Ben geldim ben.
İlk defa Barış'ın ağzından yazdım çünkü sizin onu biraz anlayamadığınızı düşünüyorum.
Hepinizden bol bol yorum ve oy bekliyorum.
Finale biraz yaklaşıyoruz ayrıca haber vermek istedim...
Barış***
Gecenin soğuğu sakallarımı okşarken cebimde olan ellerimi biraz daha sıktım ve bilmediğim yolda yürümeye devam ettim.
Kaybolmuş hissediyordum.
Kızım yanımda yoktu.Onu geri alabilecektim.Hatta buna emindim çünkü onu almadan yaşayabilmem artık mümkün değildi.
Ama şuan onu bir başına başka bir yatakta yatıyor oluşu delirmeme sebep oluyordu.
Bir de Can meselesi vardı.
Çisem bunları yaptı diye kendini sorumlu tutuyordu.Aptalın tekiydi işte.
Şimdi bir başına evde oturup kendini yediğine emindim ama onun yanında olmak şuan ikimize de zarar verirdi.
Onun yanında durup ona zarar vermektense burada olup kendime zarar verirdim.
Sinirliyken kendimi kaybedebiliyordum çünkü.
Cebimde sıktığım elimin altındaki telefonun soğukluğuyla tekrar titredim ve telefonumu çıkardım cebimden.
Kenarda duran kaldırıma oturarak galerime girdim ve gezmeye başladım.
Emma'nın tütülü fotoğrafını görünce burnumun sızladığını hissettim.Onu şimdiden çok özlemiştim.O benim kurtarıcımdı.
Ameliyattan sonra berbat halde ve Can için ölüyorken onun neşesiyle hayata tutunmuştum.Ben de ona bütün sevgimi vererek onu bir ailenin parçası gibi hissettirmeye başlamıştım ve sonra iki kişilik bir aile olmuştuk.
Sonra Can gelmişti ve artık üç kişilik çekirdek bir aile olmanın gururuyla uyanan bir adama dönüşmüştüm.
Şimdi ailemizin her üyesi başka bir yerdeydi.
Ben bu soğuk kaldırımda.
Emma anlattığı rahatsız yurt yatağında.
Can ise onu birazcık tanıyorsam televizyonun karşısındaki kanepedeydi.
Beni bekleyip daha sonra uyuyakalacağına emindim.Onu çok iyi tanıyordum artık.
Tam ailemi bir araya getirmişken başka yerlere savrulmuş olmamız hiç hoşuma gitmiyordu.
Emma'yı alacaktım emindim bundan.Ve yeniden o yemek masasının etrafında toplanan mutlu aile olacaktık.
Emma okuldan gelip bize ufak bir gösteri yapacak biz de Canla onu deliler gibi alkışlayacaktık.
Yemek yedikten sonra ona ödevlerini yaptıracaktım.
En son onu yatağa yolladığımda da koca bebeğimi öpüp koklayacaktım.
Bundan başka bir şey yaşamak istemiyordum çünkü.
Titreyen telefonumu elime aldım ve James'ten gelen mesaja baktım.Bugün davayı açacağını yazmıştı.
Gözüme takılan saatle yerimden kalktım.Saat sabahın yedisiydi ve ben hala eve gitmemiştim.
Şuan tek isteğim Can'ın beni sarıp sarmalamasıydı.
Onu kırmamak için ondan kaçarken bile ihtiyacım olan tek kişi yine oydu işte.
Sahi dün yıkıldığımda beni neden sarıp sarmalamamıştı?
YOU ARE READING
FEEL ALİVE | CEMBAR (TAMAMLANDI)
青少年小說"Yaranı yok edemeyiz belki ama güzel anılarla acısını hafifletebiliriz Can."
