O C S

Hoofdstuk 10

POV Harry

In de bibliotheek waar ik op mijn vaste stoel zat keek ik naar Louis die lichtjes aan het snurken was. Ik porde met het einde van mijn potlood tegen het tipje van zijn neus. Louis schoot opeens wakker en maakte slaperige geluidjes.

"Het is jouw fout," zei ik met een grijns. "Jij wou afspreken om 12 uur."

Hij rolde met zijn ogen, "Ja wel.. jij was degene die .. jij." Ik lachte luid om zijn losse woorden. Normaal had hij sassy antwoorden maar vandaag niet.

"Hoe kan jij wakker blijven?" vroeg hij, wrijvend met zijn handen over zijn gezicht.

"Koffie, veel koffie."

-

POV Louis

De gang was vol zweterige tieners. Harry bleef in de bibliotheek omdat hij niet in de gang kan gaan. Er zijn veel te veel mensen die duwen en slenteren. Hij kan niet aangeraken worden. Normaal zou ik met hem in de bibliotheek blijven maar de school begon mails te sturen naar mijn ouders over hoe ik altijd te laat kwam. Ik voelde me slecht bij het verlaten van Harry, maar ik wilde geen problemen met mijn vader.

Door de menigte liep ik naar mijn kluisje tot er iemand mij een duw in mijn rug gaf.

"Hey, maat." zei een harde stem in mijn oor. Ik draaide me om en zag meteen het gezicht van Zayn.

"Ik heb gehoord dat je stil omgaat met die fag, Harry." zei hij met een duivelse grijns.

"Praat niet zo over hem." spuwde ik terug.

"Oh, lijkt erop dat jij zijn vriendje bent, huh?"

"Nee." mijn antwoord kwam er meer uit als gefluister.

He lachte en ik keek naar de mensen die een kleine cirkel stonden rond om ons, samen met Zayn's vrienden. Paul rechts en Liam links.

"Luister, nerd, als je een reputatie wil in deze school moet je een paar dingen verstaan, een, kleed e zoals dit en je eindigt in de vuilnis." hij keek naar mijn witte shirt, felle blauwe broek en mijn rode schoenen. "En twee, praat niet tegen Harry Styles. Hij is een freak."

Harry is geen freak.

Harry is mijn beste vriend.

"Je bent al op een smal lijntje, ik raad je aan om te veranderen om te kunnen overleven." eindige hij.

Zayn liet me en los en ging weg samen met Paul en Liam.

Wat Zayn zei herhaalde zich steeds in mijn hoofd. Als ik wou veranderen, moest ik ook echt veranderen. De reden waarom ik mijn oude school verliet was door idioten zoals Malik. Toen ze wisten dat ik homo was, werd het gepest zo erg dat ik moest veranderen. Dus ik kwam naar hier en hier gebeurt dus hetzelfde. Zayn was correct. Ik moest mijn leven veranderen, niemand mocht weten dat ik homo was dus moest ik me anders gaan kleden en niet meer tegen Harry praten.

Harry. De jongen die ik mijn beste vriend noem. Harry, de jongen met ocs die ik niet heb aangeraakt, ook al ken ik hem al een tijdje. Harry, de jongen die ik probeerde weg te duwen maar hij komt altijd terug. Hoe zou ik hem ooit uit mijn leven krijgen?

Maar ik moest. Ik moest overleven in deze hel.

Ik moest wel.

-

De volgende dag, werd ik frisser wakker dan gisteren.

Ik kan mezelf niet meer zijn. Geen nerdy bril en geen bretellen.

In plaats van mijn oude kleding, nam ik een zwarte skinny jeans en een zwarte shirt. Ik ging naar de badkamer waar ik mijn bril afzetten en opzocht ging naar mijn lenzen.

Ik ging met mijn handen door mijn haar tot het goed stond.

Maar hoe hard ik ook probeerde, ik leek niet op Louis Tomlinson en ik haatte het. Maar Harry kunnen verliezen was veel erger. Harry was zo'n goede vriend, en nu moest ik hem wegduwen.

Maar ik moest.

-

POV Harry

Starend naar mijn bureau voor me, ik legde het potlood recht.

Niets dat je doet is recht.

Ik schudde mijn hoofd en keek naar mijn handen. Het was 8.43 en Louis zou hier snel zin. Normaal komt hij aan om 8.44, één minuut voor de eerste bel. Ik glimlachte door het idee dat ik hem ga zien. Hij wou dat ik naar zijn huis kwam. Het zou niet zo hard zijn, zou het? Ik moest gewoon geen dingen aanraken. Louis zou me leuker vinden moest ik naar zijn huis gaan. En waarom zou ik zo'n kans laten gaan met Louis?

Hij voelt niet hetzelfde.

Nooit.

Ik sloot mijn ogen om de stemmen te negeren, dat probeerde ik toch.

De deur opende precies om 8.44 en Louis Tomlinson kwam binnen.

Was hij wel Louis Tomlinson? Mijn mond viel open toen ik naar hem staarde. Hij zag er .. geweldig uit. Zijn haar en kleding zag er geweldig uit. Maar het legde niet uit waarom hij zich zo verkleedde. Louis had altijd kleurrijke broeken en een bril maar nu zag hij er .. normaal uit.

Hij maakte zijn weg naar mij en ik sloot mijn mond door een glimlach maar die negeerde hij.

Hij zag je niet. Dacht ik toen hij een notitieboek en een pen uit zijn rugzak nam, een rommel. Louis deed dat nooit. Ik wist hoe hij was. Hij zou altijd zijn spullen op orde brengen en als hij dat niet deed dan deed ik het en dan glimlachte hij naar me. Ik legde zijn notitieboek gelijk met de tafel maar deze keer was anders, hij glimlachte niet en sloeg mijn had weg.

"Raak mijn spullen niet aan, Harry." zei Louis in plaats van een glimlach.

En dat is wat me brak.