O C S

Hoofdstuk 28

POV Harry

Maandag. Ik haat maandagen. Ze komen elke week, dus echt, ik zal niet zo klagen, maar maandag is klote. Ze zijn altijd kut geweest, en dat zullen ze waarschijnlijk altijd blijven zijn. Het weekend was geweldig. Ik bracht het grootste deel van mijn tijd door met Louis. Het was geweldig. Maar maandag moest komen en alles verpesten. Zoals altijd. Maar deze maandag was anders. Het was mijn verjaardag. Natuurlijk is mijn verjaardag op een maandag geland. Ik zou opgewonden moeten zijn, zoals ieder normaal persoon op zijn of haar verjaardag zou zijn. Maar nee, ik was niet eens in de buurt van opgewonden. Ik werd 17 in mijn laatste jaar. Dat was niet normaal. Maar ik ben toch niet normaal. Ik vond het niet leuk om mensen te vertellen dat het mijn verjaardag was, want dan vroegen ze mijn leeftijd, en dan dachten ze dat ik nog een kind was.

Het weer was nog steeds koud, nog steeds somber. Ik wikkelde mezelf in een jas en sjaal, pakte mijn sleutels en vertrok naar school. Natuurlijk moest ik mijn autodeur 3 keer openen, de motor 3 keer starten, en voor de goede orde, de deur 4 keer sluiten. Louis had me nog niets ge-sms't voor mijn verjaardag, en ik zou eerlijk gezegd niet verbaasd zijn als hij het zou vergeten. Ik had het maar één keer gezegd, en ik had geen plannen om een groot feest te geven zoals hij had gedaan. Ik had nog steeds te veel slechte herinneringen aan dat feestje.

Ik parkeerde mijn auto op mijn gebruikelijke plek, en stapte uit, om Louis daar te zien staan. Hij had zijn handen achter zijn rug, en stond te bibberen, met zijn ogen op de ijskoude grond. Ik grinnikte en liep naar hem toe.

"Wat doe je hier? Het is ijskoud!" Louis keek op toen hij mijn stem hoorde, en een glimlach verspreidde zich meteen over zijn gezicht.

"Je bent het waard," zei hij.

Tot mijn verbazing trok hij een rode roos van achter zijn rug en hield die voor me vast.

"Gelukkige verjaardag!" Hij juichte.

Mijn mond ging open, uit shock. Ik nam de roos uit zijn hand en wikkelde mijn armen om hem heen, onze lichamen warmden elkaar op uit de koude lucht om ons heen.

"Dank je," fluisterde ik oprecht. Hoe kon iemand zo lief zijn?

"Ik hou van je," mompelde hij terug, knuffelde me strakker. Ik ontspande me.

"Ik hou ook van jou."

We lieten elkaar los, en ik miste meteen zijn warmte. Toen ik de bloem naar mijn neus hief, ademde ik de zoete geur in. Ik keek omhoog naar Louis. Hij glimlachte naar me, en leunde naar mij om zijn lippen tegen de mijne te drukken. Het kon me niet eens schelen of iemand het zag. Louis zorgde ervoor dat ik me veilig voelde, beschermd. Hij liet me hem nog 3 keer kussen, zonder enig bezwaar, niet dat hij ooit geklaagd heeft. Met mijn hand op de zijne liepen we naar het eerste lesuur. Misschien wordt deze verjaardag anders. Misschien komt het wel goed.

•

Toen de lunch eindelijk begin, was de enige die mijn verjaardag had herinnert, Louis. Ik liep alleen naar de bibliotheek, met mijn handen in mijn zakken, ogen op de grond. Ik hoorde commotie toen ik dichter bij onze tafel kwam. Liam had zijn voeten op de tafel en gooide en vangt een bal in de lucht. Zayn en Niall lachten en praatten met elkaar, en zaten heel dicht bij elkaar. Zoals, heel dicht bij elkaar.
Louis zat op zijn telefoon in zijn gebruikelijke stoel, waarschijnlijk aan het lezen. Ik ging zitten zonder dat het me opviel. Louis keek op en glimlachte naar me.

"Hé!" zei hij, terwijl hij zijn telefoon neerlegde. De rest van de groep keek op en ze glimlachten allemaal.

"Gelukkige verjaardag!" Niall juichte. Ik keek hem nieuwsgierig aan.

"Ja, maat, gelukkige verjaardag!" zei Liam, terwijl hij me op de rug klopte.

"Ja," voegde zich bij Zayn. Hij glimlachte, niet op de sinistere manier, op de warme, lieve manier. Mijn hart was plotseling gevuld met warmte.