktu.

"Sana geleceğimi söylememiştim.Aslında şuan çok büyük bir sürprizin ortasındayız."dedim kırgın sesimle.

Ufak bir kahkaha salarak beni kollarının arasına alarak saldı.

"Benim güzel sevgilim.Haber vermene gerek yoktu zaten.Birbirimizin suçsuz olduğunu anlayıp birbirimize olan aşkımız bir daha fark ettiğimiz o günden sonra senin buraya bir şekilde geleceğini biliyordum."dedi ve kafama yumuşak bir öpücük kondurdu.

Şaşkınlıkla onu dinlerken konuşmasına hız kesmeden devam etti.

"Aslında daha erken bir çözüm bulmanı bekliyordum.Umarım gecikmenin bir açıklaması vardır sevgilim.Çünkü hasretinden öleceğimi sandım."demesiyle kollarından ayrılıp gözlerimi devirdim.

"Abartıyorsun yine.Ayrılalı çok olmadı."dedim kendim bile inanmayarak.Ben onu nasıl özlediysem o da beni özlemişti haklı olarak.

"Abarttığımı mı düşünüyorsun aptal herif?Keşke kendini benim gözlerimden görebilsen."demesiyle omzuna ufak bir yumruk attım.

"Bu kadar romantiklik yeter.Sürprizimi baltaladın zaten.Bir de kapıda diktin!"dedim sitemle.

"Diktim seni karşıma süzüyorum.Daha güzel bir aktivite yok."dedi ama nefes almadan tekrar konuştu.

"Pardon sevgilim bu süzdüğüm manzarayla yapılacak daha güzel aktiviteler var."diyerek göz kırpmasıyla yanaklarıma hücum eden kanın yanında altımdaki hareketlenmeyle kendimi kastım.

Bundan etkilenmem hiç hayra alamet değildi.

Kendimi kastığımı fark etmesiyle bir daha vücudumu süzdü ve gözü alt tarafımdaki kabarıklığa takıldı.

Birdenbire gülmeye başlamasıyla kızgın bakışlarımı yolladım ona.

"Can, siktir bundan etkilendin mi cidden?"

Şimdi de karnını tutarak gülümsüyordu.Ona cevap vermeyecektim.Muhakkak utanacaktım çünkü bu işin sonunda.

"Can bir de bana sapık dersin.Aklın fikrin hep oynaşta."demesiyle aramızdaki mesafeyi kapatarak dibine girdim.

"O kadar uzun yoldan geldim ve romantizm yerine yaşadığım şeye bak.Daha neler olduğunu öğrenmeden benimle uğraşıyorsun."dedim ve kapattığım mesafeyi yeniden açarak konuşmaya devam ettim.

"Bu arada biraz daha uzatırsan o gözünün takıldığı şeyi kendi imkânlarımla indiririm.Gocunmam da."dememle gözlerini patlatarak baktı bana.

Daha sonra tam da Barış'a uygun olan cümleyi kurdu.

"Uzatmak diye bir şey yok.Konu kapansın."dedi ve benim açtığım mesafeyi kapatarak beni yerin dibine sokacak şeyleri söylerek konuşmayı tamamladı.

"Çünkü Can seni becermek istiyorum hem de deliler gibi."