O C S

Hoofdstuk 9

POV Harry

De warme thee rollende door mijn keel, die mijn lichaam verwarde. Mijn ogen waren gericht op de vloer, niet willend om in de ogen van de oudere jongen te kijken. Ik riep tegen mijn beste vriend. Ik riep tegen mijn beste vriend waar ik gevoelens voor heb. Ik wou nooit tegen hem roepen. Ook al was het een kleine zin, ik wou het niet.

Er is maar één reden waarom Louis om 12 uur 's nachts met we wilde praten. Hij wou weten waarom ik het park verliet. Hoe zou ik antwoorden? 'Ik zag je met je vriendje kussen and ik ben verliefd op je en ik was zo jaloers en boos dat ik weg rende zonder iets te zeggen?'

Alsof.

Louis schraapte zijn keel, wat me liet schrikken uit mijn eigen gedachten.

"Harry.. wat is er gebeurt in het park?" en daar was het. Het was nu of nooit.

"I-Ik w-wa-as.." Ik stopte mijn zin en verborg mijn gezicht in mijn handen. Natuurlijk stotterde ik. Ik stotterde bijna nooit bij Louis.

Zuchtend, keek Louis naar me, "Waarom ben je nerveus?"

Hoe wist hij dat ik nerveus was?

Ik vroeg die vraag luid op want hij glimlachte naar me.

"De dag dat we elkaar leerden kennen zei je dat je alleen stotterde bij Zayn of als je nerveus was."

De herinnering kwam terug. Mijn maag maakte een rondje. Hij herinnerde iets wat ik niet kon.

"Hoe wist je dat nog?" vroeg ik met een kleine glimlach.

"Ik .. wist het gewoon." zei Louis met een pauze.

Het;; bleef stil voor een tijdje. Ik speelde met mijn tas terwijl Louis in stilte zijn tea opdronk. Ik wist dat Louis dit niet zo maar kon laten gaan, maar ik ging niet vertellen waarom.

Dus gaf ik hem een fake glimlacht.

"Uh.." startte ik, "Ik .. mijn hoofd deed pijn en ik voelde me niet zo goed." zei ik stil, kijkend naar de tas die voor me stond.

Louis knikte, "Het spijt me," zei hij, met een frons op zijn gezicht, "Ik wou gewoon dat je het zei." zei hij zacht terwijl hij in mijn ogen keek.

De schijn in zijn ogen maakte duidelijk dat hij me niet geloofde.

Louis leunde naar voorde, "Je zag me met Niall, niet?" zei hij terwijl hij met zijn handen speelde.

Mijn adem stopte een, hoe zag ik dit niet aankomen? Louis kan me lezen zoals een boek.

"Ben je .. homofoob?" zei Louis stil met een zachte stem.

Hij denkt .. nee .. Ik ben .. nee natuurlijk niet! Hoe kon hij dat denken?

"Louis.. nee ik .. Ik ben .. I-I-Ik" Ik keek in zijn ogen terwijl hij fronste. Hij maakte zijn lippen nat voor hij antwoorde.

"Het spijt me. Ik wou niet opbrengen.. Maar je was gewoon weg." zei Louis iets luider.

Een deel van me wou vertellen hoe ik me voelde, en hoe ik misschien homo ben .. misschien?

Mijn mond opende en zei iets wat ik niet wou zeggen.

"Dus je bent homo?" zei ik voor ik het besefte. Zijn ogen werden groter.

"Ik .. Um .. Ja." zei hij met een zachte stem terwijl hij naar zijn handen keek.

Ik glimlachte, "Dat is goed voor me, Boo." zei ik blozend omdat ik zijn bijnaam had gebruikt.

"Ben je serieus?" vroeg hij toen hij op zijn lip bat.

Ik kinkte, "Je bent mijn vriend, Lou. Ik zou je nooit oordelen."

Als hij wist hoe ik me voelde.

Louis gaf me een rit naar huis na onze conversatie en tee. Het was leuk. Wij hadden gepraat over onze favoriete muziek en films. Louis vroeg of ik langs wou komen bij hem in het weekend. Ik zou graag tijd met Louis doorbrengen, maar in een nieuwe omgeving met nieuwe mensen.

Als ik thuis was, was het al 3 uur, en ik viel direct op mijn bed. Ik voelde me .. gelukkig. Louis was niet boos en ik was niet boos op hem.